Mια παρατημένη πόλη

Κάθε φορά που έρχομαι από την Αθήνα με το τρένο στη Θεσσαλονίκη, στην πόλη αυτή στην οποία αν και Αθηναίος ζω τα τελευταία χρόνια, εισπράττω μια εικόνα εγκατάλειψης. Μοιάζει να σα γυρίζω πίσω στο χρόνο: τα λεωφορεία που σε περιμένουν στις αφετηρίες του σιδηροδρομικού σταθμού με το που θα κατέβεις από το τρένο δεν είναι άλλα από εκείνα τα μακρόστενα, τις λεγόμενες ‘φυσαρμόνικες’, που πριν δυο-τρεις δεκαετίες θυμάμαι στην Αθήνα να διασχίζουν τη λεωφόρο Συγγρού με κατεύθυνση από τα νότια προς τα βόρεια προάστια – αν και τελευταία έχουν βγει στην κυκλοφορία και κάποια πιο καινούργια, αλλά της ίδιας αισθητικής και συνομοταξίας. Ανεβαίνοντας στο σαραβαλιασμένο λεωφορείο και διασχίζοντας την Εγνατία, έναν από τους κεντρικότερους και ταυτόχρονα ασχημότερους δρόμους της συμπρωτεύουσας, βλέπω σε στύλους της ΔΕΗ και στα προστατευτικά κιγκλιδώματα των εργοταξίων του μετρό κρεμασμένες αφίσες με ρετουσαρισμένες φωτογραφίες γερασμένων ηθοποιών και τραγουδιστών, σταρ της δεκαετίας του ’80 που όταν άρχισε να περνά η μπογιά τους στην πρωτεύουσα ανηφόρισαν προς τη νυφούλα του Θερμαϊκού που τους υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες, όπως άλλωστε κάνει με όλα τα αποφάγια της Αθήνας. Από τις ‘φυσαρμόνικες’ και τους ρετουσαρισμένους σελέμπριτις άλλων εποχών μέχρι τις διάφορες εκθέσεις ή πολιτιστικές εκδηλώσεις που όταν κλείσουν οι πύλες τους στην Αθήνα μπορεί και να ανηφορίσουν κατά τη συμπρωτεύουσα, από τους πολιτικούς που τη θυμούνται, όπως και ολόκληρη τη Βόρειο Ελλάδα κάθε Σεπτέμβρη με τη ΔΕΘ, πραγματοποιώντας σαν καταπιεσμένα παιδάκια την καθιερωμένη, ετήσια επίσκεψή τους στην παράξενη αυτή γραία θεία που ακούει στο όνομα Θεσσαλονίκη μέχρι τους ίδιους τους κατοίκους της, που μοιάζουν να έχουν εγκαταλειφθεί στη χαυνωτική αταραξία που εμπνέει μια πόλη στην οποία δε συμβαίνει τίποτα, η Θεσσαλονίκη μοιάζει να βουλιάζει, μέρα με τη μέρα, όλο και βαθύτερα στα πηχτά, σχεδόν λασπώδη νερά του Θερμαϊκού. Αν βγει κανείς βόλτα μια οιαδήποτε μέρα θα δει σε δεκάδες, εκατοντάδες καφέ με πλάσμα τηλεοράσεις ανά την πόλη που παίζουν το ίδιο, αιώνιο ποδόσφαιρο τους ίδιους βαριεστημένους τύπους, μαζεμένους από κάτω να καπνίζουν τρώγοντας γύρους ή πίνοντας φραπέδες, τις ίδιες νοικοκυρές και γριούλες στα λεωφορεία, τους ίδιους αδιάφορους, ασυμπάθιστους τύπους να καμαρώνουν στα τιμόνια των καινούργιων τους αυτοκινήτων στους κακοτράχαλους δρόμους ή ανεβασμένοι στα στραβωμένα από την πολυκαιρία πεζοδρόμια. Τα βράδια οι βόλτες συνεχίζονται, όχι από τους προαναφερθέντες αυτοκινητανθρώπους που πιθανότατα αποκοιμιούνται μπροστά στις τηλεοράσεις τους αλλά από μηχανάκια με σπασμένες εξατμίσεις, που γυρίζουν στους ήσυχους δρόμους ανενόχλητα, επιβεβαιώνοντας την ιδιόμορφη κυριαρχία τους επί των νεύρων όσων τα ακούν, ανήμποροι να αμυνθούν απέναντι σε αυτή την ηχητική τρομοκρατία. Και κάπως έτσι κυλά η καθημερινότητα εκατοντάδων, χιλιάδων ανθρώπων σε μια πόλη που λιμνάζει, που εξακολουθεί να εκλέγει ένα δήμαρχο και ένα νομάρχη που αντιπροσωπεύουν τη χυδαιότερη όψη της, που μοιάζει να έχει συμβιβαστεί με το ρόλο της φτωχής αδερφής της Αθήνας. Παρότι θα της άξιζε μια πολύ καλύτερη τύχη.