Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

Ιντερσίτι από Θεσσαλονίκη για Αθήνα, χθες το μεσημέρι. Μπαίνω στο βαγόνι της πρώτης θέσης, όπου διαπιστώνω με απογοήτευση ότι το κάθισμά μου είναι τόσο βρώμικο, που το σκέφτομαι αν θα καθίσω. Τελικά, παίρνω τη μεγάλη απόφαση και κάθομαι, προσέχοντας να έρχομαι σε όσο γίνεται μικρότερη σωματική επαφή με το κάθισμα. Απ’ ό, τι φαίνεται δεν ήταν μόνο το δικό μου κάθισμα βρώμικο: από λίγο πιο μπροστά ακούω οργισμένες φωνές επιβατών. Κάποιοι - ή μάλλον κάποιες, μια και πρόκειται ως επί το πλείστον για γυναίκες - τηλεφωνούν μιλώντας δυνατά στον ΟΣΕ, ψάχνοντας κάποιον υπεύθυνο (Κυριακή μεσημέρι!) για να διαμαρτυρηθούν. Άλλοι ψάχνουν να βρουν κάποιον υπάλληλο του τρένου για να παραπονεθούν. Κάποια στιγμή μια κυρία παίρνει την πρωτοβουλία να ετοιμάσει μια έγγραφη διαμαρτυρία, την οποία ζητά από τους υπόλοιπους στο βαγόνι να υπογράψουμε, περνώντας από τα καθίσματά μας. Εκ των υστέρων, αφού δηλαδή μάζεψε τις υπογραφές μας, τις διευθύνσεις και τα τηλέφωνά μας - για να μπορεί, όπως είπε, να μας βρει ο ΟΣΕ αν χρειαστεί (!) - μας διαβάζει φωναχτά τη διαμαρτυρία που συνέγραψε. Όσα ακούω δε με εκφράζουν πλήρως, αλλά τι να κάνω που έχω ήδη υπογράψει. Μαζί με κάποιες άλλες κυρίες συσκέπτονται φωναχτά για το που θα έπρεπε να σταλεί η διαμαρτυρία. Ξαφνικά ακούγεται μια φωνή που σκεπάζει όλες τις άλλες: ‘στο Alter!’, ‘στο Alter!’. Το εν λόγω κανάλι, ως αυτό που βρίσκεται πιο κοντά στο ‘λαό’, θεωρείται και από τους υπόλοιπους η καλύτερη επιλογή, ο ιδανικός αποδέκτης των παραπόνων μας. Και κάπου εδώ έρχεται η δεύτερη - η τρίτη, αν μετρήσουμε και το αρχικό βρώμικο κάθισμα - απογοήτευσή μου. Διότι καθόλου δεν θα ήθελα μια διαμαρτυρία που δεν μου αρέσει, η οποία φέρει την υπογραφή μου, τη διεύθυνσή μου και το τηλέφωνό μου, να βρεθεί στο κανάλι αυτό, που τόσο απεχθάνομαι. Αλλά, ξανά μανά, τι να κάνω που έχω ήδη υπογράψει. Κάποια στιγμή μπαίνει και ο ελεγκτής των εισιτηρίων, ένας συμπαθής, ευγενέστατος κύριος. Όπως αναμενόταν, αρχίζει να δέχεται τα λεκτικά πυρά των οργισμένων επιβάτιδων και επιβατών. Από κάθε κάθισμα που περνά, ακούει και μια διαφορετική εκδοχή του ίδιου τροπαρίου. Προφανώς κάποιοι επιβάτες δεν αντιλαμβάνονται ότι ο άνθρωπος αυτός ουδεμία σχέση έχει με την καθαριότητα στα βαγόνια, ότι ήρθε απλώς να ελέγξει τα εισιτήρια: στα μάτια τους αντιπροσωπεύει τον ΟΣΕ κι αυτό αρκεί και με το παραπάνω. Έχω την εντύπωση, καθώς ακούω τα όσα ακούει, ότι κάποιες κυρίες στο βαγόνι θα ικανοποιούνταν μόνο αν τον έβλεπαν κρεμασμένο ανάποδα από την οροφή του βαγονιού, με τη γλώσσα έξω. Απ’ τη μια έχουν απόλυτο δίκιο να διαμαρτύρονται, όλες αυτές οι κυρίες μιας κάποιας ηλικίας και κοινωνικής τάξεως για τα βρώμικα καθίσματα. Απ’ την άλλη όμως άρχισα, από μια στιγμή και ύστερα, να θέλω απλώς να βολευτώ στο βρώμικο κάθισμά μου και να αφοσιωθώ στην εφημερίδα μου, χωρίς να ακούω άλλες φωνές διαμαρτυρίας. Στο κάτω κάτω, ας πήγαιναν φτάνοντας στο γραφείο παραπόνων του Σταθμού Λαρίσης να συμπληρώσουν ένα έντυπο παραπόνων, όσοι ήθελαν να διαμαρτυρηθούν - πράγμα που αμφιβάλλω αν το έκαναν όλοι αυτοί που ωρύονταν εντός του βαγονιού. Εν τέλει, όλη αυτή η εμπειρία μου άφησε μια διπλά πικρή γεύση: απ’ τη μια τα απαράδεκτα βρώμικα καθίσματα, απ’ την άλλη μια άστοχη νομίζω διαμαρτυρία. Απ’ τα δυο, προτιμώ νομίζω τα βρώμικα καθίσματα. Αυτά τουλάχιστον σε αφήνουν κάποια στιγμή στην ησυχία σου...