Την είπαν γη της ελευθερίας. Αλλά και γη των ευκαιριών. Της «προόδου», της ελπίδας και του μέλλοντος. Γεννήθηκε κάποια στιγμή στην ιστορία αλλά χωρίς ιστορία. Στο παρελθόν αλλά χωρίς παρελθόν. Και θέλησε να αποζημιώσει τον εαυτό της γι’ αυτήν της την ορφάνια, καλλιεργώντας μια σχέση πάθους με το παρόν της. Φιλοδοξία της; Να γίνει η αιχμή του δόρατος. Ο ποδηγέτης των χωρών της γηραιάς ηπείρου. Και παραμένει η εμπροσθοφυλακή των σύγχρονων «αναπτυγμένων» εθνών-κρατών. Μας προσφέρει την ευκαιρία να ρίξουμε κλεφτές ματιές στο μέλλον (μας;), όπως προδιαγράφεται σε αυτήν την κοινωνία που στήθηκε για να δώσει σάρκα και οστά στα όνειρα των γερασμένων Ευρωπαίων για ένα καλύτερο μέλλον. Για να επαληθεύσει, να υλοποιήσει και να υπηρετήσει τα ιδεώδη τους. Όμως σήμερα μια ακόμη ομαδική ανθρωποθυσία προβληματίζει, συσκοτίζει, αλλά φοβάμαι δεν αφυπνίζει. Μια ανθρωποθυσία στο βωμό τίνος; Του αμερικανικού ονείρου; Της ελευθερίας μήπως; Νεαρός ντυμένος στα μαύρα εισέβαλε σε αμφιθέατρο πανεπιστημίου στο Illinois, που εκείνη τη στιγμή ήταν κατάμεστο με 140 φοιτητές και άνοιξε πυρ. Σκότωσε πέντε ανθρώπους και τραυμάτισε άλλους δεκαπέντε, πριν θέσει τέρμα στη ζωή του. Ο πρύτανης του πανεπιστημίου δήλωσε μάλιστα ότι πρόκειται για νεαρό που είχε σπουδάσει κοινωνιολογία στο ίδιο πανεπιστήμιο. Το παιδί αυτό το είχε δηλαδή απασχολήσει σε βάθος η ανθρώπινη κατάσταση. Είχε επιχειρήσει να κατανοήσει επιστημονικά την εποχή του και την κοινωνία του. Κι είχε αναζητήσει απαντήσεις στα ερωτήματα και τις ανησυχίες του. Τι είδους ερωτήματα ήταν αυτά στα οποία δεν κατάφερε να βρει απαντήσεις; Τι ανησυχίες είχε που έμειναν αδιέξοδες; Ποια αξεδιάλυτη ομίχλη τον εμπόδισε να δει καθαρά τον εαυτό του; Πρόκειται για το τέταρτο και σοβαρότερο τέτοιο συμβάν σε αμερικανικό εκπαιδευτικό ίδρυμα την τελευταία εβδομάδα. Προηγήθηκαν δυο περιστατικά με ανήλικους σε σχολεία και την περασμένη Παρασκευή, μια φοιτήτρια νοσηλευτικής σκότωσε δυο συμφοιτήτριές της πριν στρέψει το όπλο στον εαυτό της, σε ένα κολέγιο της Louisiana. Τι δεν πάει καλά λοιπόν στη χώρα του μέλλοντος και της ελευθερίας; Τι είναι αυτό που σπρώχνει τους νέους της να στρέφουν τα όπλα τους ο ένας στον άλλο και στον ίδιο τους τον εαυτό;
32 σχόλια:
Ωραίο το ερώτημά σου και καλό θα ήταν να αναρωτιόμασταν σοβαρά για αυτά τα πράγματα. Και μας απασχολούν γιατί μπορεί να φαντάζει η Ελλάδα μακριά από όλα αυτά (μια ήπειρος και ένας ωκεανός μας χωρίζει) αλλά είναι πιο κοντά από όσο νομίζουμε. Και το λέω αυτό διότι όλο και "αμερικανοποιούμαστε" σε διάφορα θέματα .. παιδεία, εμπόριο, όλα κινούνται προς το αμερικάνικο σύστημα.. ας μην πάρουμε και όλα τα κακά που έχει το σύστημά τους , όπως αυτό που ανέφερες..
