29 Οκτ 2009

Μια μικρή, καθημερινή ιστορία

Κάπου στην Αθήνα τυχαίνει να έχω στην κατοχή μου ένα μικρό κατάστημα, σε ένα εμπορικό κέντρο. Εδώ και λίγο καιρό έμεινε ξενοίκιαστο. Έβαλα λοιπόν μια αγγελία για να το νοικιάσω. Διάφοροι με πήραν τηλέφωνο, αλλά με κανέναν υποψήφιο ενοικιαστή δεν έτυχε να βρεθούμε από κοντά για να του το δείξω. Μέχρι απόψε, που ενδιαφέρθηκαν δυο παλικαράκια εικοσιπέντε ετών, που ήθελαν όπως μου είπαν να κάνουν την επαγγελματική αρχή τους εκεί: να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Ο ένας φρεσκοαπολυμένος Stager, ο άλλος έψαχνε να κάνει ένα ξεκίνημα. Το πρώτο που με ρώτησαν, αν θα μπορούσαν να μένουν μέχρι αργά για να εργάζονται. Με το που το άκουσα αυτό και είδα και τα πρόσωπά τους, πρόσωπα καθαρά, αξιοπρεπή, ορεξάτα για δουλειά, έριξα μέσα μου την τιμή που ζητούσα ακόμη χαμηλότερα. Οι ίδιοι μου ζήτησαν μια ακόμη χαμηλότερη από την προσφερόμενη τιμή και συμφωνήσαμε. Συμφωνήσαμε σε μια τιμή χαμηλότερη ακόμη και από αυτή στην οποία είχε πρωτονοικιαστεί το μικρό κατάστημα πριν αρκετά χρόνια. Γιατί; Διότι σκέφτηκα ότι μεγαλύτερη αξία από τα χρήματα – τα οποία βεβαίως τα έχω πολύ μεγάλη ανάγκη, περισσότερο σήμερα από ποτέ στο παρελθόν – σε αυτή τη ζωή και ιδίως σε αυτή τη σκληρή, απάνθρωπη εποχή έχει το να κάνουμε πράξη όσα κηρύσσουμε καθημερινά στα blogs μας ή στις παρέες μας. Απόψε λοιπόν μου δόθηκε μια μοναδική ευκαιρία: είχα μπροστά μου, ολοζώντανους, δυο εκπροσώπους της γενιάς των 700 ευρώ, που έψαχναν να κάνουν ένα ξεκίνημα στη ζωή τους. Και αποφάσισα ότι θα γινόμουν ο καλός τους άγγελος. Αφού συμφωνήσαμε στη χαμηλότερη τιμή που θα μπορούσε να συμφωνηθεί, τους πήρα και τους κέρασα έναν καφέ, φλυαρώντας ακατάπαυστα και αναπτύσσοντάς τους την κοσμοθεωρία μου, η οποία εν προκειμένω συνοψίζεται στο εξής απλό: ότι μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την καθημερινότητα που μας πνίγει αν ο καθένας μας, από εκεί που είμαστε, με τις μικρές μας, ελάχιστες δυνάμεις, προσπαθήσουμε να κάνουμε τη διαφορά. Έτσι κι εγώ, τους εξήγησα ότι δεν κοιτάω να βγάλω χρήματα από αυτό το μικρό κατάστημα, το οποίο θα μπορούσα να νοικιάζω πολύ ακριβότερα – και δεδομένου του ότι αυτό τον καιρό ξεκινάω κι εγώ την οικογένειά μου, θα είχα κάθε κίνητρο να το κάνω. Απλώς ήθελα να δώσω σε κάποιον την ευκαιρία να ζήσει από αυτό, ζητώντας του το ελάχιστο δυνατό αντίτιμο. Συμφωνήσαμε λοιπόν και κλείσαμε ραντεβού για το ερχόμενο Σάββατο, να υπογράψουμε ένα ιδιωτικό συμφωνητικό. Όταν όμως επέστρεψα σπίτι, χτύπησε το κινητό μου. Ήταν το ένα από τα δυο παιδιά, που μου είπε ότι μόλις μίλησε με τη λογίστριά του, η οποία του είπε ότι θα χρειάζονταν και εταιρικό ΑΦΜ για να υπογράψουν το συμφωνητικό, το οποίο θα χρειαστεί καμία εβδομάδα για να εκδοθεί. Με ρώτησε λοιπόν, όχι μια αλλά δυο τρεις φορές επιμένοντας, αν θα ήθελα να μου δώσει μια προκαταβολή για να ‘κλείσει’ το κατάστημα. Του εξήγησα ότι εμπιστεύομαι τους ανθρώπους, ΟΧΙ τα χρήματά τους και ότι από τη στιγμή που μου είχε πει ότι το κατάστημα ήταν αυτό ακριβώς που έψαχνε, δε χρειαζόμουν τίποτα άλλο. (Από μέσα μου βεβαίως έλεγα ότι και μόνο το ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να βοηθήσω δυο νέα παιδιά με φωτεινά πρόσωπα στο ξεκίνημα της επαγγελματικής ζωής τους μου ήταν υπεραρκετό.) Ενθουσιασμένος, μου είπε κλείνοντας το τηλέφωνο: ‘Γεράσιμε, θα συνεργαζόμαστε για χρόνια!’. ‘Το εύχομαι’, του απάντησα, ‘για σας, γιατί θα σημαίνει ότι θα πηγαίνουν καλά οι δουλειές σας’. Και έκλεισα το τηλέφωνο χαμογελώντας, γεμάτος ικανοποίηση. Ικανοποίηση όχι από ένα μεγάλο ενοίκιο που δεν εισέπραξα, αλλά από την άλλη ικανοποίηση, αυτή που νιώθει ένας άνθρωπος όταν, παρότι και ο ίδιος δυσκολεύεται, βοηθάει κάποιον που και τη χρειάζεται τη βοήθεια αυτή και την αξίζει.

