Επιστροφή στην εξουσία

Επιστροφή στην ανυπαρξία, στο πολιτικό περιθώριο που φιλοξενεί όλους τους παραλίγο ‘μεγάλους’ – και διαθέτει μπόλικους από δαύτους η χώρα αυτή – για τον Κώστα Καραμανλή. Και επιστροφή στην εξουσία για έναν άλλο κομιστή ‘μεγάλου’ επιθέτου, τον Γιώργο Παπανδρέου. Εκ πρώτης όψεως, θετικές οι εντυπώσεις από την επιλογή των στελεχών της νεοσύστατης κυβέρνησής του: άνθρωποι νέοι, άγνωστοι αρκετοί εξ αυτών, αδοκίμαστοι στην εξουσία και εκτός κομματικού μηχανισμού – μεγάλο προσόν αυτό στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, μια και οι γνωστοί… αφήστε καλύτερα –, με αρκετές γυναίκες ανάμεσά τους. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι υπουργοί επελέγησαν μεταξύ των στενών προσωπικών συνεργατών του Γιώργου Παπανδρέου, όπερ σημαίνει ότι ο νέος πρωθυπουργός επιθυμεί να κάνει πράξη όσα θα ήθελε να δει να γίνονται πράξη και μάλιστα με τα λιγότερα δυνατά προσκόμματα, έχοντας ως υπουργούς ανθρώπους που εμπιστεύεται, που γνωρίζει και τον γνωρίζουν. Ευπρόσδεκτη και η κατάργηση του υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης, που η ύπαρξή του δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα απ’ όσα έλυνε. Εύστοχη και η μετονομασία – που θα έπρεπε να είχε γίνει χρόνια πριν – του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως σε Προστασίας του Πολίτη, καθώς και οι διάφορες άλλες μικρές ή μεγαλύτερες αλλαγές στις ονομασίες υπουργείων, όπως στο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής ή στο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Βέβαια, το υπουργείο Παιδείας δεν τα γλύτωσε, για μια ακόμη φορά, τα ‘Θρησκεύματα’ – μήπως ο πολυπόθητος διαχωρισμός μεταξύ κράτους και εκκλησίας θα μπορούσε, κύριε Παπανδρέου, να ξεκινήσει από το διαχωρισμό μεταξύ παιδείας και θρησκευμάτων, εφόσον φυσικά κι εσείς τον επιθυμείτε; Εν πάση περιπτώσει, η ευρύτερη εικόνα που παρουσιάζει η νέα κυβέρνηση από άποψης προσώπων και όχι μόνο, δείχνει διάθεση για ανανέωση και αλλαγές. Ας ελπίσουμε ότι δε θα σταματήσουν οι αλλαγές στις ονομασίες των υπουργείων και στις επιλογές των προσώπων, αλλά θα προχωρήσουν και βαθύτερα.