Το μυστήριο του Έλληνα γονιού

Χθες το απόγευμα πήγαμε με τα παιδιά σε ένα κοντινό βιβλιοπωλείο, που είχε στήσει μια μπαλονογιορτή: ένας κλόουν φούσκωνε μπαλόνια σε διάφορα σχήματα και τα χάριζε στα παιδάκια. Το βιβλιοπωλείο σχετικά μικρό, με έναν μεγαλύτερο εξωτερικό χώρο. Θα ταίριαζε, λόγω και της ζέστης, να είχε οργανωθεί υπαίθρια το όλο πράγμα, ώστε να μην στριμωχτούν τα πολλά παιδάκια που βρέθηκαν εκεί. Όμως ο κλόουν ήταν μέσα στο μικρό βιβλιοπωλείο, μια και έξω είχαν στηθεί τραπεζάκια με καρέκλες για να μπορούν οι γονείς, αντί να συμμετέχουν κι αυτοί, να κάθονται και να... καπνίζουν. Οι γονείς δηλαδή ήταν άνετα στα τραπέζια τους απολαμβάνοντας τα τσιγαράκια τους και μέσα, σκάζοντας από τη ζέστη και το στριμωξίδι, τα παιδάκια προσπαθούσαν να πάρουν το μπαλόνι τους. Η όλη κατάσταση χαρακτηριστική, νομίζω, του πώς αντιλαμβάνεται ο Έλληνας γονιός το 'βγαίνω έξω με το παιδί μου'. Καταρχάς, αν είναι ο πατέρας ΔΕΝ θα βγει, γιατί σύμφωνα με τα προαιώνια στερεότυπα της ελληνικής οικογένειας δεν είναι πολύ ανδροπρεπές να ασχολείται και να χαίρεται ένας πατέρας με τα παιδάκια του, ιδίως σε δημόσια θέα. Έτσι και χθες, οι πατεράδες ήμασταν ελάχιστοι, σαν τις μύγες μεσ' στο γάλα. Οι άλλοι δυο-τρεις πατεράδες που είχαν έρθει ακολουθούσαν πιστά ένα άλλο στερεότυπο: είχαν κάτι μούτρα μέχρι το πεζοδρόμιο, γιατί αν παραβείς τον άγραφο νόμο του πατέρα που δεν πρέπει δημοσίως να απολαμβάνει τα παιδιά του, θα πρέπει τουλάχιστον να δείχνεις βαρύς, βαριεστημένος και κατσούφης. Γιατί έτσι πρέπει. Και έτσι έδειχναν. Αλλά και οι παριστάμενες μητέρες, στην πλειοψηφία τους, δεν ασχολούνταν με τα παιδιά τους. Τα είχαν αφήσει (παρκάρει, θα έλεγα) μέσα στο βιβλιοπωλείο με τον κλόουν κι αυτές κάθονταν έξω τρώγοντας ένα κέικ που είχαν ετοιμάσει οι υπεύθυνοι του βιβλιοπωλείου, καπνίζοντας και ψιλοκουβεντιάζοντας. Επιβεβαιώνοντας κάτι που έχω δει και σε παιδικές χαρές, φάρμες, βόλτες στη γειτονιά ή όπου αλλού έχουμε βρεθεί με τα παιδιά: η απόλαυση των παιδιών και η ενασχόληση μαζί τους - η συμμετοχική ενασχόληση, όχι η εξ αποστάσεως μετά τσιγαρακίου - πολλές φορές αποτελεί προνόμιο ενθουσιωδών παππούδων και γιαγιάδων και όχι τόσο των ίδιων των Ελλήνων γονιών, που δείχνουν να βαριούνται τα ίδια τους τα παιδιά όταν τα απεγκλωβίζουν από το διαμέρισμα για να πάνε κάπου να ξεσκάσουν. Έτσι δημιουργείται μια απόσταση μεταξύ γονιών και παιδιών, ακόμα και σε περιστάσεις όπως χθες, όπου θα μπορούσαν, μικροί και μεγάλοι - αφήνοντας οι μεγάλοι στην άκρη τις σοβαροφανείς μουτσούνες τους -, να γίνουν μια μεγάλη παρέα που θα διασκέδαζε ακομπλεξάριστα...