13 σχόλια:

Meropi είπε...

Γεράσιμε μου,
όχι ότι δεν πιστεύω στους ανθρώπους (στην πραγματικότητα πιστεύω), αλλά πάντα έχω ένα αδιόρατο φόβο ότι θα διαψευστώ. Έτσι όταν άρχισα να διαβάζω ότι όταν γύρισες σπίτι κτύπησε το κινητό σου, σκέφτηκα "ωχ, να δεις που μετάνιωσαν τα παιδιά, δεν εκτίμησαν τη χειρονομία του Γεράσιμου". Ευτυχώς δεν ήταν έτσι.
Μπράβο Γεράσιμε, σε συγχαίρω για την εμπιστοσύνη που έδειξες. Δεν είναι εύκολο με τις συνθήκες που επικρατούν.

Seagull είπε...

Αξίζεις και το δικό μου "μπράβο", αγαπητέ Γεράσιμε (κι ας αντιλαμβάνομαι ότι δεν στοχεύεις σε "μπράβο"...). Το δύσκολο είναι, νομίζω, να αναλαμβάνει ο καθένας μας, με προσωπικό κόστος (όχι πάντα και όχι απλά και μόνο οικονομικό), τον αγώνα του για τον καλύτερο κόσμο (κυριολεκτικά "κόσμο") τον οποίο όλοι επιθυμούμε και στον οποίο όλοι προσβλέπουμε, αλλά, δυτυχώς, συνήθως τον περιμένουμε από ΟΛΟΥΣ τους άλλους εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό...

Vassilis είπε...

Αν ήμουν ένας από τους δύο νέους θα πηδούσα 30 μέτρα ψηλά από τη χαρά μου. Φαντάζομαι ότι και οι δύο νέοι μαζί θα βρίσκονται "ψηλά στον ουρανό" (αν δανειστούμε και τον τίτλο από την πρόσφατη ταινία).
Εύχομαι η συνεργασία σας να ολοκληρωθεί και να συνεχιστεί το ίδιο καλά και ανθρώπινα όπως δείχνει να ξεκινάει.

gerasimos είπε...

Μερόπη όταν πρωτογνωρίζω κάποιον λειτουργώ, κατά τα λόγια της γυναίκας μου, σαν 'κορόιδο'. Για να το πω με δικά μου λόγια, ξεκινάω με τις καλύτερες προθέσεις, περιμένοντας το ίδιο και από τον άλλο.

SeaGulL ακριβώς, πολλοί μιλάμε για την παλιοκοινωνία στην οποία ζούμε αλλά δεν κουνάμε ούτε το δαχτυλάκι μας για να αλλάξουμε το παραμικρό...

Βασίλη μάλλον εκεί βρίσκονται, αν κρίνω από το ότι πριν λίγο μου ξανατηλεφώνησε το ένα παιδί (βρε 'μπελά' που βρήκαμε...) για να δηλώσει 'ξετρελαμένος' με το κατάστημα και να με ξαναμαναρωτήσει αν χρειάζομαι κάποια προκαταβολή για να του το κρατήσω μέχρι να βγει το εταιρικό ΑΦΜ - του απάντησα ότι από τη στιγμή που μου είπε ότι του άρεσε και μου άρεσε εμένα και ο ίδιος, δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο. :-)

Μανώλης Πολυχρονίδης είπε...

One must be fond of people and trust them if one is not to make a mess of life. --E.M. Forster

καλή συνέχεια :-)

NdN είπε...

Γεράσιμε πολύ σωστή η κίνηση που έκανες. Νομίζω πως αργά η γρήγορα υπάρχει ένα pay back σε όλες μας τις επιλογές ακόμα και αν στην αρχή δείχνουν "αποτυχημένες". Και φυσικά δεν εννοώ χρηματικό, αλλά ίσως ηθικό, ίσως εκτίμησης, ίσως κάτι άλλο. Πάντως σίγουρα μία καλή πράξη δεν μένει ποτέ "αναπάντητη". Ετσι πιστεύω εγώ και γι αυτό ξεκινάω με τις καλύτερες προθέσεις σε μία νέα γνωριμία, περιμένοντας το ίδιο και από τον άλλο. Ακριβώς όπως και εσύ.

Lampa είπε...

