Ελεύθερος

Σήμερα απαλλάχτηκα από ένα μεγάλο βάρος. Το βάρος μιας τεχνητής ανάγκης. Αλλά για να πάρω τα πράγματα από την αρχή να πω ότι εδώ και λίγο καιρό το κινητό μου, ένα υπερμοντέρνο Samsung με οθόνη αφής και χίλια δυο άλλα εντυπωσιακά πραγματάκια ως δυνατότητες, άρχισε να… κάνει κλήσεις μόνο του. Ξανακαλούσε από μόνο του αριθμούς που είχα προηγουμένως καλέσει, τελειώνοντας τις κάρτες μου (ναι, πάντα καρτοκινητά είχα). Πήγα λοιπόν στο υποκατάστημα του ‘Γερμανού’ απ’ όπου το είχα αγοράσει και ρώτησα αν καλύπτεται το προφανώς ελαττωματικό μου τηλέφωνο από κάποια εγγύηση. Η λέξη αυτή όμως φάνηκε να μη φτάνει στ’ αυτιά των υπαλλήλων: ήταν σαν να μιλούσα μια ξένη, ακατανόητη γι’ αυτούς γλώσσα. Με τα πολλά, μου είπαν ότι θα μπορούσα να αφήσω το τηλέφωνο για σέρβις, το οποίο θα μπορούσε να διαρκέσει αρκετές εβδομάδες. Ρώτησα αν διέθεταν τηλέφωνο αντικατάστασης, αλλά μου ξεκαθάρισαν ότι θα έπρεπε να το αφήσω μένοντας χωρίς καθόλου τηλέφωνο για όσο θα διαρκούσε το σέρβις. Δεν ξέρω εσάς, αλλά με όλα αυτά, δυσκολεύοντάς με σε όλες τις προσπάθειές μου για εναλλακτικές λύσεις, μου φαίνονταν σαν να μου έλεγαν, με ένα κλείσιμο του ματιού, να αγοράσω ένα (ακόμα) καινούργιο. Αποφάσισα λοιπόν να φύγω και λίγο αργότερα, περιμένοντας τον ηλεκτρικό στην Ομόνοια, αγόρασα από ένα κιόσκι στην αποβάθρα ένα πολύ απλό Nokia των 30 ευρώ με ένα χρόνο εγγύηση παρακαλώ και χωρίς να χάσω και το τρένο. Κρατώντας στο χέρι το φτηνό μου αλλά εγγυημένο κινητό, άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο λίγο χρειαζόμουν το προηγούμενο, με όλες τις άχρηστες δυνατότητές του. Τελικά, από ένα κινητό αποφάσισα ότι χρειαζόμουν να μπορώ απλώς να μιλάω κι ας μην είχε κάμερα, παγκόσμιο ρολόι, οθόνη αφής και χίλια δυο άλλα που για κάποιο λόγο κάποιοι με είχαν προφανώς πείσει ότι χρειαζόμουν. Και ένιωσα ξαφνικά πιο ανάλαφρος, σαν να είχε φύγει ένα βάρος από πάνω μου. Αλλά νομίζω γι’ αυτό το βάρος σας μίλησα ήδη... :-)