Στη Μόσχα αδερφοί μου, στη Μόσχα

Μετά την ιστορία με τη Μονή Βατοπεδίου και τις μπίζνες της με το δημόσιο, μια άλλη μονή, τη φορά αυτή η Μονή Ιβήρων, εγείρει αξιώσεις επί ενός κομματιού 'φιλέτο' της Κόκκινης Πλατείας της Μόσχας, το οποίο υποστηρίζουν ότι τους ανήκει, ως μετόχι. Δεν ξέρω, ούτε νομίζω ότι θα με ενδιέφερε τι είδους βυζαντινά, οθωμανικά ή και μεταγενέστερα έγγραφα ιδιοκτησίας επικαλούνται, αναρωτιέμαι όμως: αν δεν κάνω λάθος οι άνθρωποι αυτοί, οι μοναχοί του Αγίου Όρους, αρνούμενοι και αποσυρόμενοι από τα εγκόσμια - γι' αυτό τους ξέρουμε και ως αναχωρητές - υποτίθεται ότι θα έβρισκαν στο Άγιο Όρος το ερημητήριό τους προκειμένου να αφοσιωθούν στον Θεό τους, αλλά και να αφιερωθούν στις πνευματικές επιδιώξεις τους. Και αναμφισβήτητα, ως αυτοδιοικούμενη μοναστική κοινότητα και κέντρο του μοναχισμού εν Ελλάδι, το Άγιο Όρος μετράει πολλούς αιώνες θρησκευτικής αλλά και πολιτιστικής σπουδαιότητας για την Ελλάδα, τα Βαλκάνια, και την ίδια την Ευρώπη. Χαρακτηριστικό του και το περίφημο Άβατο, η απαγόρευση δηλαδή εισόδου γυναικών σε αυτή τη μοναστική πολιτεία. Όμως, παρά το ότι γυναίκες δεν επιτρέπεται να εισέλθουν στο Άγιο Όρος, έχω την αμυδρή εντύπωση ότι από το Άβατο καταφέρνουν και περνάνε κάποια άλλα πράγματα: επιχειρηματικές φιλοδοξίες, νοοτροπίες που περιστρέφονται γύρω από τον άξονα του κέρδους και ολόκληρη η ιδεολογία της ατομικής ιδιοκτησίας. Με συνέπεια, άνθρωποι οι οποίοι υποτίθεται ότι αρνήθηκαν τις μικρότητες και ποταπότητες του σύγχρονου καπιταλιστικού πολιτισμού, να συμπεριφέρονται ως στυγνοί επιχειρηματίες. Άραγε, πρόκειται για σημείο των καιρών, για απόδειξη ότι ο καπιταλιστικός ανθρωπότυπος, ο homo oeconomicus, τρύπωσε ΚΑΙ εκεί, ή απλώς για μια ακόμη περίπτωση ανθρώπινης απληστίας;