Ενοχές

Δεν νομίζω ότι θα 'θελα να 'μουν κηπουρός. Ούτε παπουτσής, που λέει το τραγούδι (το οποίο το Warner Music Group, που δεν καταλαβαίνει από κηπουρούς και παπουτσήδες, θέλει να ακούσετε μόνο στο youtube). Σκληρή δουλειά. Θα 'θελα όμως να ξανάβγαιναν τέτοια τραγούδια στις μέρες μας. Αυτές τις μέρες της κρίσης αλλά κι εκείνες που θα ακολουθήσουν, αμήχανα, αλλά αποφασιστικά. Το ίδιο δύσκολες, όχι λόγω του μπαμπούλα της χρεοκοπίας που όλο έρχεται κι όλο τoν αποδιώχνουμε σαν ενοχλητικό καλικάντζαρο που κατατρώει τις ψυχές μας, αλλά εξαιτίας μιας αδιόρατης έλλειψης. Μιας έλλειψης που δεν ξέρω, δεν βρίσκω τα πλήκτρα που απαιτούνται, για να την συναρμολογήσω στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή. Αλλά τη νιώθω. Περνώντας ο καιρός, τα χρόνια, γίνεται πιο αδιόρατη, κυλά και χάνεται στους υπονόμους της καθημερινότητας, αλλά όταν άξαφνα τη συνειδητοποιείς, με κάτι τέτοια ακούσματα, σε συνταράζει. Ίσως, αν ξανάβγαιναν τέτοια τραγουδάκια, κόντρα στις νομοτέλειες, τις ρήτρες, τις ντιρεκτίβες του αδυσώπητου χρόνου, οι πέτρες και τα μάρμαρα, τα σπασμένα τζάμια, τα καμένα σινεμά, να 'ταν λιγότερα την περασμένη Κυριακή στην Αθήνα. Ίσως να ξαναμιλάγαμε με τους γείτονες. Ή, τουλάχιστον, να μην παίρνανε τα πρόσωπά μας αυτή την ελαφρώς ανόητη, βλακώδη έκφραση όταν πέφτουμε απρόβλεπτα ο ένας πάνω στον άλλον. Ίσως να μην με εκνεύριζε τόσο ο τύπος ή η κυρία με το κινητό στ' αυτί που μου μπαίνει στο φανάρι αντικανονικά από δεξιά με το αυτοκίνητο – ίσως να μην υπήρχε καν, να μην είχε κάνει την εμφάνισή του σαν ανθρωπότυπος στο σκηνικό της ζωής μας. Ίσως να μην κυλούσε ένα ζεστό δάκρυ μέσα μου ακούγοντάς τα. Όχι από νοσταλγία για μια εποχή που την έζησα κάπως ξυστά, σαν να με κέρασε ένα ποτηράκι και ύστερα να χάθηκε. Άλλωστε, όλες οι εποχές χάνονται, περνάνε αργά αλλά ανεπιστρεπτί, σαν σύννεφα, σε καλοκαιριάτικο ουρανό. Ακόμα κι αυτές που μας καθόρισαν, μας άλλαξαν, μας κατάκτησαν. Αλλά από ενοχές. Που χαθήκαμε.