Σε κώμα

Σήμερα είναι μια Κυριακή όχι σαν όλες τις άλλες. Είναι μια Κυριακή που η Ελλάδα βρίσκεται μοιρασμένη ανάμεσα σε ένα ‘ναι’ και ένα ‘όχι’. Το ‘ναι’ θα σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία αναβάλλοντας για λίγο το αναπόφευκτο, με το βαρύ τίμημα ακόμα μεγαλύτερης εξαθλίωσης για όλο και πλατύτερα τμήματα του πληθυσμού. Με κόστος δηλαδή μια επιμήκυνση της μιζέριας που για περισσότερα από δυο χρόνια τώρα βιώνουν οι κάτοικοι αυτής της φτωχής χώρας, που θαμπωμένη από τα εκτυφλωτικά φώτα ενός εντελώς αδικαιολόγητου νεοπλουτισμού που την όργωσε ανελέητα απ’ άκρη σ’ άκρη, νόμιζε ότι ήταν κάποια άλλη. Το ‘όχι’, από την άλλη, σημαίνει ότι το σωληνάκι θα τραβηχτεί: o ασθενής σε βαρύ κοινωνικό και πολιτικό κώμα που λέγεται Ελλάδα, ένα κώμα στο οποίο παρέμενε βυθισμένος για πολλά χρόνια, θα αφεθεί να πεθάνει. Άλλωστε δεν είχε πλέον ποιότητα ζωής, ήταν εξαρτημένος ο ταλαίπωρος για όλες του τις καθημερινές μικρότερες ή μεγαλύτερες ανάγκες από άλλους, στη ‘φιλανθρωπία’ των οποίων πόνταρε για να έχει μια ψευδαίσθηση ζωής. Το χειρότερο; Ότι η γνώμη του κάθε πολίτη, που αποτελεί ένα ζωντανό κύτταρο αυτού του σε κώμα ασθενή, είτε ‘ναι’ λέει είτε ‘όχι’, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Και σε αυτή την απόλυτη και μη αναστρέψιμη υποβάθμιση της δημοκρατίας, που συνεπιφέρει την εξαθλίωση ενός ολόκληρου λαού, για χάρη ενός κοινού νομίσματος, λέω οπωσδήποτε όχι.