Ρέκβιεμ για έναν κινηματογράφο

Αγαπητά μου παιδιά,

Θα ήθελα να σας διηγηθώ συνοπτικά, με πολύ λίγες λέξεις και λιγοστές φωτογραφίες, την ιστορία ενός κινηματογράφου. Ο κινηματογράφος ‘Αττικόν’, γεννήθηκε το μακρινό 1912 πάνω σε σχέδια του Ερνέστου Τσίλλερ και ξεκίνησε τη λειτουργία του τέσσερα χρόνια αργότερα. Φέτος, θα γιόρταζε πανηγυρικά τα εκατοστά γενέθλιά του. Ήταν ο ιστορικότερος και ομορφότερος, κατά την ταπεινή μου αισθητική αντίληψη, κινηματογράφος της Αθήνας.

Μπαίνοντας, ένιωθες ένα δέος, συναισθανόσουν ότι εισερχόσουν σε έναν ναό της κινηματογραφικής τέχνης. Και απολάμβανες την εμπειρία αυτή, τον ίδιο τον κινηματογράφο, πριν από την όποια ταινία. Κατ’ ουσίαν, έβλεπες δυο ταινίες, μια στο πανί και μια μέχρι να ξεκινήσει η προβολή: την ιστορία που έρεε από τον περίτεχνο εσωτερικό διάκοσμο, στους διαδρόμους, φτάνοντας μέχρι τους εντυπωσιασμένους θεατές, που για μια μαγική βραδιά γίνονταν κοινωνοί της, κομμάτι της και ζωντανά κύτταρά της.

Ήταν ο πρώτος κινηματογράφος που προέβαλε ομιλούσες ταινίες στην Ελλάδα, μυώντας τους Αθηναίους στη μυστηριακή γοητεία της έβδομης τέχνης, από τα πολύ πρώτα της βήματα. Σιγά-σιγά και μέχρι τις μέρες που και ο ίδιος τον έζησα, εξελίχθηκε σε σημείο αναφοράς της πόλης της Αθήνας, σημείο όπου δίνονταν ραντεβού, όχι μόνο κινηματογραφικά. Είχε γίνει με τα χρόνια κομμάτι της πόλης, ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα και αγαπητά, για τον πολιτισμό που εξέπεμπαν. Προσωπικά, σε αυτόν είχα παρακολουθήσει όχι μόνο κινηματογραφικές προβολές, αλλά και κάθε είδους μουσικές ή άλλες παραστάσεις – θυμάμαι, χαρακτηριστικά, τους ‘Άγαμους Θύτες’ από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς! Νομίζω μάλιστα, αγαπητά μου παιδιά, ότι εκεί, τώρα που σκαλίζω τις μνήμες, είχα πρωτοπάει ραντεβουδάκι με κοπέλα, άγουρος νεαρός, στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης, με φερέγγυο σύμμαχο το σκοτάδι της ιστορικής αίθουσας για τα πρώτα, άτσαλα, ερωτικά μου διαβήματα.

Στη διάρκεια της ναζιστικής Κατοχής, το ‘Αττικόν’ είχε επιταχθεί και μετατραπεί σε αίθουσα προβολής για τους Γερμανούς στρατιώτες. Οι κατακτητές, παρά την γνωστή αγριότητα και τις καταστροφές που τους συνόδευαν στο πέρασμά τους, σεβάστηκαν την ιστορία του και επέτρεψαν στο στολίδι αυτό να συνεχίσει την πορεία του στον χρόνο. Χθες βράδυ όμως καταστράφηκε, από κάποιους ‘Έλληνες’, η καταστροφική μανία των οποίων είχε σαφή στόχο τις εναπομένουσες ψηφίδες πολιτισμού της ρημαγμένης αυτής πόλης, που λέγεται Αθήνα. Ας αναπαυθεί εν ειρήνη, μαζί με τις αναμνήσεις μας. Τα νιάτα μας. Τα ραντεβού μας.

Ο πατέρας σας