Εντυπώσεις από μια αλλιώτικη συνάντηση

Χθες το βράδυ πήγα σε ένα reunion με παλιούς συμμαθητές από το Γυμνάσιο και το Λύκειο, με τους οποίους είχαμε να βρεθούμε είκοσι δυο χρόνια. Δεν κρύβω ότι προηγουμένως είχα διάφορους ενδοιασμούς για το πώς θα ήταν. Καταρχήν, να πω ότι ήμασταν μια τάξη σε ένα δημόσιο σχολείο που το πρώτο που μαθαίναμε, από τον κάθε καθηγητή που έμπαινε για μάθημα, ήταν ότι ήμασταν 'το χειρότερο τμήμα που είχε ποτέ'. Μάλλον όμως, όπως αποδείχτηκε χθες, δεν είχαμε εμείς το πρόβλημα αλλά περισσότερο οι καθηγητές, αν κρίνω από το ότι στη συντριπτική μας πλειοψηφία οι συμμαθητές μορφωθήκαμε, παραμείναμε όπως διαπίστωσα ανέγγιχτοι από δηθενισμούς και άλλα τέτοια μικρόβια της εποχής και πάνω απ' όλα, αυτό που απλώς θα έλεγα καλά παιδιά. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που αποφάσισα να πάω σε αυτό το reunion: θυμόμουν μια τάξη με καλά παιδιά (αλλά, απ' ό, τι φαίνεται εκ των υστέρων, όχι τόσο καλούς καθηγητές). Θυμηθήκαμε τα παλιά, είδαμε ότι οι περισσότεροι - εκτός από κάποιους που είχαν λιγάκι πέσει τα μαλλιά τους (τα οποία για να τους παρηγορήσω τους είπα ότι πιθανότατα έγιναν μυαλά) και είχαν πάρει κάποια κιλάκια - είχαμε μείνει όπως ήμασταν. Και δεν εννοώ μόνο εμφανισιακά, αλλά κυρίως και αυτό θεωρώ και σημαντικότερο, χαρακτηρολογικά. Μου έδωσε μεγάλη χαρά το ότι είχαμε παραμείνει απλοί, γνήσια τέκνα της μη υλιστικής, 'ρομαντικής' για τα σημερινά δεδομένα εποχής μας. Γελάσαμε με τα ίδια αστεία που κάναμε και πριν είκοσι δυο χρόνια που αποφοιτήσαμε, κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο με αγάπη (μια λέξη που έχει κάπως χάσει το παλιό της, αλλοτινό νόημα στις μέρες μας), αλλάξαμε εμπειρίες για τις οικογένειές μας και γενικά ζήσαμε, ρουφήξαμε θα έλεγα μια ανθρώπινη ατμόσφαιρα. Παρότι προερχόμασταν από μια τάξη που ήταν το 'χειρότερο τμήμα' των καθηγητών της, είδα ότι όλοι οι παρευρισκόμενοι είχαμε πεισματωδώς ακολουθήσει αυτό που μας άρεσε, είχαμε βρει το δρόμο που από την τρυφερή εκείνη ηλικία μας είχε θέλξει. Και αυτό ίσως πρόσφερε τη μεγαλύτερη, την πιο βαθιά ικανοποίηση. Αλλά μαζί με την ικανοποίηση, έρχεται κι ένας προβληματισμός. Και αλήθεια δεν ξέρω αν αυτό που θα πω δείχνει ότι απλώς μεγαλώνουμε, αλλά εκείνη η εποχή όπως την ξαναέζησα χθες, χωρίς ίντερνετ και facebook, χωρίς κινητά και ιδιωτική σκουπιδοτηλεόραση, χωρίς malls και SUV με θερμαινόμενα καθίσματα, ήταν αλλιώς. Και από κάποιες απόψεις πιο ανθρώπινη, πιο κοντά στα μέτρα τα ανθρώπινα. Ή τουλάχιστον εμείς, η γενιά μου, η τάξη μου, οι συμμαθητές, ήμασταν και παραμένουμε αλλιώς.