Αρέσω παιδί μου αρέσω

Βρίσκομαι στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Γλάδστωνος, σε μια απ’ αυτές τις αιώνιες, ανάλλαχτες αθηναϊκές στοές που οι δεκαετίες τις προσπερνάνε αδιάφoρες. Aπό ένα ημιυπαίθριο δισκοπωλείο ακούγεται δυνατά το εν λόγω άσμα. Ένας μπαρμπάκος που περνά δίπλα μου σιγοτραγουδά το ρεφρέν κι εγώ, καθώς περπατάω, δήθεν βιαστικά - όλοι πρέπει να δείχνουμε βιαστικοί στο κέντρο αυτής της πόλης, αλλιώς οι άλλοι αρχίζουν να κοντοστέκονται για να μας κοιτάξουν περίεργα -, μυρίζω την Αθήνα, τις μυρωδιές που αφήνουν στα ρουθούνια μου τα σωθικά της, οι κεντρικοί της αυτοί δρόμοι, καθημερινά πλημμυρισμένοι από ένα αεικίνητο, πολύχρωμο ανθρωπολόι: καυσαέριο, ιδρωτίλα, σκουπιδίλα ενίοτε, φτηνά αρώματα περαστικών γυναικών, σουβλάκια που ψήνονται πλημμυρίζοντας με τις μυρωδιές τους δρόμους και πεζοδρόμια. Σαν θραύσματα από μια έκρηξη που μόλις έγινε κάπου κοντά, περνούν από μπροστά μου πρόσωπα περαστικών που χάνονται πριν προλάβω να τα καλοκοιτάξω: πρόσωπα καταπονημένα, χαραγμένα, με ζωγραφισμένα στα βλέμματά τους την κούραση, το άγχος, χίλιες δυο σκέψεις. Ταυτόχρονα σκέφτομαι το ‘αντιεξουσιαστές στην εξουσία’ του Γιώργου Παπανδρέου, που φαίνεται να έγινε το καινούργιο του σύνθημα, την επίσκεψη του Συνηγόρου του Πολίτη στο Υπουργικό Συμβούλιο, τα περί ‘πράσινης ανάπτυξης’. Και προσπαθώ να τα φανταστώ όλα αυτά να εφαρμόζονται, να παίρνουν σάρκα και οστά επάνω σε τούτο τον καμβά που έχω μπροστά μου. Και βλέπω ένα χάσμα. Χάσμα αγεφύρωτο, απροσπέλαστο, αδιόρθωτο. Πολύ φοβάμαι, ατενίζοντας το χάσμα αυτό, ότι οι πολιτικές του νέου και φιλόδοξου πρωθυπουργού μας θα περάσουν και δε θα ακουμπήσουν, θα αφήσουν ανέγγιχτα, ανέπαφα τα βαθύτερα υποστρώματα της νεοελληνικής πραγματικότητας. Και μαζί μ’ αυτά θ’ αφήσουν ίδια και αναλλοίωτη την καθημερινότητα πολλών, πάρα πολλών συμπολιτών μας. Μακάρι να κάνω λάθος, μακάρι οι άνθρωποι αυτοί στα δεκάδες, εκατοντάδες κεντρικά στενοσόκακα αυτής της πολύβουης πόλης με τα τσιγάρα στα στόματά τους, τα αξύριστα, χαραγμένα μάγουλα και τα λαδωμένα μαλλιά να νιώσουν την αλλαγή κυβέρνησης, τον ερχομό των ‘αντιεξουσιαστών στην εξουσία’. Αλλά πολύ αμφιβάλλω.