Μια ωραία - και δωρεάν! - συναυλία

There's no such thing as a free lunch, λένε. Δηλαδή ό, τι φαίνεται τζάμπα το πληρώνουμε με κάποιον τρόπο - ιδίως αν... πρόκειται για γεύμα, αν αληθεύει το ρητό. Υπάρχουν όμως, απ' ό, τι φαίνεται, δωρεάν συναυλίες. Όπως η χθεσινοβραδινή Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, η 'Straussiana', στο Μέγαρο Μουσικής της συμπρωτεύουσας. (Πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα της υφηλίου που διαθέτει 'συμπρωτεύουσα' και μάλιστα με δικό της, πλωτό - βρίσκεται χτισμένο κυριολεκτικά επάνω στη θάλασσα - αντίγραφο του Μεγάρου Μουσικής της πρωτεύουσας.) Με μια διπλή πρόσκληση που προσέφερε το Τρίτο Πρόγραμμα στους ακροατές του πέρασα, ανήμερα την Πρωτοχρονιά, δυο θαυμάσιες ώρες, απολαμβάνοντας μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα σε μια εορταστική βραδιά. Επιβεβαιώθηκε έτσι η πεποίθησή μου ότι σ' αυτή τη ζωή τα καλύτερα - μια ζεστή παρέα, ένα φιλικό χαμόγελο, μια ανακουφιστική αγκαλιά, μια μουσική πανδαισία - μας έρχονται δωρεάν. Ή έστω με μια διπλή πρόσκληση. Τι κι αν κάποια στιγμή εμφανίστηκαν στις πρώτες σειρές ρασοφόροι, για να αντιληφθώ ότι δεν ήταν παρά η κουστωδία του Άνθιμου (!), του αχώνευτου Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης; (Ομολογώ δεν τον είχα τον Άνθιμο για θαυμαστή του Brahms, του Strauss, του Sibelius, αλλά... άβυσσος η ψυχή του Μητροπολίτη.) Τι κι αν το κοινό αποτελείτο στην πλειοψηφία του - με την εξαίρεση κάποιων οικογενειών με τα παιδιά τους και λιγοστών ζευγαριών - από καλλιεργημένους γέροντες και γερόντισσες, απομεινάρια μιας άλλης εποχής; (Η δυτικόφερτη συμφωνική μουσική μάλλον πέφτει λίγο έξω από τα γούστα του μέσου Θεσσαλονικιού, που προτιμά, υποψιάζομαι, πιο... οριεντάλ καταστάσεις.) Τι κι αν η αίθουσα δεν ήταν στολισμένη με 30.000 φρέσκα λουλούδια όπως άκουσα για την άλλη, τη μεγάλη συναυλία της Βιέννης αλλά με δυο ανθοστήλες όλες κι όλες δεξιά και αριστερά της σκηνής; Τι κι αν αναγκαστικά ξεκίνησε καθυστερημένα η συναυλία, μια και ο μεγάλος όγκος του κοινού κατέφθασε θορυβωδώς και σπρώχνοντας την τελευταία στιγμή, τηρώντας τις σχετικές νεοελληνικές παραδόσεις; Ήταν ωραία. Και του χρόνου!