Μεταμεσονύχτια αυτή η ανάρτηση, μεταμεσονύχτια και η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα. Αυτές τις ώρες, που τρεις 'πολιτικοί αρχηγοί' μετράνε δημοσκοπικά κουκιά για να δούνε αν θα πούνε 'ναι' ή 'όχι' σε μια ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση των δύστυχων κατοίκων της χώρας αυτής, με κριτήρια καθαρά ψηφοθηρικά - γιατί αυτό που πρωτίστως τους ενδιαφέρει δεν είναι η Ελλάδα αλλά η πολυαγαπημένη εξουσία και οι προσβάσεις σ' αυτήν - ο ελληνικός λαός κοιμάται. Κάποιοι, μένουμε ξύπνιοι και προβληματιζόμαστε. Σκεφτόμαστε τα παιδιά που πλέον έχουμε και μεγαλώνουν μαζί μας σε μια γερασμένη χώρα που δεν μας θέλει, που κάνει ό, τι περνάει απ' το χέρι της να μας το δείξει αλλά εμείς εκεί, επιμένουμε, να κρατιόμαστε με νύχια και με δόντια απ' αυτό το δελτίο ταυτότητας που λέει 'ελληνική ιθαγένεια'. Στις ώρες αυτές, ανέτρεξα σε μια παλιότερη ανάρτηση, του 2008, όταν ήμουν έτοιμος να φύγω στο εξωτερικό.
Εδώ θα βρείτε αυτή την ανάρτηση και σας συνιστώ να την ανοίξετε και να δείτε τη συζήτηση που γίνεται, πόσο επίκαιρη, πόσο τραγικά σημερινή. Μετάνιωσα που τότε δεν ακολούθησα τη συμβουλή αρκετών που συμμετείχαν σε αυτή τη συζήτηση και δεν έφυγα από αυτόν τον κακορίζικο τόπο, από αυτή την τόσο οικεία αλλά και μίζερη αγκαλιά μιας πατρίδας-αράχνης. Πλέον, ετοιμαζόμαστε οικογενειακά, να κάνουμε ό, τι δεν έγινε τότε. Είναι σκληρό να αφήνεις πίσω ένα τόσο μεγάλο κομμάτι του εαυτού σου, τα παιδικά σου χρόνια, τις μυρωδιές, τις γεύσεις που σε καθόρισαν σαν άνθρωπο, αγαπημένα πρόσωπα. Αλλά δεύτερη ζωή δεν έχει. Και η μια αυτή φαίνεται πολύ μικρή για να σπαταληθεί, να θυσιαστεί ολόκληρη στον βωμό που λέγεται Ελλάς. Ξέρω ότι αν δεν τα καταφέρουμε να φύγουμε όπως θα θέλαμε, αργά ή γρήγορα μας περιμένει η εξαθλίωση, η φτώχεια. Διότι ανατροπές δεν αναμένονται στο σκηνικό που μας περιζώνει. Σήμερα, την ώρα που οι 'πολιτικοί αρχηγοί' αποφάσιζαν για τις τύχες του ελληνικού λαού κλεισμένοι στο Μέγαρο Μαξίμου, για να διακόψουν προκειμένου να επιστρέψουν στα κομματικά στρατηγεία τους και να ζυγίσουν τα υπέρ και τα κατά - πάντα από άποψης ψήφων, εκλογικών ποσοστών, εδρών - μιας απόφασης, οι Έλληνες έβλεπαν μπάλα στην τηλεόραση, σαχλαμάριζαν στα social media, κοιμόντουσαν ή είχαν ήδη φύγει για κάποια άλλη χώρα - μια χώρα όχι χωματερή ανθρώπινων ζωών. Καλό μας ξημέρωμα, όποτε και όπως έρθει.
5 σχόλια:
καλησπέρα, αυτό κάναμε και εμείς πριν 6 μήνες... φυγαμε... δεν ειναι εύκολο ώρες ωρες ειναι δυσβάσταχτο. Τα παιδιά δείχνουν πολλές φορές τη δυναμη τους ζώντας την αλλαγη αυτή. Εδω και κάποιες ημέρες αποφάσισα να μην ξανακούσω ειδήσεις από την Ελλάδα. Αφού εγω και τα παιδιά μου δεν μπορούμε να βιώσουμε την χώρα μας όπως θα θέλαμε και ονειρευόμασταν, τότε δεν υπάρχει λόγος να θλιβόμαστε περισσότερο. Καλή αρχή και μην ξεχνάς η τύχη ειναι με τους τολμηρούς.
Κοίτα σύμπτωση : ειμαστε στη χώρα που ανέφερες στην ανάρτηση του 2008. !
Καλημέρα... πολλοί μένουμε στην Ελλάδα περιμένοντας κάποιο θαύμα ή σωστότερα τα αλυσιδωτά θαύματα που χρειάζονται για να γυρίσει σελίδα η χώρα αυτή. Όμως θαύματα δε βλέπω να έρχονται. Το μόνο που βλέπω να έρχεται, μεγαλύτερη και σκληρότερη εξαθλίωση. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει πολιτική (δηλαδή από πλευράς πολιτικού συστήματος) αλλά ούτε κοινωνική (από τους ίδιους τους πολίτες) βούληση για να αλλάξει κάτι. Αυτοί που κουτσά στραβά έχουν 'βολευτεί' με έναν μισθουλάκο, ένα γονικό χαρτζηλίκι ή με ένα οτιδήποτε στη σημερινή κατάσταση είναι πολύ περισσότεροι από όσους πραγματικά αγωνιούν, προβληματίζονται, πασχίζουν να δουν διεξόδους. Βέβαια, ανεξαρτήτως της θέλησης όλων αυτών, βλέπω πολύ πιθανό η βαθύτερη εξαθλίωση να φέρει κάποια στιγμή ένα κύμα ασυγκράτητης βίας, που αποτελεί έναν ακόμη λόγο που δε θα 'θελα να μείνω στην Ελλάδα (για να το ζήσω)...
υγ: δεν ήμουν ποτέ 'απαισιόδοξος' τύπος. Γύρισα στην Ελλάδα από το εξωτερικό το 2003 με ένα μεγάλο χαμόγελο και τις καλύτερες προθέσεις αλλά αυτή κάθε μέρα με κλώτσαγε. Από κάποιες κλωτσιές και μετά, πρέπει να είσαι παθολογικά μαζοχιστής για να κάθεσαι να τις τρως...
Γεράσιμε, από το κακό στο τρισχειρότερο. Πόσα πια θ'αντέξουμε; Πόσα; Τις τελευταίες ημέρες νιώθω ένα πνίξιμο. Αγωνιώ πια καθημερινά, Γεράσιμε. Δεν ξεύρω τι θα μας ξημερώσει.
Λυπάμαι πολύ. Για σένα. Για μένα. Για όλους εκείνους που δεν έφταιξαν σε τίποτα. Σε τίποτα.
Πιγκουίνε ακόμα περιμένω το θαύμα ή το θαυματάκι (μια κάπως καλή δουλειά, μια προοπτική άλλη από την απαξίωση, έναν ουρανό στη χώρα αυτή γαλανό και όχι κατάμαυρο σαν τον σημερινό) που θα μας κρατήσει στην Ελλάδα. Αλλά και πάλι, ακόμη και το μικρό ή μεγαλύτερο προσωπικό θαύμα να έρθει, θα ξέρω ότι ζω σε μια χώρα που απλώς θα μου επιτρέπει να επιβιώνω και θα πρέπει να την ανταμείβω, πλουσιοπάροχα, γι' αυτή την τεράστια χάρη.
Δημοσίευση σχολίου