29 Δεκ 2009

Η επιλογή της σιωπής

Δεν ξέρω αν σας το έχω πει, αλλά ακούω πολύ ραδιόφωνο. Μ' αρέσει το Δεύτερο Πρόγραμμα, το οποίο ακούω εναλλάξ με το Τρίτο όλες ή σχεδόν όλες τις ώρες της ημέρας. Έτυχε λοιπόν αυτές τις μέρες να ακούσω, από το Δεύτερο, τα νέα τραγούδια δυο αγαπημένων φωνών, δυο αγαπημένων υπάρξεων: της Χαρούλας Αλεξίου και της Αρλέτας. Και δυστυχώς απογοητεύτηκα. Η μεν Χαρούλα δεν τραγουδάει αλλά περισσότερο απαγγέλλει, η δε Αρλέτα απλώς ΔΕΝ θα έπρεπε να εκτεθεί κατ' αυτόν τον τρόπο. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη, γιατί μεγάλη ήταν και η εκτίμηση που τους είχα. Και όσο περισσότερο θαυμάζουμε νομίζω έναν καλλιτέχνη, έναν δημιουργό, τόσο περισσότερο θλιβόμαστε όταν διαπιστώνουμε ότι δεν ξέρει πότε να σιωπήσει. Γιατί η ώρα της σιωπής έρχεται, αργά ή γρήγορα, για όλους. Και ίδιον των μεγαλύτερων καλλιτεχνών, των πιο ξεχωριστών δημιουργών είναι ότι ξέρουν πότε να αποσυρθούν. Πότε να αφήσουν το περιβόλι της τέχνης τους να το σκαλίσουν και κάποιοι νεότεροι. Εκεί φαίνεται πραγματικά το μεγαλείο τους, όταν αποδεικνύουν ότι ξεπερνώντας ματαιοδοξίες, εγωισμούς και όλα αυτά τα 'μικρά' που μας χαρακτηρίζουν όλους, μπορούν να υψωθούν πάνω και πέρα από τα ανθρώπινα. Όπως μας έχουν συνηθίσει, άλλωστε, οι σπουδαιότεροι απ' αυτούς. Σεβόμενοι τόσο τους παλιούς, καλύτερους εαυτούς τους όσο και τους ανθρώπους που μαγεύτηκαν απ' την τέχνη τους και στάθηκαν συνοδοιπόροι τους στα χρόνια της μαγείας. Κι αν δεν μπορούν οι ίδιοι, οφείλουμε οι θαυμαστές τους να προφυλάξουμε αυτό το τόσο πολύτιμο που αντιπροσωπεύουν από τη φθορά του χρόνου και του γήρατος. Γι' αυτό και ιδίως την Αρλέτα, την οποία ξεχωρίζω τόσο για την ιδιαίτερη φυσιογνωμία της όσο και για τη μακριά απ' τα φώτα της εύκολης δημοσιότητας στάση ζωής της, θα προσποιηθώ ότι ούτε την είδα, ούτε την άκουσα. Θα την κρατήσω στη μνήμη μου όπως τη θυμόμουν. Της αξίζει.

5 σχόλια:

Meropi είπε...

Δεν έχω ακούσει τα νέα τραγούδια των εν λόγω τραγουδιστριών, οι οποίες, ας σημειωθεί, είναι από τις αγαπημένες μου, αλλά είναι πολύ πιθανόν οι φωνές τους να έχουν ήδη σπάσει. Πρέπει να είναι 60+ και οι δύο. Είναι πολύ βασικό να ξέρεις πότε αποχωρείς, για να μην χάνεις την αξιοπρέπεια σου. Πριν μερικά χρόνια είχα ακούσει τη Μούσχουρη και ένιωσα μεγάλη απογοήτευση. Είχε πει μάλιστα ότι ήταν η τελευταία της συναυλία και σκέφτηκα "ευτυχώς"! Αλλά τον επόμενο χρόνο, με έκπληξη είδα να διαφημίζεται και πάλι συναυλία της!!!!!

Meropi είπε...

Γεράσιμε μου,
τι απέγινε το νέο look του μπλογκ σου? Γιατί επέστρεψες στο παλαιό look? Νομίζω ότι μια ανανέωση τη χρειάζεται το ιστολόγιο σου. Δεν είναι ματαιοδοξία.

gerasimos είπε...

Δυστυχώς Μερόπη, οι δεινόσαυροι στην Ελλάδα δεν περιορίζονται στο χώρο της πολιτικής. Όσο για το look του blog, παίζω με διάφορα μέχρι να βρω κάτι που να μου αρέσει. :-)

Locus Publicus είπε...

Την Αρλέτα έχω καιρό να την ακούσω, αλλα την Χάρις Αλεξίου δεν την μπορώ πιά. Δεν έχω τίποτα μαζί της, ήταν μια αξιόλογη φωνή, απλά κάποια στιγμή το γύρισε σε ήχους που δεν της πάνε, γιατί ποτέ δεν ήταν ροκού που το παίζει, το δέ καινούργιο look "η χλωμή Χαρούλα της θλίψης", μυρίζει απο μακριά marketing και είναι ψεύτικο.

gerasimos είπε...

Θα συμφωνήσω ότι δεν της πάει το καινούργιο της στυλ. Και βρίσκω πολύ βάσιμες τις υποψίες σου για την προέλευσή του...