Μια μάχη με άσφαιρα πυρά

Βρισκόμαστε 20 χρόνια μετά την πτώση του Τείχους, την επίσημη δηλαδή, πανηγυρική αποχώρηση από το παγκόσμιο πολιτικοϊδεολογικό ρινγκ, με νοκ άουτ, του σκιώδους αντιπάλου του καπιταλιστικού οδοστρωτήρα: του ανύπαρκτου ‘υπαρκτού’ σοσιαλισμού. Η κατάρρευσή του γιορτάστηκε και εξακολουθεί να υμνείται σαν επιβράβευση και επιβεβαίωση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού ως θριαμβεύοντος. Έκτοτε κόμματα, πολιτικοί και πολιτικές παγκοσμίως, στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα ακολούθησαν το μονόδρομο της κυρίαρχης πλέον ιδεολογίας: της απουσίας ιδεολογίας. Οι μάχες δίνονταν και δίνονται πλέον στο πεδίο όχι της ιδεολογικής πάλης αλλά της διαχείρισης των κοινών, μεταξύ όχι ιδεολογικών αντιπάλων αλλά υποψηφίων διαχειριστών. Η συνταγή απλή: οι μεν δοκιμάζονται στο ‘τιμόνι’ και αν αποτύχουν ακολουθούν οι δε, μπας και τα καταφέρουν καλύτερα. Έχουμε κατ’ αυτό τον τρόπο μια διαδοχή διαχειριστών, αποστεγνωμένη από ιδεολογικούς οραματισμούς, συγκρούσεις ιδεών, μεγάλες προσδοκίες. Κατά σύμπτωση, σε αυτή την επέτειο από την πτώση του πύργου από τραπουλόχαρτα που φιλοδοξούσε να γίνει το αντίπαλο δέος του παγκόσμιου καπιταλισμού, διεξάγεται και η μάχη διαδοχής στη Νέα Δημοκρατία. Μια μάχη απαλλαγμένη κι αυτή από βαθύτερες διαφορές μεταξύ των υποψηφίων, πέραν των διαφορών τους όσον αφορά στη διαχείριση της κατάστασης που διαμορφώθηκε στο κόμμα τους μετά την πρόσφατη εκλογική ήττα. Από τη στιγμή που οι ιδεολογίες μας έχουν τελειώσει, η ιδεοκρατία αντικαθίσταται από την προσωποκρατία. Οι επιλογές πλέον γίνονται μεταξύ προσώπων και όχι κοινωνικών ή πολιτικών ιδεών, ανάλογα με το τι έχει να προτείνει ο καθένας. Όλοι πασχίζουν να πείσουν ότι διαθέτουν το πιο ρεαλιστικό σχέδιο, τις πιο εφαρμόσιμες προτάσεις για το κόμμα τους. Γιατί; Μα, από τη στιγμή που μας έχουν προ πολλού τελειώσει τα δυνατά, ικανά να συγκινήσουν οράματα, τη θέση τους παίρνει η ‘ρεαλιστική’ προσέγγιση των πραγμάτων, η προσγειωμένη, άνευ μεγάλων φιλοδοξιών, χαμηλοβλεπούσα, διεκπεραιωτική πολιτική. Μια πολιτική που ασκείται από πολιτικούς πιστούς ακολούθους και όχι διαμορφωτές των εξελίξεων, ελισσόμενους και όχι ρηξικέλευθους. Από εκεί και πέρα, όποιος διαθέτει τα περισσότερα μέσα επικράτησης έναντι των αντιπάλων του - όπως εν προκειμένω η θυγατέρα του ανθρώπου που με την αποστασία του από το κόμμα όπου τότε ανήκε έβαλε τη χώρα σε μια μακρά περίοδο αστάθειας που κορυφώθηκε με την επταετή δικτατορία - θα αναδειχθεί νικητής. Και θα αναλάβει τα ηνία ενός κόμματος άνευ ιδεολογικού στίγματος, άνευ μιας έστω στοιχειώδους επαφής με τον πολίτη, ύστερα από πεντέμισι χρόνια καταστροφικής παραμονής στην εξουσία. Και ως επόμενη υποψήφια διαχειρίστρια ή διαχειριστής της πολυκατοικίας που λέγεται ΝΔ, θα πασχίσει να αποδείξει ότι ακόμα και χωρίς ιδεολογίες, χωρίς εναλλακτικά μοντέλα ζωής, χωρίς πραγματική οραματική σκέψη, αξίζει να συνεχίσουμε να ενθουσιαζόμαστε, να φανατιζόμαστε, να ενδιαφερόμαστε.