Ο καλύτερος τρόπος σκέψης και η καλύτερη μέθοδος να αλλάξει αυτός ο κόσμος...

Όπως έγραψες, πολλοί μέσα από τα blog γράφουν πολλά και διάφορα, αλλά όταν έρθει η ώρα και βρεθούν στη θέση σου, ξεχνούν τα πάντα και προτάσσουν το εφήμερο συμφέρον τους.

Λες και 50, 100, 200€ θα μας σώσουν.

Μπράβο σου και από εμένα! Μακάρι όλοι να λειτουργούν έτσι!

Lampa είπε...

Παρατηρώ και τις τιμές ενοικίασης των ακινήτων στη Θεσσαλονίκη.

Οι τιμές δεν πέφτουν με τίποτα! Υπάρχει τεράστιος αριθμός ανοίκιαστων διαμερισμάτων και όμως οι ιδιοκτήτες προτιμούν να τα κρατήσουν ξενοίκιαστα παρά να τα δώσουν σε χαμηλότερη τιμή...

Κρίμα...

MARINOS είπε...

Γεράσιμε, από αυτά που γράφεις φαίνεσαι ένας άνθρωπος των έργων και οχι των λόγων.

Ένα άτομο αυθεντικό που βλέπει την ουσία παρά τις γενικόλογες θεωρίες.

Εύχομαι όλα να πάνε καλά και η πόρτα που άνοιξες σε αυτούς τους 2 ανθρώπους, να είναι και για σένα ευλογία στην ζωή σου.

Ξανά μπράβο!

Odysseas είπε...

Γεράσιμε,
είναι καταπληκτικό το συναίσθημα να νιώθεις πως βοήθησες κάποιον, πόσο μάλλον δύο νέους ανθρώπους που φαίνεται να το αξίζουν.

Μου έτυχε πολλές φορές όσο ζούσα στο εξωτερικό να με βοηθήσει κάποιος που δεν τον ήξερα και που δεν υπήρχε περίπτωση να δω ξανά στη ζωή μου. Θυμάμαι έναν τυφλό κύριο (δε μπορούσε ούτε να με δει!) στο σταθμό του τραίνο της Χαϊδελβέργης που προσφέρθηκε να με πάρει μαζί του ως συνοδό του, για να μη χάσω το τραίνο.

Έχω προσπαθήσει να το ανταποδώσω κι εγώ, βοηθώντας όταν μπορώ, ανθρώπους από τους οποίους δε μπορείς να περιμένεις τίποτα περισσότερο από ένα χαμόγελο και ένα "ευχαριστώ". Και αυτό που νιώθεις μετά δε συγκρίνεται με τίποτα.

Όπως είχε πει και ο Gandhi: "be the change you want to see in the world".

gerasimos είπε...

Mανώλη Πολυχρονίδη η ζωή μας είναι ήδη τόσο in a mess, που έτσι κάπως τη βοηθάμε την κατάσταση..:-)

ΝdN αυτό μου ευχήθηκε και το ένα από τα δυο παιδιά όταν ξαναβρεθήκαμε χτες. Μου είπε 'Γεράσιμε, το καλό που μας έκανες εύχομαι από κάπου κι εσένα να σε βρει'.

Λάμπα όταν αρχίσουν να περνάνε τα χρόνια και να μένουμε με τις αναμνήσεις δε θα θυμόμαστε τα χρήματα, αλλά το τι κάναμε και πώς φερθήκαμε όταν έτυχε να χρειαστούν τη βοήθειά μας άλλοι άνθρωποι. Όσο για τις τιμές που λες, ακούω κι εγώ ΜΟΝΟ για 'αέρα' (ποτέ δεν θα ζητούσα τέτοιο πράγμα αλλά κάποιοι επιμένουν) αρκετές χιλιάδες ευρώ και απορώ. Η κοπέλα που νοικιάζει το κατάστημα ακριβώς δίπλα στο δικό μου χθες μου έλεγε ότι κάποιος στη Γλυφάδα για ένα μικρό και στενό κατάστημα της είχε ζητήσει 2.500 ενοίκιο/μήνα και 50.000 ευρώ 'αέρα'!

gerasimos είπε...

Μαρίνο ευχαριστώ για τα πολύ καλά σου λόγια. Μακάρι να ήμουν όπως λες! :-)

Οδυσσέα έχει ενδιαφέρον ότι πολλές φορές στη ζωή μας όταν βρεθούμε σε ανάγκη άγνωστοι μας βοηθούν και όχι oι γνωστοί...

Prokopis Doukas είπε...

Έκανες έξοχα, αγαπητέ. Δεν θα επιχειρηματολογήσω για τη συνεισφορά στο γενικό καλό (που αν το κάναμε μαζικά, θα είχαμε μιαάλλη κοινωνία) - θα σου πω οτι έκανες την καλύτερη διαχείριση του προσωπικού σου κεφαλαίου (=αποθέματος) ψυχής...
Διότι, σημασία ως γνωστόν, σε αυτή τη ζωή έχει η διαδρομή - τι ψυχή θα παραδώσουμε, που λέει και το τραγούδι.. :-)