Δεν ξέρω τι μπορεί να οδήγησε τόσα παιδιά σε αυτό το σημείο.. μήπως είναι "μόδα"? πάντως δεν είναι σύμπτωση..
griz νομίζω ότι ερωτήματα όπως του ποστ μας αφορούν ούτως ή άλλως, ανεξαρτήτως των χιλιάδων λίτρων νερού που μας χωρίζουν γεωγραφικά από τις ΗΠΑ. Αυτό που φαίνεται είναι ότι όσο περισσότερο παραμένουν μαγνητισμένες από το μέλλον τους ως αυτοσκοπό οι σύγχρονες κοινωνίες, όσο περισσότερο βυθίζονται στη λατρεία του 'καινούργιου', τόσο περισσότερο τις εκδικείται το παρόν τους. Αλλά και το ίδιο τους το παρελθόν.
Γεράσιμε, κι εμένα με προβληματίζουν αυτά που γράφεις... Εδώ και καιρό, και σήμερα με το που διάβασα την είδηση πάλι αυτά σκεφτόμουν.
Να πω ότι στην Αμερική συμβαίνουν τέτοια περιστατικά με ολοένα και αυξανόμενο ρυθμό. Πριν από λίγους μήνες, όμως, δεν ήταν και στην Φινλανδία που έγινε το ίδιο σε ένα σχολείο; Και στην Αγγλία δεν είναι που οι bullies έχουν αναχθεί σε συμμορίες που τρομοκρατούν όχι απλά ανηλίκους αλλά και ενηλίκους; Άσε, το έζησα αυτό, δεν είναι υπερβολή των media.
Είναι, λοιπόν, ένα ολοένα και πιο συχνό φαινόμενο ανήλικοι να ενηλικιώνονται μέσα στην βία τους και περιστατικά φόνων σε εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Δεν ξέρω τι μπορεί να φταίει. Το μυαλό μου γυρίζει σε πολλά. Μιλάμε σήμερα για κοινωνίες βουτηγμένες στην κοινωνική ανισότητα και πάσης φύσεως ρατσισμό, για φυλετικές διακρίσεις και εξαφάνιση της αστικής τάξης. Ταυτόχρονα, ο νέος συσσωρεύει γνώσεις -αλλά, κυρίως, πληροφορίες- από παντού για να ανακαλύψει ότι όλο αυτό το έκανε για να τον εκμεταλλευτεί λίγο αργότερα κάποια πολυεθνική. Από παιδιά ερχόμαστε σε επαφή με την βία. Όχι μόνο στην τηλεόραση ή τον κινηματογράφο. Στην οικογένεια, στο σχολείο, στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.
Τι μαθαίνουμε, λοιπόν, με τέτοια επιμονή από μικρά; Πως η βία και η μέσω αυτής διεκδίκηση του στόχου μας (ή της εκδίκησης) είναι σχεδόν φυσιολογική συμπεριφορά. ΑΝ κάποτε το όπλο ήταν ένα παιχνίδι μόνο για ενήλικες που είχαν λόγο να το αποκτήσουν τώρα πια είναι παιχνίδι στα χέρια ενός επτάχρονου που παίζει στον υπολογιστή του.
Είναι πολλά, υποθέτω. Μία γρήγορη σκέψη έκανα εδώ, κυρίως γιατί κι εγώ το θέμα αυτό το σκέφτομαι πάρα πολύ συχνά. Όσο για το αν θα "φτάσει" και στην Ελλάδα αυτό... Μα είναι ήδη εδώ. Κρύβεται πίσω από συμμορίες ανηλίκων, βιασμούς δεκαπεντάχρονων μεταναστριών στις τουαλέτες σχολείων από παιδιά "της καλής τοπικής κοινωνίας", πίσω από επισκέψεις νέων ανθρώπων σε ψυχαναλυτές και Prozac... Το πότε θα γίνει το πρώτο "μπαμ" περιμένουμε για να το καταλάβουμε;
Σε φιλώ και καλημέρα.
