Καθαρές κουβέντες

Εδώ και αρκετές μέρες αν όχι εβδομάδες λαμβάνω, σχεδόν καθημερινά, διάφορα γραπτά μηνύματα στο κινητό μου από υποψηφίους των δυο μεγάλων κομμάτων που με καλούν σε προεκλογικές συγκεντρώσεις τους ή απλώς ζητούν να τους ψηφίσω. Μέχρι πριν λίγες μέρες τα μηνύματα ήταν σε γενικές γραμμές ευγενικά, αλλά, όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, τα προσχήματα αφήνονται σιγά-σιγά στην άκρη, τα μηνύματα αρχίζουν να γίνονται πιο ξεκάθαρα, πιο κοφτά, πιο άγρια: λένε όσα έχουν να πουν χωρίς περιστροφές. Οι υποψήφιοι φαίνονται να αφήνουν στην άκρη τις ευγένειες, τις γαρνιτούρες, τα περιττά επικοινωνιακά στολίδια και περνάνε κατευθείαν στο ψητό. Αυτό ακριβώς έκανε και η Ντόρα Μπακογιάννη, σε ένα μήνυμα που μόλις έλαβα. Μου λέει: 'ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΖΗΤΩ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΣΟΥ. ΞΕΚΑΘΑΡΑ. ΝΤΟΡΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ. Α' ΑΘΗΝΩΝ'. Θα μπορούσε να συνεχίζει λέγοντας: 'ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΧΩ, ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΕΝΑ ΚΟΜΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΙ ΑΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΣΟΥ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ. ΚΑΝΟΝΙΣΕ' ή κάτι τέτοιο. Όμως αυτού του είδους τα μηνύματα μου προκαλούν, δυστυχώς για τη Ντόρα που ζητά τόσο ευθέως το σταυρό μου, απέχθεια. Ποια μηνύματα; Αυτά στα οποία δεν κρύβεται η λιγούρα για εξουσία, αλλά και η σαρωτική επιθυμία να χρησιμοποιηθεί ο άγνωστος ψηφοφόρος – αυτός ο άγνωστος στρατιώτης της πολιτικής μας ζωής, που έχει μείνει χωρίς ένα τόσο δα μνημείο που να τον τιμά – όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα, κυνικότερα, στη μάχη για επικράτηση ενάντια στο αντίπαλο μεγάλο κόμμα. Γι' αυτό και της δηλώνω ότι σταυρό από εμένα δε θα δει, ούτε και το κόμμα της θα ψήφιζα ποτέ. Ξεκάθαρα (όπως θα έλεγε και η ίδια).