Μια παλιά αγαπημένη

Μετά την προσχεδιασμένη (όχι από εμένα αλλά από τους εργοδότες μου) παραίτησή μου πριν δυο εβδομάδες από τη δουλειά μου, βρέθηκα παρέα με μια παλιά αγαπημένη, την ανεργία. Έκτοτε ψάχνω για μια δουλειά. Οι περισσότεροι υποψήφιοι εργοδότες τους οποίους πλησίασα (και ήταν αρκετοί) δεν μπήκαν καν στον κόπο να μου απαντήσουν. Το έχουμε αυτό στην Ελλάδα, θεωρούμε υπερβολική ευγένεια να απαντήσουμε αρνητικά σε κάποιον που δεν μας ενδιαφέρει γι' αυτό και δεν του απαντάμε καν. Αυτό όμως δεν ισχύει παντού και για όλους. Ακόμα θυμάμαι μια γραμματέα ενός πανεπιστημίου στην Αυστραλία όπου είχα κάνει αίτηση μέσω ίντερνετ για μια θέση. Παρότι η απάντηση ήταν αρνητική, παρότι δεν ήμουν ο κατάλληλος για τη θέση, μπήκε στον κόπο να μου στείλει ταχυδρομικά (από την Αυστραλία...) μια δακτυλογραφημένη επιστολή όπου εξηγούσε εκτενώς, αναλυτικά και με αξιοπρόσεκτη ευγένεια τους λόγους για τους οποίους δεν τους έκανα. Ενώ, πίσω στην πατρίδα, ακόμα και μερικά τετράγωνα μακριά να είναι ο παραλήπτης της προσπάθειάς σου, αν δεν σε ξέρει ή νομίζει ότι δεν του κάνεις θα προτιμήσει να σου δείξει ότι, επιπλέον, δεν υπάρχεις. Στο άλλο άκρο των αδιάφορων που δεν απαντάνε καν, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που δεν σέβονται τον χρόνο σου και σε καλούν 'να τα πείτε', έτσι, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς να έχουν κάτι συγκεκριμένο να προτείνουν, παρότι ξέρουν ότι έχεις μια οικογένεια πίσω σου. Στην Ελλάδα είμαστε ή του ύψους ή του βάθους. Ή που δεν θα διστάσουμε να δείξουμε στον άλλο πόσο λίγο τον υπολογίζουμε αρνούμενοι να αναγνωρίσουμε έστω την προσπάθειά του, να του απαντήσουμε έστω αρνητικά. Ή που θα τον καλέσουμε μια μέρα και ώρα που έχουμε χρόνο για σκότωμα για να περάσουμε μαζί του μερικές ώρες φλυαρίας, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη του.

Πριν βρεθώ στην ανεργία ήμουν σε μια θέση που έβλεπα υποψήφιους εργαζόμενους και τους αξιολογούσα βάσει των βιογραφικών τους και μιας πρώτης συνέντευξης για μια δουλειά μερικής απασχόλησης. Προσπαθούσα, παρότι μου κόστιζε σε χρόνο και είχα πολλά άλλα να κάνω, να τους δείχνω ότι αναγνώριζα και εκτιμούσα τον χρόνο που είχαν επενδύσει στο να έρθουν για να μιλήσουμε, τους ειδοποιούσα ακόμα αν το αποτέλεσμα της επαφής μας δεν ήταν το επιθυμητό και τους ευχαριστούσα που είχαν αφιερώσει λίγο από το χρόνο τους για μένα. Το έκανα γιατί έχοντας υπάρξει και ο ίδιος άνεργος ήξερα καλά ότι ο χρόνος του άνεργου είναι πολύτιμος. Είναι πολύτιμος ψυχολογικά. Ο χρόνος που θα περάσει με μια συνέντευξη είναι γι' αυτόν ό, τι κοντινότερο σε μια επαφή με την αγορά εργασίας, με μια αγορά εργασίας που του έχει γυρίσει τις πλάτες, κάνοντάς τον να νιώθει άχρηστος, παραγκωνισμένος, τιμωρημένος χωρίς να ξέρει για τι και για πόσο. Εύχομαι να είχαμε στη χώρα αυτή τη στοιχειώδη παιδεία να αναγνωρίζουμε την ύπαρξη των άλλων ακόμα κι όταν δεν μας είναι άμεσα χρήσιμοι, να μπορούσαμε να αντιληφθούμε ότι πίσω από ένα e-mail βρίσκεται ένας άνθρωπος όπως εμείς, ότι κάποιος ο οποίος βρίσκεται σε ένα δύσκολο προσωπικό σταυροδρόμι δεν είναι λιγότερο άνθρωπος. Απέχουμε όμως πολύ από αυτή την κατάκτηση. Παρότι τώρα, στις μέρες της μαζικής ανεργίας, είναι που χρειάζεται περισσότερο από ποτέ να κοιτάξουμε πρώτα τον άνθρωπο. Μπορούμε;