Χθες Σάββατο, στη Θεσσαλονίκη, στον Τερκενλή της Μητροπόλεως. Εκτός από τα γνωστά γλυκά το κατάστημα αυτό, χωρισμένο στα δυο, έχει και φαγώσιμα, σάντουιτς, τυρόπιττες και τέτοια. Όλα νοστιμότατα. Μπαίνουμε με τη σύζυγο και την κόρη στο καροτσάκι για να φάμε κάτι. Καθώς ψήνεται το τοστ μου, ρωτάω την κοπέλα πίσω από τον πάγκο, έχοντας εν τω μεταξύ πιάσει με το μάτι μια νεαρή να έχει ντουμανιάσει λίγο πιο πέρα τον πάγκο και τα σκαμπό που θα καθόμασταν, αν υπάρχει χώρος μη καπνιστών. ‘Έξω’, μου λέει και δείχνει κάτι τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο. Έξω όμως έχει κρύο. Έξω επίσης καπνίζουν, με νέο κέφι, φρέσκια όρεξη λόγω της πανηγυρικής μη εφαρμογής των αντικαπνιστικών μέτρων, σχεδόν άπαντες. Όπερ σημαίνει ότι μια οικογένεια μη καπνιζόντων, δεν έχει και πολλές επιλογές. Σε όσα καφέ, απ’ αυτά τα μικρά, ατμοσφαιρικά, χουχουλιάρικα καφέ του κέντρου της Θεσσαλονίκης περάσαμε απ’ έξω, χέρια με αναμμένα τσιγάρα φαίνονταν να κυριαρχούν στο εσωτερικό. Μόνο στα Starbucks, στα οποία και πριν τα υποτιθέμενα αντικαπνιστικά μέτρα δεν επιτρεπόταν το κάπνισμα, μπορεί να καθίσει κανείς χωρίς καπνούς να τον πνίγουν. Όμως, διάολε, δε θέλω να κάτσω στα Starbucks. Και πολύ ακριβά μου φαίνονται, και κάπως - τι κάπως δηλαδή - απρόσωπα. Επιλογή, όμως, ΔΕΝ υπάρχει. Ή σπίτι μας ή στα Starbucks. Άντε και στα Goody’s, που κι αυτά τηρούν την απαγόρευση. Θυμάμαι πριν λίγους μήνες τις ατέλειωτες συζητήσεις, για το ύψος του διαχωριστικού τζαμιού μεταξύ καπνιστών και μη καπνιστών στα νυχτερινά κέντρα, για την εφαρμογή των νέων μέτρων που υποτίθεται θα έδιναν τη θέση τους σε καθολική απαγόρευση του καπνίσματος αν μέχρι τον Ιανουάριο του 2010 - τώρα, δηλαδή! - δεν είχαν τηρηθεί. Αλλά αυτό στο οποίο φαίνονται να έδωσαν τη θέση τους τα μέτρα είναι η καθολική απαγόρευση του ΜΗ καπνίσματος. Και ο περιορισμός της ελευθερίας να πάει κανείς μια βόλτα, να τσιμπήσει κάτι, να πιεί έναν καφέ χωρίς να νιώθει στα ρουθούνια τον αβάσταχτο καπνό των αμέτρητων και πανταχού παρόντων καπνιστών. Συμπέρασμα; Στη γλεντούπολη αυτή που λέγεται Θεσσαλονίκη - και στην Αθήνα βεβαίως, αλλά η συμπρωτεύουσα καπνίζει ολόκληρη, έχει γίνει μια πόλη-καπνοδόχος - οικογένειες, μη καπνιστές και άλλες τέτοιες περίεργες περιπτώσεις ανθρώπων καλά θα κάναμε να το σκεφτούμε καλά πριν βγούμε για μια βόλτα.
