Σκηνή 1η: περιμένω το τραμ, στη στάση. Απέναντι ακριβώς, ένα διπλοπαρκαρισμένο αυτοκίνητο με τον οδηγό του. Ο οδηγός ανοίγει το πακέτο με τα τσιγάρα του, βγάζει το χέρι από το παράθυρο και αφήνει να του πέσει το σελοφάν από το πακέτο. Τον κοιτάζω. Με κοιτά κι αυτός, στα μάτια, αδιάφορα και αυθάδικα, σα να λέει: 'τρέχει τίποτα παλικάρι;'. Αναγκάζομαι να χαμηλώσω πρώτος τα μάτια. Έρχεται το τραμ, μπαίνω αλλά τα μάτια μου σα να κοιτάζουν ακόμα το πεταμένο σελοφάν, και σα να νιώθω ακόμη πάνω μου το γεμάτο θράσος βλέμμα του ανθρώπου αυτού.
Σκηνή 2η: σε πολυσύχναστο δρόμο της πόλης, της Αθήνας. Τα αυτοκίνητα περνάνε συνεχώς και περιμένω, πεζός, να αραιώσουν κάποια στιγμή για να περάσω. Περνάω μπροστά από κάποιο που δεν πρόλαβε να με πατήσει. Ο οδηγός του, σε έξαλλη κατάσταση που του ξέφυγα, ελαττώνει ταχύτητα και αρχίζει να με βρίζει. Αποφασίζω να ελαττώσω κι εγώ ταχύτητα στο βάδισμά μου και να του απαντήσω. Του υπενθυμίζω ότι προτεραιότητα έχουν οι πεζοί. Δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται τι του είπα, συνεχίζει να βρίζει και βλέποντας ότι πλέον στέκομαι και απλώς τον κοιτάζω, θυμάται ότι βιάζεται και συνεχίζει στην πορεία του.
Σκηνή 3η: στο τιμόνι, βγαίνω στον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης με κατεύθυνση εξοχική τοποθεσία. Κατά μήκος ολόκληρης της διαδρομής, διάρκειας περίπου μιας ώρας και κάτι ψιλών, η άκρη του δρόμου, εκεί που τελειώνει η άσφαλτος κι αρχίζει η πρασινάδα, διάσπαρτη με λογιών-λογιών σκουπίδια: μπουκαλάκια, χαρτιά, πλαστικά. Νιώθω όμορφα που φεύγω απ' την πόλη αλλά με τη μόνιμη συντροφιά των σκουπιδιών η απόδραση αυτή σα να μην έγινε ποτέ: σα να έχω μείνει έγκλειστος στον τόπο των πεταμένων σκουπιδιών.
Σκηνή 4η: ξανά στο τιμόνι. Στο φανάρι, σ' ένα οποιοδήποτε φανάρι της πόλης, της Θεσσαλονίκης, περιμένω να στρίψω αριστερά. Από δεξιά έρχεται και στριμώχνεται στο εμπρός δεξί μου φτερό ένας βιαστικός, που κι αυτός αριστερά θέλει να στρίψει αλλά δε μπορεί να περιμένει στην ουρά μαζί με όλους εμάς τους υπόλοιπους. Τον κοιτάζω. Κάνει ότι δε με βλέπει, γυρνάει ελαφρά το κεφάλι του προς την άλλη πλευρά, ώστε να βλέπω μόνο το αξύριστο μάγουλό του. Ανάβει πράσινο. Για κλάσματα του δευτερολέπτου βρίσκομαι σε δίλημμα ως προς το τι να κάνω: να φανώ ευγενής στον αγενή ή να τον 'πετάξω' έξω; Αποφασίζω να τον 'πετάξω' έξω, χτυπώντας μάλιστα και κλάξον. Τα καταφέρνω, αλλά δε νιώθω καλύτερα. Μάλλον χειρότερα από πριν.
