Λαομάνα

Δε μπορώ παρά να νιώσω περήφανος που ζω στη ‘λαομάνα’ Θεσσαλονίκη, όπως την αποκάλεσε χθες ο Μίκης Θεοδωράκης στη συγκέντρωσή του στην πλατεία Αριστοτέλους. Τι σημαίνει ‘λαομάνα’; Προφανώς η πόλη που βγάζει, γεννά, λαό. Μπορεί οι βιομηχανίες και οι κάποτε φημισμένες βιοτεχνίες της να έχουν κλείσει η μια πίσω από την άλλη, μπορεί στη θέση τους να ανοίγουν ατελείωτα καφέ για να πνίγουν οι άπραγοι νέοι τον πόνο τους στους φραπέδες, αλλά η πόλη εξακολουθεί να παράγει άφθονο λαό. Λαό που χρησιμεύει σαν πρώτη ύλη, σαν προζύμι, για τέτοιου είδους συγκεντρώσεις. Παρόντα, στη συγκέντρωση, πολλά από τα φαντάσματα του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού που στοιχειώνει την έρμη την Ελλάδα από τη δεκαετία του ’80: ο χάνομαι γιατί ρεμβάζω Κώστας Ζουράρις, ο έτερος μακεδονομάχος και ελληνοχριστιανός Στέλιος Παπαθεμελής, το εθνικό ‘γαμώτο’ Βούλα Πατουλίδου, ο έκπτωτος πλην λαοπρόβλητος Παναγιώτης Ψωμιάδης.

Αλλά ας μη μένουμε σ’ αυτά. Η πλατεία ήταν γεμάτη χθες. Ήταν γεμάτη ανθρώπους που έψαχναν, που ψάχνουν απεγνωσμένα κάποιον από τον οποίο να αγκιστρωθούν, κάποιον να τους εμπνεύσει, να τους οδηγήσει, να τους βγάλει από το κακό όνειρο που ζουν κάθε μέρα και χειρότερα. Και, ως προς αυτό, ο Μίκης Θεοδωράκης ήσαν μια κάποια λύσις. Παρότι μιας κάποιας ηλικίας, παρότι δεν είχε να πει κάτι που δεν είχαν ξανακούσει, παρότι όπως κάθε λαϊκιστής που σέβεται τον εαυτό του δεν στεναχώρησε τον πελάτη λαό (που ως πελάτης έχει πάντα δίκιο), ρίχνοντας όλα τα φταιξίματα στους κακούς κυβερνώντες, που, για μια ακόμη φορά, τον παραπλάνησαν. Παρ’ όλα αυτά, ο λαός, που ακούραστα γεννά η λαομάνα, ήταν εκεί. Περιμένοντας.

Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,

κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.

Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,

και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.