Επίσης, ξέχασα, μου άρεσε πάρα πολύ το πώς συνέδεσες το θέμα με την "ιδιαιτερότητα" της Αμερικής... Είναι ουσιαστικό χαρακτηριστικό αυτό και εν μέρει αξηγεί το γιατί εκεί παρατηρείται η μεγαλύτερη έκταση του φαινομένου.
industrialdaisies φοβάμαι γενικότερα ότι ο ίδιος ο μελλοντοκεντρικός προσανατολισμός των σύγχρονων κοινωνιών, όπως λέω και παραπάνω, έγινε μπούμερανγκ. Που τις τιμωρεί για την ύβρη που διέπραξαν όταν ερωτεύτηκαν το είδωλό τους σε τέτοιο βαθμό. Και η χειρότερη τιμωρία είναι η θυσία των νέων τους.
Γεράσιμε
μιλάς για μια χώρα χωρίς κοινωνική πολιτική (θυμήσου την πολιτική Μπους μετά τον τυφώνα στη Ν.Ορλεάνη), με μεγάλες κοινωνικές και ταξικές ανισότητες (μεγάλα ποσοστά του πληθυσμού κάτω απ' το όριο της φτώχειας), μεγάλα ποσοστά ανεργίας,
φαινόμενα που οφείλονται κυρίως στο πολίτευμα της καπιταλιστική ολιγαρχίας μέσα από το οποίο ενηλικιώθηκε (και υπό το εξακολουθεί να υπάρχει).
Νομίζω ότι και οι ελευθερίες-ευκαιρίες που έδινε στις νέες ιδέες κυρίως από το '29 και μετά, σκοπούς του πολιτεύματος αυτού εξυπηρετούσαν.
Σε τέτοιου είδους καθεστώτα όσοι δεν αντέξουν τον ανταγωνισμό, καταλήγουν είτε στο περιθώριο είτε με πολλά ψυχολογικά προβλήματα
(1 στους 5 Αμερικανούς πάσχει από κάποιου είδους φοβία)
Μια απάντηση λοιπόν στο τελευταίο ερώτημά σου λοιπόν προκύπτει αν λάβει υπόψιν του κάποιος την παραπάνω κατάσταση.
(ωραίο ποστ)
giasafox ασφαλώς όλα αυτά που αναφέρεις παίζουν το δυσάρεστο ρόλο τους. Και δυστυχώς συναντώνται και στην Ελλάδα. Όπου κοντεύει να ισχύσει επίσης και το πας μη διαπλεκόμενος περιθωριακός.
Γεράσιμε μου,
το συγκεκριμένο περιστατικό το άκουσα το πρωί στο αυτοκίνητο, καθώς πήγαινα στη δουλειά. Και σκέφτηκα, μα καλά θέλει και μεγάλη σοφία σ' αυτή τη χώρα (εννοώ τις ΗΠΑ) να αρχίσουν από το στοιχειώδες, δηλ. την απαγόρευση της οπλοκατοχής. Ανήλικοι, ψυχικά ασθενείς, βίαιοι και κάθε καρυδιάς καρύδι μπορούν πάρα πολύ εύκολα να προμηθευτούν ένα όπλο και να θερίσουν αθώους και ανυποψίαστους ανθρώπους.
Το ξέρω ότι δεν είναι και τόσο απλά τα πράγματα. Υπάρχουν και άλλα αίτια κοινωνιολογικά κυρίως, αλλά ας αρχίσουν από τα πιο απλά....
