Αθώοι φταίχτες

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος ευρωπαϊκός λαός που να έχει κατασκηνώσει επί ένα μήνα σε μια πλατεία έξω από το Kοινοβούλιό του μουντζώνοντας και βρίζοντας τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του. Ή αν υπάρχει άλλος λαός που να θεωρεί όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς του κλέφτες, καταχραστές δημόσιου χρήματος, κομπιναδόρους, μιζαδόρους. Άλλος λαός που να βρίσκεται, σύσσωμος, σε πρόσωπο με πρόσωπο αντιπαράθεση με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησής του. Άλλος λαός που επί τριάντα χρόνια να επιδοτήθηκε όσο κανένας άλλος από την ΕΕ για να ‘αναπτυχθεί’ και που να βρέθηκε, παρ’ όλα αυτά, τόσο κοντά στη χρεοκοπία. Άλλος λαός που να βρίζει και να κοροϊδεύει αυτούς που προσπαθούν να τον σώσουν από τη χρεοκοπία θεωρώντας τους συμφεροντολόγους. Το θέαμα αυτού του λαού που, συγκεντρωμένος, ‘κράζει’ τους πολιτικούς του ηγέτες, την Τρόικα, τους Γερμανούς, την ΕΕ, θυμίζει τοξικομανείς που ‘κράζουν’ τα ‘βαποράκια’ τους που ξέμειναν από δόσεις. Γιατί όλοι αυτοί δεν έκαναν άλλο από το να εξασφαλίζουν στον λαό αυτό τις δόσεις του, τις δόσεις μιας ζωής που δεν ανταποκρινόταν στις πραγματικές του προδιαγραφές – αλλά την οποία, από έναν ιδιόμορφο αλλά χαρακτηριστικό μεγαλοϊδεατισμό, επέμενε να ζήσει – περιμένοντας ότι κάποια στιγμή θα ‘γύριζε’ το πράγμα: ότι όλα αυτά τα χρήματα, τα πακέτα ‘στήριξης’ που στέλνονταν στους φτωχούς αυτούς συγγενείς των υπόλοιπων Ευρωπαίων και που τελικά το μόνο που στήριζαν ήταν μια επίπλαστη ευζωία, θα γέμιζαν κάποιες τρύπες και όχι κάποιες τσέπες, ότι δεν θα έκαναν, απλώς, κάποιους πιο πλούσιους. Ένας λαός που δεν σέβεται τους βουλευτές του δεν σέβεται – δεν σεβάστηκε ποτέ – τον ίδιο του τον εαυτό. Και σε έναν λαό χωρίς αυτοσεβασμό είναι πολύ πιο εύκολο να ενοχοποιήσει και να στοχοποιήσει τριακόσιους βουλευτές, παρά τον γείτονα, τον ξάδερφο, τον θείο, τον συνάδελφο, τον κολλητό, που ξέρει πολύ καλά πώς βρήκαν δουλειά, πώς έκαναν εξοχικό, πώς διόρισαν ή προσπάθησαν να διορίσουν τα παιδιά τους.