Στον πεζόδρομο

Ο δρόμος μπροστά από το σπίτι που μένω εδώ και αρκετά χρόνια στη Θεσσαλονίκη είναι πεζόδρομος. Στην είσοδό του υπάρχει ένα μεγάλο απαγορευτικό - αρχικά ήταν δυο, αλλά το ένα κάποιος το ξερίζωσε - μαζί με το χαρακτηριστικό γαλαζωπό σήμα του πεζόδρομου. Παρ’ όλα αυτά και παρότι ο δρόμος δεν είναι καθόλου κεντρικός κάθε μέρα περνάνε απ’ αυτόν φορτηγά, μηχανάκια, τρίκυκλα, ΙΧ με οδηγούς που έχουν κρεμασμένο το χέρι από το ανοιχτό παράθυρο (πάνω απ’ όλα η ‘άνεση’, βλέπετε). Ακόμη και τώρα, όσο γράφω αυτό το ποστ περνάει και ξαναπερνάει ένα ΙΧ με κάποιον που διάλεξε τον πεζόδρομο για να μάθει οδήγηση. Ξέχασα να πω ότι στις πολυκατοικίες του πεζόδρομου κατοικούν σχεδόν αποκλειστικά νέες οικογένειες με πολύ μικρά παιδιά, που τρέχουν με ποδηλατάκια όλη μέρα ή παίζουν κρυφτό, τα μεγαλύτερα. Εκτός από εμένα κι έναν ακόμη ‘γραφικό’ - ένα λαϊκό παιδί, που δεν χαρίζεται σε κάτι τέτοια - οι υπόλοιποι γείτονες ποτέ δεν έχουν αντιδράσει στο θέαμα των αυτοκινήτων που, αγνοώντας τα σχετικά σήματα, περνάνε τρέχοντας μπροστά από τα σπίτια τους. Μια λανθασμένη νοοτροπία αριστοκρατικού καθωσπρεπισμού φαίνεται να τους εμποδίζει να διεκδικήσουν το στοιχειώδες δικαίωμα των ίδιων και των παιδιών τους να ζουν ανθρώπινα. Έτσι, αγνοούν επιδεικτικά ακόμη και τεράστια φορτηγά που για τον ανεφοδιασμό κοντινού σούπερ μάρκετ κάποιες φορές ακούγονται με βαριά αγκομαχητά να περνάνε, προκαλώντας τρόμο και μόνο στη σκέψη τι θα γινόταν αν ένα από τα παιδάκια που ολημερίς παίζουν βρισκόταν κοντά στις ρόδες τους. Η κατάσταση αυτή και η αδράνεια των γειτόνων επιβεβαιώνουν μια παλιότερη υποψία μου, ότι πολλές φορές ως λαός δεν διαμαρτυρόμαστε για τα αυτονόητα. Αντιθέτως, ενθαρρύνουμε με τη συμπεριφορά μας διάφορους παρανομούντες: σταματάμε ευγενικά όταν οδηγάμε για να διευκολύνουμε κάποιον που στρίβει παράνομα αντί να του δείξουμε ότι κάνει λάθος, δίνουμε ευγενικά πληροφορίες σε έναν χαμένο σε πεζόδρομο οδηγό - όπως κάνουν οι γείτονες που σας έλεγα - αντί να του υπενθυμίσουμε που βρίσκεται. Μήπως, τελικά, υπάρχει κάτι πολύ λάθος στον τρόπο που σκεφτόμαστε και λειτουργούμε οι νεοέλληνες;