Πολύ ωραίο θέμα Γεράσιμε. Όπως λεει η φίλη industrialdaises, παρόμοιο γεγονός υπήρξε στην ήρεμη Φιλανδία. Η πολιτική του Bush, υπήρξε και απερίσκεπτη και βλακώδης. Βέβαια το ότι η αγορά ενός όπλου είναι ζήτημα απλό και εύκολο στις περισσότερες πολιτείες, είναι η αρχή του κακού. Εμένα με έχει εκπλήξει ιδιαίτερα και το πως άλλαξε μορφή η εγκληματικότητα στην Ελλάδα, που ασφαλώς τη βλέπω ως μία ασφαλή χώρα, για την ώρα. Για παράδειγμα σου λεω ότι στο Sydney, φοβάμαι να μπω σε τραίνο μετά τις 7 το βράδυ κυρίως το χειμώνα. Γενικώς όμως οι περισσότερες δολοφονίες εκτελούνται από ανθρώπους που γνωρίζονται μεταξύ τους. Αυτό που με τρομοκρατεί είναι το random violence, όπως το γεγονός που περιγράφεις, όπου κι αν γίνεται.
mania όπως έλεγα και πριν δέκα μήνες με αφορμή ένα άλλο μακελειό στο Virginia Tech, η απαγόρευση της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ παρεμποδίζεται από την εξάπλωση διάφορων μύθων. Όπως της υποτιθέμενης παντοδυναμίας της NRA (National Rifle Association), του γνωστού οπλοφιλικού lobby, η ισχύς του οποίου χρησιμοποιείται από τις ρεπουμπλικανικές κυρίως κυβερνήσεις ως δήθεν 'ρεαλιστικό' επιχείρημα - του στυλ 'αυτά θέλει ο κόσμος, δεν μπορούμε να πάμε κόντρα στο ρεύμα' - στην υπεράσπιση καθαρά δικών τους, οπισθοδρομικών και οπλοφιλικών πολιτικών. (Κάπως έτσι χρησιμοποιούν κάποιες φορές και οι ελληνικές κυβερνήσεις την υποτιθέμενη ισχύ της εκκλησίας για την προώθηση συντηρητικών πολιτικών.) Βέβαια η ισχύς των οπλόφιλων μπορεί σε μεγάλο βαθμό να είναι και πραγματική στις ΗΠΑ. Άλλωστε όπως είπε και ο Καστοριάδης ζούμε στις κοινωνίες των lobbies και των hobbies και εδώ μιλάμε για...δύο σε ένα, δηλαδή το λόμπι όσων έχουν τα όπλα ως χόμπι. Στις ΗΠΑ μπορεί κανείς να αγοράσει ένα ημιαυτόματο όπλο χωρίς καν να δηλώσει το όνομά του. Και μιλάμε για πάνω από 200.000.000 όπλα σήμερα. Αλλά αν κοιτάξουμε και την κατεξοχήν μυθοποιητική βιομηχανία της εποχής μας, το Hollywood, διαπιστώνουμε ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής έχει πέσει πολύ ως μετοχή στο χρηματιστήριο των box offices. Επίσης, όπως είπε και ο giasafox υπάρχει μεγάλος αριθμός ανθρώπων εκεί με ψυχολογικά προβλήματα, κατάθλιψη, κτλ. Αυτός είναι και ο λόγος που στις ΗΠΑ φοβούνται ότι πράξεις όπως αυτή θα βρουν μιμητές στο πολύ κοντινό μέλλον. (Μιλάνε δηλαδή για 'copy cats' μεταξύ ανθρώπων 'living on the edge'.)
mariana faithful περί όπλων δες και τι είπα παραπάνω στη mania. Η random violence φοβάμαι ότι είναι αναπόφευκτη σε κοινωνίες, όπως οι ΗΠΑ, που για να εξασφαλίσουν την κοινωνική συνοχή τους βασίζονται κατά μεγάλο μέρος στην εξάπλωση φοβικών αντιλήψεων στον πληθυσμό (περί τρομοκρατίας, διάφορων φανταστικών εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών, κοκ.). Διότι όποιος ζει στο φόβο κάποια στιγμή θα χάσει και τον έλεγχο του εαυτού του. Και αλίμονο σε όποιον βρεθεί μπροστά του.
Συσσωρευμένος θυμός για το "αμερικάνικο όνειρο" που δεν ευοδώθηκε, σε συνδυασμό με ψυχολογικά προβλήματα και άλλα αίτια οπλίζει το χέρι των νεαρών (και όχι μόνο) Αμερικάνων Γεράσιμε μου.
