Σημαιοφόροι

Πλατεία Βικτωρίας, τις ώρες και τις μέρες των μεγάλων συγεντρώσεων στο Πεδίον του Άρεως. Τα πεζοδρόμια καλυμμένα από γαλαζοπρασινοκόκκινα φυλλάδια. Η αποβάθρα του ηλεκτρικού, κατεβαίνοντας, κατάμεστη από ιδρωμένους σημαιοφόρους. Κάποιοι κουβαλούν στους ώμους πανό ή μεγάλες σημαίες, με ένα ξύλινο δοκάρι για ιστό από την άκρη του οποίου κρέμεται μια πράσινη, γαλαζωπή ή κόκκινη σημαία, φτιαγμένη από υλικό σκληρό, από αυτό που φτιάχνουν τα τσουβάλια, για να αντέχει στις τόσο συχνά τα τελευταία χρόνια επαναλαμβανόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, στις μετακινήσεις, στις κακουχίες, στα στριμωξίδια. Κοιτάζω τους ανθρώπους αυτούς, που στα γκρο πλαν των τηλεοπτικών ρεπορτάζ δε μπορεί κανείς να διακρίνει. Φαίνονται άνθρωποι ταλαίπωροι ως επί το πλείστον: αξύριστοι μπαρμπάδες, κακοχυμένες θείες, κάποιοι λίγο νεότεροι αλλά εξίσου κακοπαθημένοι, που σέρνουν την ύπαρξή τους στις κυλιόμενες σκάλες για να αναδυθούν από την αποβάθρα του ηλεκτρικού στην επιφάνεια της πόλης, στα γλιστερά από πεταμένα χαρτάκια πεζοδρόμια της πλατείας. Βαδίζουν σιωπηροί, κουβαλώντας αγόγγυστα τις βαριές τους σημαίες. Αν δεν ήξερε κανείς ότι πάνε σε προεκλογική συγκέντρωση θα έλεγε, βλέποντάς τους, ότι πάνε στις δουλειές τους. Οι σημαιοκουβαλητές αυτοί μοιάζουν να έρχονται από μια άλλη εποχή, που οι πολιτικοί έβγαιναν να μιλήσουν στις συγκεντρώσεις και προκαλούσαν στα πλήθη ρίγη συγκίνησης με κάθε τους λέξη, καταφέρνοντας, σαν επιδέξιοι μαέστροι, να διευθύνουν την τεράστια αυτή ορχήστρα σημαιοφόρων ανάλογα με τις διαθέσεις τους: εκεί να ακούγεται λίγη περισσότερη κόρνα, εδώ κάπως περισσότερες φωνές, το τάδε ή το δείνα σύνθημα να έρχεται στην ώρα του, συντονίζοντας και οργανώνοντας το αλαλάζον και ασύνταχτο πλήθος ώστε να ακούγεται σαν καλοκουρδισμένη προεκλογική ορχήστρα. Σήμερα, οι αρχηγοί των κομμάτων εξακολουθούν να φωνάζουν στις συγκεντρώσεις. Οι φωνές τους όμως ακούγονται άχρωμες, άοσμες, αδιάφορες. Τα πλήθη από κάτω κραυγάζουν συνθήματα κατά βούληση, ακυβέρνητα, ανεξέλεγκτα. Κάπως όπως βαδίζει και η ίδια η χώρα τα τελευταία χρόνια.