O 'Λόγος του Βασιλιά' revisited

Είδα προχθές σε ειδική προβολή για γονείς μια ταινία του περασμένου χειμώνα που είχε σχολιαστεί αρκετά. Τι εννοώ με την ειδική προβολή για γονείς; Όταν έχεις πολύ μικρά παιδάκια και δεν έχεις τη δυνατότητα να δεις ταινίες τη στιγμή που προβάλλονται στον κινηματογράφο, η μόνη δυνατότητα που σου μένει, να τις πάρεις σε dvd και να τις δεις 'μπαγιάτικες', ένα βράδυ που θα έχεις καταφέρει να κοιμίσεις κάπως νωρίς τα παιδιά. Κάπως έτσι έγινε και με το 'Λόγο του Bασιλιά', που έπαιξε σε σχεδόν μεταμεσονύχτια γονεϊκή προβολή. Ήταν αναμφίβολα μια υποβλητικά σκηνοθετημένη ταινία, με καλοδουλεμένες ερμηνείες, ιδίως από τον Τζέφρι Ρας αλλά και τον ως συνήθως μινιμαλιστικό στην ερμηνεία του Κόλιν Φερθ - ο οποίος πολλές φορές σαν να μην παίζει καν, απλώς στέκεται εκεί, χωρίς να χρειάζεται να κάνει τίποτα άλλο. Η ταινία ωραία τοποθετημένη σε μια 'δύσκολη' εποχή, λίγο πριν το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εποχή που της πρόσθετε αληθοφάνεια, δραματικό βάθος. Αλλά ίσως και λόγω της κούρασης που κουβαλούσα από τα παιδιά, ίσως πάλι και όχι, οι ρυθμοί της μου φάνηκαν πολύ αργοί και κάπως υποτονικοί. Σαν να έκανε μια μεγάλη κοιλιά η ταινία στο μεγαλύτερο μέρος της, από τις πρώτες λογοθεραπευτικές 'συνεδρίες' μέχρι να αναλάβει ο πρωταγωνιστής καθήκοντα ως βασιλιάς. Η πλοκή από ένα σημείο και μετά σαν να έμενε στάσιμη, αμήχανη. Είχα την εντύπωση ότι ο σκηνοθέτης παλινδρομούσε, αναποφάσιστος ως προς το πώς θα εξελισσόταν η κεντρική για την ταινία σχέση δασκάλου-μαθητή και επικεντρωμένος αποκλειστικά σ' αυτή, σε τέτοιο βαθμό που κάποτε ο θεατής έπαυε να ενδιαφέρεται. Εκεί εντοπίζω και τη μεγαλύτερη 'κοιλιά'. Αλλά και η θεματική των ψυχολογικών προβλημάτων, της καταπίεσης και των 'διορθώσεων' που υπέστη μικρός ο πρωταγωνιστής, του αυταρχικού πατέρα - ένα απολύτως προβλέψιμο σκηνικό για την βρετανική βασιλική οικογένεια και έναν διάδοχο του θρόνου -, όχι και τόσο πρωτότυπη. Επίσης, παρότι αξιοσημείωτη η ερμηνεία του, ο Κόλιν Φερθ προσωπικά δεν με πολυέπεισε ως κυκλοθυμικός, οξύθυμος και... καπνιστής. Κομμένος και ραμμένος για άλλου τύπου ρόλους και χαρακτήρες, μου φάνηκε κάπως έξω απ' τα νερά του. Εν κατακλείδι, ο 'Λόγος του Bασιλιά' ήταν μια ταινία αξιοπρεπής, αλλά, κατά την ταπεινή μου άποψη, όχι τόσο αριστουργηματική όσο είχε θεωρηθεί το χειμώνα. Νομίζω η ταινία δεν θα στεκόταν καθόλου χωρίς την καταπληκτική ερμηνεία του Τζέφρι Ρας, που μπορεί στην ταινία οι υποκριτικές του φιλοδοξίες σαν ερασιτέχνης ηθοποιός να έμειναν φιλοδοξίες, αλλά σαν ερασιτέχνης ψυχαναλυτής-λογοθεραπευτής ενός ψυχολογικά τραυματισμένου βασιλιά κατάφερε να πάρει όλη την ταινία στους ώμους του, να την κουβαλήσει ακόμα και στις πιο ανέμπνευστες σκηνοθετικά στιγμές της πηγαίνοντάς την παρακάτω και, εν τέλει, να την κρατήσει σε ένα επίπεδο που να κρατά κι αυτή τον θεατή.