Το θέμα όμως είναι γιατί να είναι τόσο εύκολος ο δρόμος προς την ανεύρεση του όπλου, όπως πολύ σωστά επισημαίνεις τόσο εσύ, όσο και η Μάνια και η Μαριάνα.
Ας ελπίσουμε ότι κάποιος Αμερικανός Πρόεδρος στο μέλλον θα μπορέσει να αντισταθεί στα διάφορα λόμπυ και θα βρει το δρόμο της απαγόρευσης των όπλων.
meropi στον εύκολο δρόμο προς το όπλο φαίνεται ότι δεν υπάρχουν προειδοποιητικές πινακίδες... κι ότι είναι δρόμος χωρίς επιστροφή.
Παρόλα αυτά η Αμερικανική κοινωνία παραμένει η πιο ενδιαφέρουσα.
μακριά απο Ευρωπαϊκά στάνταρτς..αλλά επίσης βλέπουμε αμερικανοποίηση και των υπολοίπων κοινωνιών..
Εδω φαντάζομαι θα είναι το πεδίο αναμέτρησης του σύγχρονου πολιτισμού.
μια θεωρία εξηγούσε τη μεγάλη βία στην αμερικανική κοινωνία απο το γεγονός οτι δεν εχει υπάρξει πόλεμος στο έδαφο της για πάρα πολλά χρόνια...
απόψεις...
takis ενδιαφέρουσα αν μη τι άλλο παραμένει, έστω και για δυσάρεστους, κάποιες φορές, λόγους.
ρίξε μια ματιά σε αυτό εδώ και ίσως βρείς απάντηση στο ερώτημα σου.
TO BHMA 02.02.08
http://bp1.blogger.com/_2MtDJMnkkB8/R6RP_Z5OmRI/AAAAAAAAAUk/YCbcOgXnMu4/s1600-h/opla.jpg
(διπλό κλικ στη σειρά για να επιλεγεί όλο το λίνκ)
http://bp0.blogger.com/_2MtDJMnkkB8/RifZSGEbqlI/AAAAAAAAAFE/bx6gnWKyzgs/s1600-h/Image3.jpg
όταν στο σχολείο ή το πανεπιστήμιο είσαι απόκληρος, είναι λογικό να μην συμπαθείς τον κόσμο. Αν έχεις και εύκολη πρόσβαση στα όπλα, κάποια ελαφρά ψυχική διαταραχή, πρότυπα τους προηγούμενους που προέβησαν σε αυτές τις πράξεις και η βία και ο φόβος που ταίζει καθημερινά η TV δεν θέλει και πολύ... χωρίς βέβαια να είναι και τόσο απλή η εξήγηση του φαινομένου
nicholas manie οι παράμετροι που αναφέρεις ίσως ανοίγουν κάποιες πόρτες. Υπάρχουν όμως άλλες που παραμενουν κλειδωμένες όσον αφορά την κοινωνιολογική, ψυχιατρική αλλά και την ανθρώπινη ερμηνεία τέτοιων συμβάντων. Πολλοί άνθρωποι είναι αντικοινωνικοί, έχουν (εκεί) ανοιχτή πρόσβαση στα όπλα, πάσχουν από ψυχικές διαταραχές (και ποιος ΔΕΝ πάσχει;) και βλέπουν βίαιες ταινίες στην τηλεόραση. Αλλά δεν φτάνουν σε τέτοια άκρα. Προσωπικά παραμένω βαθιά προβληματισμένος. Ευχαριστώ και για τα λινκ.
Είδα πριν το ίδιο θέμα στη Δώρα. Οταν εγώ τα έλεγα... Το rioting είναι trend στην αμερικάνικη ψυχιατρική από τα 90ς. Δυστυχώς ακόμα δεν έχει πάψει αυτή η μορφή βίας και νεανικής εγκληματικότητας. Αυτό θα το έλεγα παρα-μόρφωση. Και με πτυχίο κοινωνιολογίας ο αυτόχειρας παρακαλώ
Καλό Σ.Κ κι ας ελπίσουμε αυτό να ήταν το τελευταίο κρούσμα
mad φοβάμαι ότι όπως δεν ήταν το πρώτο έτσι δεν ήταν και το τελευταίο. Καλό σου σαββατοκύριακο.
