Σήμερα το πρωί έστειλα ένα e-mail με παραλήπτη έναν πρώην συνεργάτη από μια πρώην δουλειά που παρότι Έλληνας, εργάζεται στην Αγγλία, στο Λονδίνο. Η δουλειά αυτή ήταν σε ένα κολέγιο στην Αθήνα που συνεργαζόταν με έναν οργανισμό πιστοποίησης σπουδών του Λονδίνου και ως υπεύθυνος εγώ κάποιων εκπαιδευτικών προγραμμάτων, είχαμε για δυο χρόνια με αυτόν τον άνθρωπο μια συνεργασία. Ποτέ δεν είχαμε ειδωθεί από κοντά. Μια φορά μόνο σε αυτά τα δυο χρόνια είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο. Και αραιά και που ανταλλάσσαμε e-mails, καθαρά εργασιακά, χωρίς κάτι περισσότερο. Σήμερα, την ώρα της ανάγκης, της συνειδητοποίησης ότι χάνω πλέον πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μου σ’ αυτή τη χώρα – πολύτιμο χρόνο και από τη ζωή της γυναίκας μου και των παιδιών μου – του έστειλα ένα e-mail. Του έλεγα ότι τα πράγματα στην Ελλάδα έχουν πάρει πολύ άσχημη τροπή, ότι σκέφτομαι να μεταναστεύσω οικογενειακώς και να επιστρέψω στην Αγγλία (από εκεί ήρθα στην Ελλάδα το 2003 ολοκληρώνοντας ένα διδακτορικό), ρωτώντας τον αν μπορεί να με συμβουλεύσει ως προς την αναζήτηση εργασίας στο Λονδίνο ή, ακόμα, αν υπάρχει κάποια διαθέσιμη θέση στον οργανισμό που εργάζεται. Σημειωτέον, είχαμε να μιλήσουμε από πέρσι την άνοιξη – τέλη Μαΐου του 2011 παραιτήθηκα από εκείνη τη δουλειά. Όμως, ύστερα από πολύ λίγο ήρθε απάντηση. Μου έλεγε ότι παρακολουθεί την κατάσταση στην Ελλάδα και στεναχωριέται, ότι βλέπει πολλούς να φεύγουν ή να προσπαθούν να φύγουν. Και ότι στη Βρετανία η κατάσταση δεν είναι ιδανική, αλλά ότι παρ’ όλα αυτά υπάρχουν ευκαιρίες. Μου έδινε ένα site εύρεσης εργασίας να κοιτάξω και μου έλεγε ότι θα προωθούσε ένα βιογραφικό σημείωμα που είχα επισυνάψει στον επικεφαλής του οργανισμού, στον οποίο είδα με ευχάριστη κατάπληξη ότι είχε κοινοποιήσει την επικοινωνία μας. Είπε ακόμη ότι θα το προωθούσε και στη γυναίκα του (και αυτή κοινοποιημένη!) που ίσως μπορούσε να βοηθήσει. Και, κλείνοντας, μου ευχήθηκε καλή τύχη λέγοντάς μου να κρατήσουμε επαφή. Δεν πέρασε πολλή ώρα και ήρθε ένα ακόμα e-mail από την Αγγλία. Αυτή τη φορά, από την (εντελώς άγνωστή μου) γυναίκα του. Αφού μου συστήθηκε, μου είπε ότι θα βρίσκεται σε επιφυλακή και ότι θα μου πει αν βρεθεί κάτι που θα μου ταίριαζε. Μου πρότεινε δυο ακόμα sites αναζήτησης εργασίας, μου ευχήθηκε καλή τύχη και μου είπε μόλις εγκατασταθώ στο Λονδίνο να της πω για να κανονίσουμε να συναντηθούμε. Αυτά όλα από δυο ανθρώπους που δεν με ξέρουν, δεν με έχουν δει ποτέ τους, είχαν - ο ένας, ο πρώην συνεργάτης μου - να ακούσουν από μένα σχεδόν ένα χρόνο και που θα μπορούσαν να σκεφτούν, ότι δεν τους αφορά ένας άγνωστος Έλληνας που ψάχνει στηρίγματα για να φύγει από την Ελλάδα. Δεν το σκέφτηκαν όμως. Αλλά ανταποκρίθηκαν με αυτόν τον ζεστό, ουσιαστικό και άμεσο τρόπο, που ομολογώ δεν έχω δει από κανέναν φίλο, γνωστό, πρώην, νυν ή υποψήφιο συνεργάτη ή εργοδότη στην Ελλάδα, όσα χρόνια έζησα σ’ αυτήν. Και με συγκίνησαν. Τους ευχαριστώ.
H προσωπογραφία από τον Peder Severin Krøyer
3 σχόλια:
Εκεί προφανώς δεν χρειάζεται να έχεις μέσον ή γνωστό για να σε βοηθήσουν σε δουλειές.Υπάρχει αξιοκρατία... κάτι που δεν υπήρχε πότε εδώ και δεν ξέρω αν θα υπάρξει πότε στο μέλλον. Καλή τύχη.
Ξένη καλή μου θα στο πω κάπως ωμά. Γυρίζοντας το 2003 στην Ελλάδα ήξερα ότι ερχόμουν σε μια τριτοκοσμική χώρα, την ίδια που είχα αφήσει φεύγοντας. Αλλά ήλπιζα ότι θα είχε κάνει ή εν πάση περιπτώσει θα έκανε κάποια βήματα, όπως έβλεπα να γίνονται στην Αγγλία και άλλες χώρες. Διότι κακά τα ψέματα η Ελλάδα ήταν ανέκαθεν μια φτωχή χώρα και τα είχε ανάγκη αυτά τα βήματα, περισσότερο από κάποιες άλλες, όχι τόσο φτωχές. Επιστρέφοντας όμως τα μόνα βήματα που είδα ήταν βήματα νεοπλουτισμού και μια αδικαιολόγητη (σε μένα) γενικευμένη ευφορία (πλησίαζαν τότε και οι Ολυμπιακοί). Και από κει και πέρα το γιγάντωμα μιας φούσκας ευδαιμονισμού, καταναλωτισμού, που αυτή την εποχή σπάει παταγωδώς. Η χρεοκοπία για την οποία μιλάμε εδώ και δυο χρόνια είχε δηλαδή ήδη συμβεί. Απλώς είχε θαφτεί κάτω από τόνους σαχλαμάρας.
Εντυπωσιακό και συνάμα παρήγορο. Ελπίζω ειλικρινά να σου παρουσιαστεί κάποια επαγγελματική προοπτική σύντομα.
Δημοσίευση σχολίου