Σα να μη συμβαίνει τίποτα

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε κάηκε η ανατολική Αττική. Μεγάλη η καταστροφή, ατελείωτα στρέμματα δάσους παραδόθηκαν στις φλόγες ανελέητων πυρκαγιών. Παρ’ όλα αυτά, σήμερα το πρωί στο τραμ, στο μετρό, στον ηλεκτρικό, τα πρόσωπα των ανθρώπων ίδια κι απαράλλαχτα. Τα γνωστά δεκαπεντάχρονα σαχλαμάριζαν καμαρώνοντας τα καινούργια χτενίσματα ή γυαλιά ηλίου τους. Οι συνηθισμένοι βιαστικοί νεαροί το ίδιο βιαστικοί, οι λιγότερο βιαστικές μεσόκοπες γυναίκες το ίδιο αργοκίνητες, οι υπόλοιποι ίδιοι κι αυτοί. Θυμήθηκα ότι, όπως σήμερα, έτσι και τον περασμένο τρομερό Δεκέμβρη προσπαθούσα κάθε μέρα στο μετρό, στο τραμ να διακρίνω στα πρόσωπα, στις συμπεριφορές των ανθρώπων κάποια ίχνη συγκίνησης με όσα φοβερά συνέβαιναν. Μάταια όμως. Τα ίδια ανέκφραστα βλέμματα κάθε φορά, οι συνηθισμένες αδιάφορες συμπεριφορές με περίμεναν. Μου φαίνεται ότι όπως τότε έτσι και τώρα παίζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι ένα παιχνίδι, να μη δείξουν δημοσίως την παραμικρή αντίδραση σε όσα θλιβερά συμβαίνουν, συνεχίζοντας να ανεβοκατεβαίνουν στα βαγόνια, στις κυλιόμενες σκάλες, στις αποβάθρες σα να μη συμβαίνει τίποτα. Στο παιχνίδι αυτό φαίνεται να κερδίζει ο πιο παγερά αδιάφορος, όποιος ακόμα και μετά τη μεγαλύτερη τραγωδία δείχνει να συνεχίζει τη ζωή του ατάραχος, περιμένοντας με το ίδιο βαριεστημένο ύφος να φτάσει η ώρα να επιβιβαστεί ή να κατέβει από το βαγόνι του. Τι κερδίζει; Μα τι άλλο από το δικαίωμα να συνεχίσει να αδιαφορεί, μέχρι να πέσει μια μέρα ο ουρανός στο κεφάλι του. Σε αυτό το παιχνίδι αδιαφορίας παίζουν πολλοί παίκτες, χιλιάδες που κάθε μέρα μετακινούνται με τα ΜΜΜ της πόλης. Κάποιοι πονηροί φοράνε ακόμα και μέσα στα βαγόνια γυαλιά ηλίου, για να κρύψουν ίχνη συναισθημάτων που μπορεί να φαίνονταν χωρίς τα μαύρα γυαλιά. Οι πιο δυνατοί παίκτες όμως κοιτάζουν, χωρίς προστατευτικά γυαλιά, ίσια στο κενό, καρφώνοντας το βλέμμα τους πότε σε ένα άδειο κάθισμα, πότε σε ένα παράθυρο, πότε στα τοιχώματα του βαγονιού. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς μπορούν να συνυπάρχουν τόσοι άνθρωποι την ίδια στιγμή σε ένα τόσο δα βαγόνι χωρίς να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο. Αλλά εκεί ακριβώς βρίσκεται και το μυστικό του παιχνιδιού: αν αρχίζαμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλο μπορεί και να έσπαγε το αδιαπέραστο προσωπείο μας, μπορεί ακόμα ακόμα να αλλάζαμε και μια δυο κουβέντες, παραβαίνοντας τους κανόνες του παιχνιδιού.