Εδώ καίγονται ζωές…

…κι εσείς θρηνείτε για ένα σινεμά; Προσπαθώ, παρακολουθώντας τους σχετικούς διαξιφισμούς στο ελληνικό ίντερνετ, να καταλάβω προς τι ο διχασμός αυτός, μεταξύ των πενθούντων για το «Αττικόν» και κάποιων άλλων, που θεωρούν «εστέτ» τους πρώτους και προτιμούν να πενθήσουν για τους ανθρώπους που πεινάνε στην Αθήνα, τους άστεγους, τους άνεργους. Ένας διχασμός τεχνητός, καθώς και οι μεν και οι δε στην ίδια χώρα ζουν, στα ίδια πεζοδρόμια βαδίζουν, στους ίδιους δρόμους κυκλοφορούν. Ναι, κι εμένα με στενοχώρησε αφάνταστα η καταστροφή ενός ιστορικού κινηματογράφου της Αθήνας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν με θλίβουν και η πείνα ή η φτώχεια που καλπάζουν, με καλπασμό άγριο, απάνθρωπο, ισοπεδωτικό, στην σημερινή Ελλάδα, στην Αθήνα. Κάποιοι πήγαν, επιπλέον, με αναμμένα κεριά και στάθηκαν έξω από τον καμένο κινηματογράφο. Και θεωρήθηκαν, από τους «άλλους», εκπρόσωποι ενός ξεπερασμένου, βολεμένου, «αντεπαναστατικού» μεγαλοαστισμού. Από πότε όμως αποτελεί πράξη επαναστατική να καις έναν κινηματογράφο; Ένα βιβλιοπωλείο; Βιβλία κάηκαν τελευταία φορά στην Ελλάδα, σε σωρούς, επί μεταξικής δικτατορίας. Σε δημόσιες πυρές. Κάπως σαν αυτές, που έκαιγαν στην Αθήνα την προπερασμένη Κυριακή. Η καταστροφή της περιουσίας του άλλου και, ακόμα περισσότερο, της πολιτιστικής περιουσίας ενός λαού δεν αποτελεί πράξη «αντίδρασης» σε ένα κατεστημένο. Αλλά πράξη μίσους. Απλού και καθαρού μίσους. Και το μίσος χαρακτήριζε ανέκαθεν καθεστώτα «κλειστά», φοβικά, αυταρχικά - και ανθρώπους αυτού του τύπου. Για να μισείς, τόσο, ώστε να καταστρέφεις τυφλά, πρέπει να φοβάσαι, να φοβάσαι πολύ. Και ο φοβισμένος άνθρωπος καταντά ανελεύθερος, κοιτά μόνο την επιβίωσή του σε βάρος των υπολοίπων, φτάνει σε μια κατάσταση ζωώδη. Δεν θα απολογηθώ λοιπόν για τη λύπη μου για τον κατεστραμμένο κινηματογράφο. Γιατί οι «καμένες» από την κρίση που ζούμε ανθρώπινες ζωές, η φτώχεια, η ανεργία, η πείνα, γίνονται ακόμα πιο αφόρητες, ακόμα πιο αβάσταχτες χωρίς αυτό που μας κάνει, πριν και πρώτα απ’ όλα ανθρώπους, αυτό που γλυκαίνει, που κάνει κάπως πιο ανεκτή την στυφή γεύση της εξαθλίωσης: τον πολιτισμό μας.

δημοσιεύτηκε στο σάιτ του περιοδικού Parallaxi (εδώ)