Όχι άλλες εκπλήξεις!

‘Μια αταίριαστη συνέντευξη’. Έτσι τιτλοφορείται σήμερα, από ΤΑ ΝΕΑ, η συζήτηση μεταξύ Δημήτρη Δανίκα, Δημήτρη Μητροπάνου και… της Πέγκυ Ζήνα. Δεν ξέρω γιατί – ή μάλλον κάτι υποψιάζομαι, όπως θα πω παρακάτω – αλλά οι δημοσιογράφοι αυτής της χώρας σε εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση όταν θέλουν να μας εκπλήξουν επιλέγουν οι εκπλήξεις τους να προέρχονται από τα χαμηλά και όχι τα ψηλά αυτού που θα λέγαμε νεοελληνική κουλτούρα. Ποιος δε θυμάται άραγε τις αλησμόνητες εκπομπές του Νίκου Χατζηνικολάου επί σειρά ετών ή και τις τωρινές του Γιάννη Πρετεντέρη και άλλων τηλεδημοσιογράφων με συνεντεύξεις-‘έκπληξη’ από διάφορους λαϊκούς αοιδούς; Ή τις καθημερινές τηλεοπτικές εκπλήξεις – σε talk shows, πρωινάδικα, πρόσφατα μέχρι και προεκλογικά πάνελ (μόλις θυμήθηκα τη σχολιάστρια Βάνα Μπάρμπα σε ένα τέτοιο πάνελ) – κατά τις οποίες μας σερβίρονται τα ίδια και τα ίδια ανθρώπινα υποπροϊόντα ενός καλοστημένου star system που βγάζει χυμώδη γυναικεία κορμιά για να λούζονται με γαρύφαλλα στις μεγάλες αθηναϊκές πίστες και βασανισμένες από ατελείωτες ερωτικές απογοητεύσεις ανδρικές φωνές; Προφανώς, η ανάγκη προώθησης αυτών των υποπροϊόντων έχει γίνει τεράστια και άμεση. Και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι όλα αυτά τα υποπροϊόντα της εγχώριας βαριάς βιομηχανίας χαμηλού επιπέδου θεαμάτων δε μπορούν να σταθούν από μόνα τους. Όπως κάθε φτηνό προϊόν που ανταγωνίζεται κάποια ακριβότερα και ποιοτικότερα (κι αυτά υπάρχουν, όσο και αν έχουν περιθωριοποιηθεί στο μιντιακό μας σύμπαν), χρειάζονται συνεχές, επιθετικό μάρκετινγκ. Γι’ αυτό και κάθε τηλεοπτική εκπομπή ή πάνελ, κάθε σαββατιάτικη συνέντευξη που θα φιλοδοξήσει να ‘εκπλήξει’ τους θεατές ή αναγνώστες, θα αντλήσει από αυτή την τεράστια δεξαμενή εύπεπτων, μαζικών ειδώλων. Ποτέ δεν είδα στη θέση αυτή του ‘καλεσμένου-έκπληξη’ έναν νεαρό σολίστ του πιάνου ή έναν νέο επιστήμονα, έναν νεαρό καλλιτέχνη, ένα συγγραφέα (πλην του enfant gâté του μιντιακού μας κατεστημένου Πέτρου Τατσόπουλου, του ενός και μοναδικού συγγραφέα που διαθέτει η Ελλάδα κατά τους δημοσιογράφους της) ή διανοητή. Φαίνεται ότι τα νέα ταλέντα αυτής της μιντιακής μας πραγματικότητας, μιας πραγματικότητας που δυστυχώς της έχουμε επιτρέψει να προβάλλεται και να κυριαρχεί ως πραγματικότερη και σημαντικότερη από τη βιωμένη μας πραγματικότητα, οφείλουν να προέρχονται αποκλειστικά και μόνο από το χώρο αυτής της βαριάς βιομηχανίας και των προϊόντων της, όπου συνεχώς αναζητούνται και νέα ‘ταλέντα’, νέες πρώτες ύλες, μέσα από διάφορα τηλεοπτικά ριάλιτι. Δε μένει λοιπόν παρά να ικετεύσω: όχι άλλες εκπλήξεις, παρακαλώ! Ας μείνουμε στα τετριμμένα.