Επιστροφή στην ανυπαρξία

Ο άνθρωπος αυτός υπήρξε ο χειρότερος, κατά γενική ομολογία, πρωθυπουργός της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Και έφυγε κλοτσηδόν, όχι μόνο από την πρωθυπουργία, χάνοντας τις εκλογές, αλλά και από την ηγεσία του κόμματός του. Τιμωρήθηκε για την ατολμία του, την αβουλία του, την αδράνειά του απέναντι στα μεγάλα προβλήματα μιας χώρας που είχε πάρει την κατρακύλα. Ακατάλληλος να αναλάβει ευθύνες και αβαρής πολιτικά ανέλαβε τα ηνία του τόπου το 2004. Ίδιος με τότε και απαράλλαχτος κατεβαίνει σήμερα από το άρμα της εξουσίας. Η σαρωτική του ήττα αποδεικνύει ότι οι Έλληνες δε συγχωρούν, δεν ξεχνάνε: εν τέλει, δεν έχουν χαζέψει τόσο, όσο ίσως πίστευε ο ίδιος. Και δε δίνουν τρίτες ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν άξιζαν ούτε δεύτερες: γιατί η δεύτερη ευκαιρία που του δόθηκε, το 2007, δόθηκε θα έλεγα κατά λάθος, από σπόντα και ελλείψει υπολογίσιμης αντιπολίτευσης εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ. Έτσι, μετά από δυο χρόνια μιας κυβέρνησης που βρισκόταν πλέον σε μηχανική υποστήριξη - με μόνο τον κομματικό της μηχανισμό να τη συντηρεί στη ζωή -, ήρθε η ώρα που οι Έλληνες πολίτες της τράβηξαν το σωληνάκι, βίαια. Τόσο βίαια, που ακόμα και οι ίδιοι οι ευνοούμενοι αυτής της συγκυρίας, οι του ΠΑΣΟΚ, δεν το περίμεναν. Ανέλπιστο δώρο τους ήρθε η σαρωτική τους χθεσινή νίκη, ανέλπιστο δώρο σε ένα κόμμα που όσο ανύπαρκτη ήταν η κυβέρνηση των τελευταίων αυτών ετών άλλο τόσο άψυχη, άχρωμη ήταν και η αντιπολίτευση που το ίδιο ασκούσε. Και κέρδισε χτες με την τεράστια αυτή διαφορά, εκμεταλλευόμενο την απόγνωση, το θυμό των πολιτών που σαν να συνειδητοποίησαν ξαφνικά πόσο λάθος έκαναν που δεν φρόντισαν να ξεφορτωθούν τη θλιβερή αυτή νεοδημοκρατική κυβέρνηση το 2007. Μένει να ελπίζουμε ότι αυτή η μεγάλη διαφορά δε θα ρίξει νερό στο μύλο της αλαζονείας των του ΠΑΣΟΚ, ότι δε θα τους ανοίξει κέρινα φτερά που θα λιώσουν κάτω από τον ήλιο της πραγματικότητας. Μέχρι να αποδειχθεί το τι θα κάνουν, το πώς θα διαχειριστούν τη μεγάλη αυτή ευκαιρία που τους δίνεται να αλλάξουν το σημερινό τοπίο, μπορούμε νομίζω όλοι να πάρουμε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης: ο ‘καταλληλότερος’ μόλις πήρε την άγουσα για εκεί όπου ανέκαθεν ανήκε: για το βαθύ περιθώριο της πολιτικής μας ιστορίας.