Τηλεσυντήρηση

Σ’ αυτή τη χώρα, ως γνωστόν, ζούμε λατρεύοντας και δίνοντας προτεραιότητα στο μπετόν σε βάρος του πρασίνου, ακολουθώντας μια πολύ συγκεκριμένη, μπετονοκεντρική βιοθεωρία. Όμως εντύπωση προκαλεί η αναπαραγωγή και διαιώνιση αυτής της πανταχού παρούσας βιοθεωρίας από τηλεοπτικά κανάλια, που κατά τα άλλα κόπτονται καθημερινά και δημοσίως δια των παρουσιαστών των δελτίων ειδήσεών τους για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής μας και την αλλαγή λανθασμένων νοοτροπιών. Στις μαραθώνιες έκτακτες εκπομπές για τις πυρκαγιές των περασμένων ημερών βλέπαμε ξανά και ξανά τηλεδημοσιογράφους, περιγράφοντας τα όσα συνέβαιναν, να εστιάζουν και να αναφέρονται σε πολύ υψηλότερους τόνους ακόμα και στο ενδεχόμενο να καιγόταν ένα πιθανότατα αυθαίρετο σπίτι απ' ό, τι στην ανεπανόρθωτη καταστροφή χιλιάδων δέντρων. Και λέω ανεπανόρθωτη γιατί πολύ πιο εύκολα και γρήγορα ξαναγίνεται ένα αυθαίρετο ή ένας οικισμός αυθαίρετων - δυστυχώς - απ’ ό, τι ένα δάσος. Όμως, σ' αυτούς τους κατά τα άλλα συγκλονισμένους από την τεράστια αυτή οικολογική καταστροφή τηλεδημοσιογράφους φαινόταν πολύ τραγικότερο το να καεί μια μεζονέτα απ' ό, τι εκατοντάδες πεύκα. Και είχε πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα η περιουσία ενός ανθρώπου που πήγε και έχτισε μέσα στο δάσος καταπατώντας αδίστακτα την περιουσία όλων μας - περιουσία δική μας, των παιδιών μας, των εγγονιών μας -, δηλαδή το δάσος, απ’ ό, τι η κοινή αυτή, ανεκτίμητη περιουσία. Πώς άραγε να περιμένουμε να αλλάξει όλο αυτό το σκηνικό κυριαρχίας του οπλισμένου σκυροδέματος σε βάρος της φύσης, αλλά και κυριαρχίας του ατομικού συμφέροντος σε βάρος του συλλογικού όταν παραμένουν κραταιές τέτοιες λανθασμένες νοοτροπίες; Και όταν αναπαράγονται τόσο άκριτα, ύπουλα, εξόφθαλμα, από τους ίδιους τους υποτιθέμενους επικριτές τους;