Χθες είδα
αυτή την ταινία με ένα κάπως 'προχωρημένο' για την Ελλάδα στόρι: ένα παντρεμένο ζευγάρι γυναικών με δυο παιδιά, 18 και 15 ετών, τα οποία γέννησαν με το σπέρμα ενός δότη και τα μεγάλωσαν όπως η οποιαδήποτε άλλη οικογένεια, ζει τη ζωή του. Κάποια στιγμή όμως τα παιδιά, περίεργα, αποφασίζουν να αναζητήσουν και να βρουν τον 'δότη τους', τον άντρα που, βιολογικά, είναι ο πατέρας τους. Τον βρίσκουν, τον συναντούν, αρχίζουν να περνάνε χρόνο μαζί του και προκαλούνται διάφορα μπερδέματα στην ιδιαίτερη αυτή οικογένεια, ιδίως από τη στιγμή που η μια από τις δυο γυναίκες του ζευγαριού κάνει μια επιπόλαιη σχέση μαζί του. Παράλληλα με όλα αυτά βλέπουμε τη 18χρονη κόρη να ετοιμάζεται για το Κολέγιο, για να ξεκινήσει τη ζωή της ως φοιτήτρια και η ταινία κλείνει με ένα συναισθηματικά φορτισμένο δείπνο το βράδι πριν φύγει - την τελευταία δηλαδή νύχτα που θα κοιμηθεί στο πατρικό (ή μάλλον μητρικό) της σπίτι. Από την επομένη, θα πάρει το δρόμο της: σπουδές, ύστερα κάποια δουλειά, αλλά δεν θα ξαναγυρίσει στους γονείς. Όλο αυτό με έκανε να αναρωτηθώ ποιο από τα δυο ήταν, τελικά, το πιο προχωρημένο για την ελληνική πραγματικότητα: η οικογένεια με τις δυο μαμάδες; Ή η φοιτήτρια που δε μένει με τους γονείς μέχρι να... τους κάνει εγγόνια αλλά που στα δεκαοχτώ της κλείνει οριστικά πίσω της την πόρτα της οικογενειακής εστίας; Νομίζω ότι το πρώτο, δηλαδή μια οικογένεια με δυο μπαμπάδες ή δυο μαμάδες μπορεί και να το δούμε στην Ελλάδα. Το δεύτερο όμως, έναν νεαρό ή μια νεαρή να μην επιλέγει τη σιγουριά της οικογένειας αλλά να ρίχνεται στη ζωή επιθετικά και όχι αμυνόμενος, με θάρρος και όχι ηττοπάθεια όπως γίνεται στην Ελλάδα, θα αργήσουμε πολύ να το δούμε.
5 σχόλια:
Η κόρη μου έφυγε στα 18 για να σπουδάσει και όταν γύρισε και έμεινε για λίγο μαζί μας και αυτή αλλά και εμείς διαπιστώσαμε πως παρά το ότι είμαστε αγαπημένοι μεταξύ μας ο καθένας έχει πλέον την δική του ζωή και αναγκαστικά πρέπει να έχει και το δικό του σπίτι.
Βέβαια,σαν άλλοι Πορτοκάλος από τον γάμο αλλά Ελληνικά, φροντίσαμε να μένει κοντά μας, δυστυχώς όχι δίπλα μας!
Όσο για την ταινία μάλλον παρουσίαζε μια κάπως ωραιοποιημένη όψη της συμβίωσης των δύο λεσβιών για να δικαιολογήσει και τον τίτλο της.
Πράγματι ήταν κάπως επιδερμική η απεικόνιση του ζεύγους στην ταινία. Στην Ελλάδα, λόγω ανέχειας, δύσκολο να έχει κάθε παιδί που ενηλικιώνεται δικό του σπίτι, έστω και με ενοίκιο. Αν όμως, τουλάχιστον, υπήρχε η κουλτούρα της συγκατοίκησης με άλλους νέους που βρίσκονται στην ίδια φάση, όπως στο εξωτερικό (αντί για την κουλτούρα της προσκόλλησης στην οικογένεια μέχρι να τα έχουμε όλα όπως τα θέλουμε), τα πράγματα θα 'ταν αλλιώς, παρά τις δυσκολίες.
Εδώ οι εικοσάρηδες μόλις πιάσουν δουλειά και βάλουν στην άκρη κάποια χρήματα, παίρνουν αμάξι με δόσεις, αντί να πάνε να πιάσουν ένα μικρό σπίτι με φθηνό ενοίκιο.
Την τανία την βρήκα αδιάφορη...ή μάλλον λάθος...ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΔΙΑΦΟΡΗ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΒΑΡΕΜΑΡΑΣ...το μόνο που με κρατούσε ήταν ότι ήθελα να δω το τέλος το οποίο επίσης μου φάνηκε ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟ!Απορώ ΓΙΑΤΙ έφτασε στα Όσκαρ αυτή η ταινία.
Πραγματικά όμως συμφωνώ με το συμπέρασμά σου απολύτως και επίτρεψέ μου πλέον όταν με ρωτούν φίλοι/γνωστοί για την ταινία, εγώ να τους απαντώ πως ''το μόνο σοβαρό και βασικά αυτό που μου έμεινε από την ταινία αυτή ήταν το συμπέρασμα ενός blogger(αν θες σε αναφέρω κιόλας χαχαχα) περί σύγκρισης παιδιών-φοιτήτων της Ελλάδας και του εξωτερικού''
Καλή σου νύχτα!!
Ανώνυμε ξέρω, το βλέπω στα μποτιλιαρίσματα, νέες κοπέλες ή νεαροί μόνοι τους μέσα σε ΙΧ κολλημένοι στην κίνηση... δυστυχώς η κουλτούρα του αυτοκινήτου στην Ελλάδα περνάει από τη μια γενιά στην επόμενη ενισχυμένη.
Gi...orgio η ταινία έφτασε στα Όοκαρ όπως πολλές άλλες όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένες ταινίες. Προσωπικά νομίζω ότι σπάνια πλέον βγαίνουν ταινίες που πραγματικά αξίζουν, αλλά τα βραβεία παραμένουν, οπότε κάποιες όχι τόσο σπουδαίες ταινίες πρέπει να βραβευτούν. Πάντως, μεγάλη μου τιμή αν αυτό που τελικά σου έμεινε από την ταινία ήμουν... εγώ! :)
Δημοσίευση σχολίου