Μετά τη 'Ζωή Μετά'...

Μια άλλη ταινία του περασμένου χειμώνα που είδα σε θερινή γονεϊκή προβολή ήταν η 'Ζωή Μετά' του αγαπημένου Κλιντ Ίστγουντ. Και ήταν μπορώ να πω μια απογοήτευση. Ή, αν θέλετε, ήταν αναμφισβήτητα η ταινία που μου άρεσε λιγότερο από όλες τις άλλες του. Μου φάνηκε καταρχάς κακοραμμένη. Σαν να μην έδεναν μεταξύ τους οι σκηνές της και οι παράλληλες ιστορίες, μέσα από τις οποίες επέλεξε να κινηθεί. Αλλά και κάπως ανέμπνευστη (και όταν μιλάμε για τον ιδιαίτερα εμπνευσμένο αυτό σκηνοθέτη, ένα έλλειμμα έμπνευσης αποτελεί μεγάλη αδυναμία) στον χειρισμό ενός τόσο 'ζουμερού' υπαρξιακού γρίφου, της ζωής μετά θάνατον. Η ματιά του Ίστγουντ φάνηκε να 'χαϊδεύει' αυτόν τον γρίφο στην επιφάνειά του, ανίκανη ή ανέτοιμη να πάει παρακάτω, να πάει βαθύτερα. Να σκαλίσει και να παίξει με προκαταλήψεις, φόβους, ερωτήματα. Περιορίστηκε να παίζει με τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του πρωταγωνιστή Ματ Ντέιμον, επικεντρωμένη στον ίδιο και στο ιδιόμορφο, πολύπλευρο χάρισμά του. Αν τη βάλουμε και τη δούμε δίπλα στα αριστουργηματικά 'Gran Torino' ή 'Million Dollar Baby', η 'Ζωή Μετά', παρότι πολλά υποσχόμενη εκ πρώτης όψεως λόγω της μυστηριακής θεματικής της, υστερεί. Υστερεί σε σκηνοθετικό βάθος. Φαίνεται σαν μια ταινία που ο δημιουργός της ένιωσε 'μικρός' απέναντι σε αυτή τη θεματική της μεταθανάτιας ζωής και αποφάσισε να τη χειριστεί κάπως συμβατικά, κάπως άτολμα, κάπως άσφαιρα: με τρεις παράλληλες ιστορίες, που σε κάθε μια μας διηγείται πώς ο θάνατος μπαίνει στη ζωή διαφορετικών ανθρώπων, φέρνοντάς τους κάποια στιγμή να συναντηθούν, ύστερα από μια σειρά όχι πολύ πειστικών συμπτώσεων. Μετά τη 'Ζωή Μετά' ο Κλιντ Ίστγουντ καλείται να αποδείξει, όχι ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατον, πράγμα που ήδη το απέδειξε, όταν μετά τον 'θάνατό' του σαν εμπορικός ηθοποιός ξαναγεννήθηκε ταλαντούχος σκηνοθέτης, αλλά ότι μπορεί και καλύτερα.