Γεια σου Γεράσιμε και πάλι. Υπάρχει ένα ενδιαφέρον άρθρο για το θέμα που έχεις. www.alternet.org/stories/77226/
Καλό βράδυ.
mariana faithful thanx for the link... πολύ ενδιαφέρον άρθρο.
Με αφορμή το μακελειό στη Βιρτζινια, ειχα γράψει αυτό το κομματι που δημοσιευθηκε στην ΙΗΤ
ΥΓ...για καποιο λόγο ( λαθος μου ;) δεν σε εχω στα λινκ μου. Το κάνω τωρα
What price individual freedom?
By Ritsa Masoura
Once again we are being bombarded by questions that are virtually impossible to answer. The average mind cannot find a satisfactory explanation for the recent student massacre in Virginia.
It is of relatively little importance whether the killer was mentally disturbed, whether the police were late arriving at the scene, or whether any university officials should shoulder some of the blame for the tragedy. Society always finds a way to explain such disasters so that it can bring some sense of closure and move on.
What is important, however, is the fact that America is a country that is moving increasingly toward a gun culture. This is a culture which may be inconceivable for the average European citizen but which constitutes an integral part of US history and a key component of the American dream.
The right to carry a gun is enshrined in the US Constitution and is the pride and joy of many poor and rich citizens alike. These days in America it is easier to buy a gun than to get a driving license. In some supermarkets, you can find sections that sell firearms.
So woe betide whoever decides to challenge the American ideology or question the sanctity of the relationship between a citizen and his gun. How many American politicians would dare propose amendments to the controversial article of the US Constitution on gun ownership? How many would dare produce statistics on violence wreaked by guns in the USA, or circulate photographs from massacres such as the one at Columbine high school in April 1999? It is a gamble politicians are bound to lose.
One of the most powerful lobbies in the USA is the National Rifle Association. The NRA lobby has the power to immediately terminate the political career of any would-be anti-gun reformer or crusader.
But there are some 17,000 fatal shootings in the USA each year; every four hours an American is killed, and every eight hours a young American commits suicide.
The Virginia massacre will remain in the news as long as media sensationalism can prolong it. Meanwhile, the next such killer is already planning a similar bloodbath. And the only difference will be in the body count.
The point is that the main thing which makes American culture different from other cultures is its guns. The deep social inequalities, the peculiar system of social security, even those strange American sports are all understandable. But the guns are something else – they are inextricably linked to the citizen’s individual liberty. However, they are also associated with the refusal of citizens to entrust the state with their protection. This is why many Americans believe that massacres such as the one in Virginia are an inevitable evil, the price they have to pay for their freedom.
thanx ritsmas... διάβασε και το λινκ που δίνει η mariana faithful, έχει ενδιαφέρον.
Αυτό που με φοβίζει είναι ότι το κακό δεν συμβαίνει μόνο στην Αμερική...αρχίζει σιγά-σιγά να απλώνεται και σε "υποτίθεται" ...πιο ασφαλείς χώρες, και όπου νάναι φθάνει και εδώ...Αυτό που σώζει σίγουρα είναι η δύσκολη και ελεγχόμενη πρόσβαση στα όπλα! Αλλοιώς αναπόφευκτα θα συμβεί και εδώ...Δεν πρέπει να ξεχνάμε την αύξηση της βίας των ανηλίκων τα τελευταία χρόνια (ληστείες συμμαθητών τους, μαχαιρώματα και βία που απασχόλησαν και απασχολούν την κοινωνία μας). Το πρόβλημα λοιπόν δεν το έχει μόνο η Αμερική! Απλά αυτή έχει τα όπλα σε πρώτη ζήτηση!!
