Περπατόπιτα

Τι είναι η περπατόπιτα; Είναι η πίτα που φτιάχνεται σύμφωνα με τις παραδόσεις όταν ένα παιδάκι κάνει τα πρώτα του βήματα. Και τη χαρίζεις, κομμάτι κομμάτι, σε γνωστούς και φίλους για να δηλώσεις τη χαρά σου για τα πρώτα βήματα του παιδιού, για την πρώτη του γνωριμία με τον κόσμο, που τον κοιτά πια στηριγμένο στα δυο του πόδια, σαν κανονικός πλέον άνθρωπος, αξιοπρεπής και αξιοσέβαστος. Αυτή την πίτα έφτιαξε η μητρική γιαγιά του για τον γιο μου που αυτές τις μέρες κάνει τα πρώτα του ασταθή αλλά τολμηρά βήματα, στηριζόμενος αβέβαια αλλά με περισσότερο κάθε μέρα θάρρος στα πόδια του. Μαζί του θέλω κι εγώ να σταθώ στα πόδια μου. Να κάνω τα πρώτα μου βήματα απεξάρτησης από τη μιζέρια, στην οποία με έχει καταδικάσει αυτή η χώρα. Να μην ασχολούμαι άλλο με χρεοκοπίες, ομόλογα, οίκους αξιολόγησης και άλλα πολλά ακαταλαβίστικα που ποτέ δεν με ενδιέφεραν και δεν τα ενδιέφερα. Κρατούσαμε, πάντα, τις αποστάσεις μας με όλα αυτά, που απασχολούσαν κάποιους άλλους, που οι ζωές τους περιστρέφονταν γύρω από το χρήμα και τα παρακλάδια του. Χθες ψάχνοντας στο διαδίκτυο για μια δουλειά στο εξωτερικό, μου εμφανίστηκε, στα ‘αποτελέσματα’ της διαδικτυακής μου έρευνας, ένα γονεϊκό φόρουμ όπου νέοι γονείς, αντί να κουβεντιάζουν για τους πυρετούς ή τις αλλεργίες των παιδιών τους, μοιράζονταν απόψεις, εμπειρίες, ερωτήσεις γύρω από τη φυγή στο εξωτερικό, τις δουλειές εκεί, τις συνθήκες ζωής, τις πρακτικές μικρολεπτομέρειες αυτής της μεγάλης απόφασης. Και το έκαναν με τρόπο ρουτινώδη, δίχως την παραμικρή δραματικότητα, σαν να κουβέντιαζαν για τον καιρό ή τι τάισαν τα παιδάκια τους για μεσημέρι. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσες πολλές νέες οικογένειες παίρνουν το δρόμο του εξωτερικού, δρόμο δύσκολο και πολλές φορές με αβέβαιο ή χωρίς γυρισμό. Αυτή η συνειδητοποίηση, με ταρακούνησε. Με αναστάτωσε. Καιρός, σκέφτηκα, για περπατόπιτα.