Μια μικρή, καθημερινή ιστορία

Κάπου στην Αθήνα τυχαίνει να έχω στην κατοχή μου ένα μικρό κατάστημα, σε ένα εμπορικό κέντρο. Εδώ και λίγο καιρό έμεινε ξενοίκιαστο. Έβαλα λοιπόν μια αγγελία για να το νοικιάσω. Διάφοροι με πήραν τηλέφωνο, αλλά με κανέναν υποψήφιο ενοικιαστή δεν έτυχε να βρεθούμε από κοντά για να του το δείξω. Μέχρι απόψε, που ενδιαφέρθηκαν δυο παλικαράκια εικοσιπέντε ετών, που ήθελαν όπως μου είπαν να κάνουν την επαγγελματική αρχή τους εκεί: να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Ο ένας φρεσκοαπολυμένος Stager, ο άλλος έψαχνε να κάνει ένα ξεκίνημα. Το πρώτο που με ρώτησαν, αν θα μπορούσαν να μένουν μέχρι αργά για να εργάζονται. Με το που το άκουσα αυτό και είδα και τα πρόσωπά τους, πρόσωπα καθαρά, αξιοπρεπή, ορεξάτα για δουλειά, έριξα μέσα μου την τιμή που ζητούσα ακόμη χαμηλότερα. Οι ίδιοι μου ζήτησαν μια ακόμη χαμηλότερη από την προσφερόμενη τιμή και συμφωνήσαμε. Συμφωνήσαμε σε μια τιμή χαμηλότερη ακόμη και από αυτή στην οποία είχε πρωτονοικιαστεί το μικρό κατάστημα πριν αρκετά χρόνια. Γιατί; Διότι σκέφτηκα ότι μεγαλύτερη αξία από τα χρήματα – τα οποία βεβαίως τα έχω πολύ μεγάλη ανάγκη, περισσότερο σήμερα από ποτέ στο παρελθόν – σε αυτή τη ζωή και ιδίως σε αυτή τη σκληρή, απάνθρωπη εποχή έχει το να κάνουμε πράξη όσα κηρύσσουμε καθημερινά στα blogs μας ή στις παρέες μας. Απόψε λοιπόν μου δόθηκε μια μοναδική ευκαιρία: είχα μπροστά μου, ολοζώντανους, δυο εκπροσώπους της γενιάς των 700 ευρώ, που έψαχναν να κάνουν ένα ξεκίνημα στη ζωή τους. Και αποφάσισα ότι θα γινόμουν ο καλός τους άγγελος. Αφού συμφωνήσαμε στη χαμηλότερη τιμή που θα μπορούσε να συμφωνηθεί, τους πήρα και τους κέρασα έναν καφέ, φλυαρώντας ακατάπαυστα και αναπτύσσοντάς τους την κοσμοθεωρία μου, η οποία εν προκειμένω συνοψίζεται στο εξής απλό: ότι μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την καθημερινότητα που μας πνίγει αν ο καθένας μας, από εκεί που είμαστε, με τις μικρές μας, ελάχιστες δυνάμεις, προσπαθήσουμε να κάνουμε τη διαφορά. Έτσι κι εγώ, τους εξήγησα ότι δεν κοιτάω να βγάλω χρήματα από αυτό το μικρό κατάστημα, το οποίο θα μπορούσα να νοικιάζω πολύ ακριβότερα – και δεδομένου του ότι αυτό τον καιρό ξεκινάω κι εγώ την οικογένειά μου, θα είχα κάθε κίνητρο να το κάνω. Απλώς ήθελα να δώσω σε κάποιον την ευκαιρία να ζήσει από αυτό, ζητώντας του το ελάχιστο δυνατό αντίτιμο. Συμφωνήσαμε λοιπόν και κλείσαμε ραντεβού για το ερχόμενο Σάββατο, να υπογράψουμε ένα ιδιωτικό συμφωνητικό. Όταν όμως επέστρεψα σπίτι, χτύπησε το κινητό μου. Ήταν το ένα από τα δυο παιδιά, που μου είπε ότι μόλις μίλησε με τη λογίστριά του, η οποία του είπε ότι θα χρειάζονταν και εταιρικό ΑΦΜ για να υπογράψουν το συμφωνητικό, το οποίο θα χρειαστεί καμία εβδομάδα για να εκδοθεί. Με ρώτησε λοιπόν, όχι μια αλλά δυο τρεις φορές επιμένοντας, αν θα ήθελα να μου δώσει μια προκαταβολή για να ‘κλείσει’ το κατάστημα. Του εξήγησα ότι εμπιστεύομαι τους ανθρώπους, ΟΧΙ τα χρήματά τους και ότι από τη στιγμή που μου είχε πει ότι το κατάστημα ήταν αυτό ακριβώς που έψαχνε, δε χρειαζόμουν τίποτα άλλο. (Από μέσα μου βεβαίως έλεγα ότι και μόνο το ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να βοηθήσω δυο νέα παιδιά με φωτεινά πρόσωπα στο ξεκίνημα της επαγγελματικής ζωής τους μου ήταν υπεραρκετό.) Ενθουσιασμένος, μου είπε κλείνοντας το τηλέφωνο: ‘Γεράσιμε, θα συνεργαζόμαστε για χρόνια!’. ‘Το εύχομαι’, του απάντησα, ‘για σας, γιατί θα σημαίνει ότι θα πηγαίνουν καλά οι δουλειές σας’. Και έκλεισα το τηλέφωνο χαμογελώντας, γεμάτος ικανοποίηση. Ικανοποίηση όχι από ένα μεγάλο ενοίκιο που δεν εισέπραξα, αλλά από την άλλη ικανοποίηση, αυτή που νιώθει ένας άνθρωπος όταν, παρότι και ο ίδιος δυσκολεύεται, βοηθάει κάποιον που και τη χρειάζεται τη βοήθεια αυτή και την αξίζει.