Καλό ξημέρωμα Γεράσιμε.
marianaonice δεν πέφτουν τόσο μακρυά μας οι ΗΠΑ όσο φανταζόμαστε. Εδώ στην Ελλάδα μάλιστα είμαστε μερικές φορές αμερικανικότεροι των αμερικανών σε διάφορα πράγματα. Έβλεπα λίγο πριν στην τηλεόραση ένα πρωινάδικο, όπου με το τέλος ενός τραγουδιού άρχισαν όλοι (παρουσιαστές, προσκεκλημένοι και λοιποί) να ουρλιάζουν με τον γνωστό, χαρακτηριστικό αμερικανικό τρόπο. Κι ας μη θυμηθώ πολλούς γνωστούς και γνωστές μου που όταν συμβεί κάτι που περίμεναν εκφράζουν την ικανοποίησή τους αναφωνώντας: 'Yes!' Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται από ανώδυνα έως γραφικά, έχουν όμως τη σημασία τους. Την καλημέρα μου.
Γεράσιμε μου ΟΥΑΟΥ,
πολύ καλά τα λες. YES....SEE YOU
WOW meropi! Yeah! Am I right or what? C u later! Ή κάπως έτσι...
Το γεγονός πως είχε σπουδάσει κοινωνιολογία στο ίδιο Πανεπιστήμιο κάτι σάπιο αποπνέει.
Σίγουρα δεν τον βοήθησε να καταλάβει όχι μόνο την κοινωνία, άλλα ούτε καν τον ίδιο του τον εαυτό.
Ή μήπως μελετώντας την κοινωνία διαπίστωσε πως όσοι δεν έμειναν στην ιστορία για κάτι το σημαντικό, έμειναν για κάτι το αποτρόπαιο. Ακολόυθώντας το παράδειγμα των δεύτερων, δεν απέχεις πολύ από το έγλημα, το rioting και δεν ξέρω εγώ τι άλλο.
spitogata στην κοινωνιολογία ξέρεις υπάρχει ο όρος anomie (είχα ανεβάσει κι ένα σχετικό ποστ παλιότερα). Πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Émile Durkheim, έναν από τους ιδρυτές πατέρες της, ο οποίος υποστήριζε ότι, για να το πω απλά, είμαστε ευτυχισμένοι όταν οι επιθυμίες μας είναι ανάλογες των μέσων που έχουμε στη διάθεσή μας για να τις ικανοποιήσουμε. Αν αφεθούν αχαλίνωτες, οι ανθρώπινες επιθυμίες δεν έχουν όρια και αυτό το γεγονός, δεδομένων των περιορισμένων μέσων υλοποίησής τους, μας κάνει δυστυχισμένους. Οι κοινωνίες αντιμετώπιζαν στο παρελθόν αυτό το πρόβλημα των ανεπίτευκτων στόχων περιορίζοντας τις ανθρώπινες επιθυμίες. Δημιουργούσαν δηλαδή ένα ας το πούμε πλαίσιο κανόνων που "επέτρεπαν" στους ανθρώπους να θέσουν μόνο τους στόχους και να έχουν τις επιθυμίες αυτές που είχαν ρεαλιστικές πιθανότητες υλοποίησης. Ένα τέτοιο πλαίσιο υπήρξε και η θρησκεία. Ο όρος anomie περιγράφει μια κατάσταση όπου αυτό το πλαίσιο έχει καταρρεύσει, και οι στόχοι υπερβαίνουν πλέον κατά πολύ τα μέσα επίτευξής τους. Αργότερα, ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Robert K. Merton χρησιμοποίησε τον όρο στα πλαίσια μιας θεωρίας για την αποκλίνουσα συμπεριφορά. Ο Merton έκανε μια διάκριση μεταξύ κοινωνικά καθορισμένων στόχων και θεσμικών μέσων επίτευξής τους. Οι κοινωνίες διαφέρουν ως προς την έμφαση που δίνουν είτε στους στόχους είτε στα μέσα. Κοινωνίες όπως οι σημερινές, που