Νομίζω ότι ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται από τους δρόμους της, από το πώς συμπεριφέρονται και πώς οδηγούν οι κάτοικοί της. Και φοβάμαι ότι στην Ελλάδα μάλλον παίρνουμε κακό βαθμό.
5 σχόλια:
Είμαι κιεγώ ένας οδηγός σαν κι αυτός που περιγράφεις, από τη δική σου πλευρά. Που αγανακτώ αλλά δεν τολμώ. Εγώ, που όταν κατεβαίνω Αθήνα, αποκτώ τις συνήθειες ενός αθηναίου οδηγού. Οδηγώ εκβιαστικά, κάνω σφήνες, σταματώ οπουδήποτε με αναμμένα αλαρμ. Μπαίνω στο πετσί του αθηναίου ταξιτζή, γιατί φαντάζομαι πως αν περιμένω τη ...σειρά μου, αυτή ποτέ σε θάρθει.
ΥΓ. δεν πετάω τίποτε έξω από τα παράθυρα.
Εμένα μ' ενοχλούσε πολύ που πέταγα το τσιγάρο στο δρόμο - ήταν ένας από τους λόγους που το έκοψα...
Αυτόν με το σελοφάν έπρεπε να του πεις "ναι τρέχει κάτι, γιατί είσαι κάφρος..." Εγώ πάντως, όποτε βλέπω κάποιον να πετάει κάτι έξω από το αυτοκίνητο, τους κράζω με το κλάξον. Πιστεύω τι αν το κάναμε (όχι όλοι) πολλοί - τότε θα μαζεύονταν. Η κατακραυγή δουλεύει, αλλά πρέπει να είναι μαζική...
phlou...flis όλοι εξαγριωνόμαστε νομίζω από κάποια στιγμή και ύστερα μέσα στην καθημερινότητα της πόλης - γινόμαστε δηλαδή ανθρώπινα θηρία, που κοιτάμε να φάμε τους άλλους πριν μας φάνε αυτοί: να μπούμε μπροστά τους στην ουρά, στο φανάρι, στο τραμ, οπουδήποτε.
Prokopis Doukas να ένας πολύ ωραίος λόγος νομίζω να κόψει κανείς το κάπνισμα! Όσο για τον άνθρωπο με το σελοφάν, ήταν μια οριακή στιγμή, απ' αυτές που ένιωθα έτοιμος να βγω εκτός εαυτού και να του πω κάτι σαν αυτό που πρότεινες. Αλλά δεν το έκανα και μετά κάπως τα έβαλα και με τον εαυτό μου.
Το κράτος φταίει που δε μαζεύει τα σκουπίδια (τα οποία φυτρώνουν μόνα τους δίπλα στους δρόμους).
Τι μας πέρασες εμάς? Βλάκες σαν τους ξενέρωτους τους Γερμανούς και τους εργασιομανείς τους Γιαπωνέζους που φυλάνε τα σκουπίδια τους μέχρι να βρουν καλάθι? Ή αμερικανάκια που σταματάνε σε όλα τα Stop σαν τους βλάκες?
Για την ιστορία: ήμουνα στην Αμερική στο black out του Αυγούστου του 2003, που έμειναν γύρω στα 50 εκατομμύρια κόσμος χωρίς ρεύμα. Την ώρα που κόπηκε το ρεύμα (ώρα αιχμής που ο κόσμος επέστρεφε από δουλειές) οδηγούσα και στην πρώτη μεγάλη διασταύρωση που είχε φανάρι ξαφνικά δε λειτουργούσε τίποτα και έρχονταν αυτοκίνητα από 4 κατευθύνσεις. Σταματήσανε όλοι λες και είχανε στοπ και πέρναγε ένα αυτοκίνητο από κάθε κατεύθυνση με ωρολογιακή φορά. Αμερικανιές... ούτε που είναι η κόρνα δεν ξέρουνε...
Odysseas φαντάστηκα τι θα συνέβαινε αντίστοιχα σε μια ελληνκή διασταύρωση και... χάθηκα ομολογώ.
Δημοσίευση σχολίου