Mια ιστορία χωρίς τέλος

Η ιστορία αυτή θα μπορούσε να ξεκινά από τους σταυροφόρους έξω από κινηματογράφους που προέβαλαν τον ‘Τελευταίο Πειρασμό’ του Μάρτιν Σκορσέζε πριν μια εικοσαετία. Και να συνεχίζεται με τις μαζικές συγκεντρώσεις πιστών, ενορχηστρωμένων από το μακαρίτη Χριστόδουλο, εναντίον της μη αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες πριν λίγα χρόνια. Αλλά και με τις πρόσφατες αντιδράσεις εναντίον φιλμ του Κώστα Γαβρά που παρουσιάζει παλαιοχριστιανούς να καταστρέφουν τον Παρθενώνα. Για ποια ιστορία πρόκειται; Μα για τη νεομεσαιωνική ορθόδοξη εκκλησία μας και την ιστορία της ακούραστης, αγόγγυστης οπισθοδρόμησης που (κατα)γράφεται καθημερινά δια των εκπροσώπων της. Από την Ιερά Σύνοδο μέχρι τον παραμικρό συνοικιακό ιερέα που δεν παύει να προειδοποιεί τους ευπειθείς πιστούς για τους κινδύνους και τις παγίδες που κρύβει η σύγχρονη πραγματικότητα, σαν ένας ερασιτέχνης αλλά σεβασμιότατος κοινωνιολόγος της γειτονιάς. Αυτός κηρύσσει και αυτοί βεβαίως ακούνε, γιατί η πρώτη αυτή ύλη του νεοελληνικού φαντασιακού που λέγεται παπαδοκρατία παραμένει άθικτη, αλώβητη από το πέρασμα των χρόνων, των δεκαετιών, των αιώνων. Και αντιστέκεται σθεναρά σε οτιδήποτε απειλεί τη διατήρηση του στάτους κβο, ενός στάτους κβο που περιλαμβάνει τα μπαξίσια που εισπράττουν οι ιερείς των γειτονιών για γάμους, βαφτίσια, αγιασμούς, ψευτοκοινωνιολογικά κηρύγματα από μεγαφώνων σε γιορτές, πληρωμές των ιερέων με χρήματα των φορολογούμενων πολιτών σαν να πρόκειται για δημοσίους υπαλλήλους - ή μήπως όντως πρόκειται όχι μόνο για δημοσίους υπαλλήλους αλλά για δημόσιους λειτουργούς ενός θεοκρατικού κράτους; - και άλλα πολλά, τόσο μα τόσο χαρακτηριστικά. Η ίδια ορθόδοξη εκκλησία που καταράστηκε έναν Καζαντζάκη ζητώντας την απαγόρευση των βιβλίων του και οδήγησε έναν Συκουτρή στην αυτοκτονία, αντιδρά σήμερα σε ένα φιλμάκι ενός Έλληνα σκηνοθέτη που της την έσκασε από τη Γαλλία όπου επέλεξε να ζήσει και να δημιουργήσει, βγαίνοντας εκτός της εμβέλειας του θρησκόληπτου νεοελληνικού φαντασιακού, παρουσιάζοντας κάποιες ιστορικές αλήθειες που την ενόχλησαν. Αλήθεια, εμάς μας ρώτησε ποτέ κανείς αν ενοχλούμαστε από αυτή την αναχρονιστική, σκοταδιστική δύναμη που εξακολουθεί να απλώνει ακούραστα τα πλοκάμια της σε κάθε πτυχή της ζωής μας;