δίνουν μεγάλη έμφαση στους στόχους που οφείλουμε να επιτύχουμε (όπως στις ΗΠΑ το περίφημο 'αμερικανικό όνειρο') αλλά όχι τόσο στα μέσα επίτευξής τους - δημιουργείται έτσι αγεφύρωτο και διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ στόχων και μέσων - ωθούν, σύμφωνα με τη θεωρία του Merton, τους ανθρώπους να χρησιμοποιήσουν τα πιο αποδοτικά μέσα επίτευξης αυτών των στόχων, ασχέτως από το αν είναι νόμιμα ή όχι. Νομίζω ότι ένας πολύ διαδεδομένος στόχος προς επίτευξη που θέτουν οι σημερινές δυτικές κοινωνίες είναι ο πλουτισμός και η απόκτηση οικονομικής δύναμης. Αν έρθουμε στην Ελλάδα, ποιος δε θα' θελε να οδηγεί μια Porsche Cayenne, να έχει το εξοχικό του μπροστά στη θάλασσα στο Πήλιο ή τη Χαλκιδική, το σκάφος του να πηγαίνει στα ανοιχτά και πάει λέγοντας - ή μάλλον αγοράζοντας. Παρατηρούμε, όμως, ότι ενώ πολλοί θα ήθελαν να αποκτήσουν τα παραπάνω και πολλά περισσότερα, πολύ λίγοι διαθέτουν τα μέσα για να τα αποκτήσουν. Πιστεύω ότι μετά το θάνατο του Θεού όπως είπε και ο Nietzsche - χωρίς αυτό να αποτελεί άποψη υπέρ του μακαρίτη - και τη μειωμένη επιρροή της θρησκείας σήμερα ως περιοριστικού πλαισίου για τις ανθρώπινες επιθυμίες ζούμε, εδώ και αρκετές δεκαετίες, μια κατάσταση που μπορεί να περιγραφεί με τον όρο anomie. Οι στόχοι και οι επιθυμίες εκτοξεύονται στα ύψη - εφόσον κεντρική θέση στο σημερινό καπιταλιστικό φαντασιακό κατέχει η φαντασιακή σημασία του να "γίνεις κάποιος" με τζιπ, εξοχικό και σκάφος όσο γίνεται πιο γρήγορα και ανέξοδα - αλλά τα νόμιμα, θεσμικά μέσα επίτευξής τους για όσους βρίσκονται στο κυνήγι τους, καθίστανται όλο και πιο πενιχρά. Όλα αυτά ίσως εξηγούν και γιατί κυρίως στις ΗΠΑ πολλοί άνθρωποι που αισθάνονται ότι δεν 'τα κατάφεραν' έχασαν τον ψυχικό τους προσανατολισμό και κατέληξαν να ζουν με αντικαταθλιπτικά φάρμακα. Ή στρέφονται στην παρανομία και σε ακραίες ενέργειες όπως αυτή.
Που πήγε το post με την πινακίδα στο Ελατοχώρι? Χμφ! Καλη εβδομάδααα ;-)
mad φτιάχνεται φτιάχνεται... αλλά με παιδεύει ο blogger.:-)
Κύριε καθηγητά, τα σέβη μου.
Καταναλώσατε χρόνο και ενέργεια σε αυτό το σχόλιο και μας ανοίξατε ακόμα περισσότερο τους ορίζοντές μας.
Πιστεύεις όμως πως αυτό που όπλισε το χέρι του ήταν η anomie ή η ζήλια για όσα δεν μπορούσε να έχει ή μια βαθειά κρυμμένη αρρώστια της ψυχής που βρήκε την κατάλληλη στιγμή, να βγεί στην επιφάνεια και να εκτελέσει;
Φοβάμαι πως συχνά τα σημάδια υπάρχουν, αλλά τα συνειδητοποιείς όταν είναι πλεόν πολύ αργά.
Καλή σου νύχτα και καλή εβδομάδα.
Βρε spitogata κοινωνιολόγος είμαι όχι εγκληματολόγος. Ασφαλώς και κανείς δε μπορεί να γνωρίζει τι όπλισε το χέρι του. Εικασίες κάνουμε.
Δημοσίευση σχολίου