31 Ιαν 2010
Πάμε για καφέ; Starbucks ή Goody's;
Χθες Σάββατο, στη Θεσσαλονίκη, στον Τερκενλή της Μητροπόλεως. Εκτός από τα γνωστά γλυκά το κατάστημα αυτό, χωρισμένο στα δυο, έχει και φαγώσιμα, σάντουιτς, τυρόπιττες και τέτοια. Όλα νοστιμότατα. Μπαίνουμε με τη σύζυγο και την κόρη στο καροτσάκι για να φάμε κάτι. Καθώς ψήνεται το τοστ μου, ρωτάω την κοπέλα πίσω από τον πάγκο, έχοντας εν τω μεταξύ πιάσει με το μάτι μια νεαρή να έχει ντουμανιάσει λίγο πιο πέρα τον πάγκο και τα σκαμπό που θα καθόμασταν, αν υπάρχει χώρος μη καπνιστών. ‘Έξω’, μου λέει και δείχνει κάτι τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο. Έξω όμως έχει κρύο. Έξω επίσης καπνίζουν, με νέο κέφι, φρέσκια όρεξη λόγω της πανηγυρικής μη εφαρμογής των αντικαπνιστικών μέτρων, σχεδόν άπαντες. Όπερ σημαίνει ότι μια οικογένεια μη καπνιζόντων, δεν έχει και πολλές επιλογές. Σε όσα καφέ, απ’ αυτά τα μικρά, ατμοσφαιρικά, χουχουλιάρικα καφέ του κέντρου της Θεσσαλονίκης περάσαμε απ’ έξω, χέρια με αναμμένα τσιγάρα φαίνονταν να κυριαρχούν στο εσωτερικό. Μόνο στα Starbucks, στα οποία και πριν τα υποτιθέμενα αντικαπνιστικά μέτρα δεν επιτρεπόταν το κάπνισμα, μπορεί να καθίσει κανείς χωρίς καπνούς να τον πνίγουν. Όμως, διάολε, δε θέλω να κάτσω στα Starbucks. Και πολύ ακριβά μου φαίνονται, και κάπως - τι κάπως δηλαδή - απρόσωπα. Επιλογή, όμως, ΔΕΝ υπάρχει. Ή σπίτι μας ή στα Starbucks. Άντε και στα Goody’s, που κι αυτά τηρούν την απαγόρευση. Θυμάμαι πριν λίγους μήνες τις ατέλειωτες συζητήσεις, για το ύψος του διαχωριστικού τζαμιού μεταξύ καπνιστών και μη καπνιστών στα νυχτερινά κέντρα, για την εφαρμογή των νέων μέτρων που υποτίθεται θα έδιναν τη θέση τους σε καθολική απαγόρευση του καπνίσματος αν μέχρι τον Ιανουάριο του 2010 - τώρα, δηλαδή! - δεν είχαν τηρηθεί. Αλλά αυτό στο οποίο φαίνονται να έδωσαν τη θέση τους τα μέτρα είναι η καθολική απαγόρευση του ΜΗ καπνίσματος. Και ο περιορισμός της ελευθερίας να πάει κανείς μια βόλτα, να τσιμπήσει κάτι, να πιεί έναν καφέ χωρίς να νιώθει στα ρουθούνια τον αβάσταχτο καπνό των αμέτρητων και πανταχού παρόντων καπνιστών. Συμπέρασμα; Στη γλεντούπολη αυτή που λέγεται Θεσσαλονίκη - και στην Αθήνα βεβαίως, αλλά η συμπρωτεύουσα καπνίζει ολόκληρη, έχει γίνει μια πόλη-καπνοδόχος - οικογένειες, μη καπνιστές και άλλες τέτοιες περίεργες περιπτώσεις ανθρώπων καλά θα κάναμε να το σκεφτούμε καλά πριν βγούμε για μια βόλτα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
9 σχόλια:
Φτωχέ μου Γεράσιμε, τι έπαθες στην πόλη-καπνοδόχο. Φάνηκε η δουλειά απο την αρχή, οταν το καπνιστικό ζήτημα έγινε "ανθρωπιστικό", πρόβλημα ατομικών συνταγματικών δικαιωμάτων. Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία πως θα αποτύγχανε. Το καλοκαίρι, ένας μαγαζάτορας, μου εξήγησε το σχέδιό του για τον χειμώνα. Πλαστικά ποτηράκια για τασάκια, μου είπε. Κρύβονται εύκολα, και παλεύεται και νομικά. Ποιός θα ασχοληθεί με το θέμα τώρα. Ο Αβραμόπουλος ολοκλήρωσε το έργο του και έφυγε, ο δε ΓΑΠ θα βρίσκεται μόνον 7 μέρες στην Ελλάδα τον επόμενο μήνα. STARBACKS η χάος.
Γεράσιμε τι περίμενες στη φραπεδοχώρα που χρησιμοποιεί τον όρο Ελλάδα χωρίς να έχει καμμια σχέση με αυτόν;
Στην πραγματικότητα δε θα έπρεπε να υπάρχει καθόλου νόμος, αλλά οι ίδιοι οι καπνιστές έπρεπε να σέβονται τους άλλους, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν μικρά παιδιά.
PS: Το Starbucks δεν είναι ακριβότερο από τις καφετέριες-τσιμινιέρες αν πίνεις κανονικό καφέ και όχι αυτά τα κατασκευάσματα τύπου non-fat latte caramel moka frapuccino con panna, έχει και ωραία μουσική.
έτσι ακριβώς! σε έντεχνη σκηνή στην Αθήνα ενώ είχε κανονικά την πινακίδα απαγόρευσης του καπνίσματος και δεν είχε σταχτοδοχεία πουθενά, το 90% κάπνιζε και έσβηνε τα τσιγάρα στο πάτωμα,έριχνε κάτω τις στάχτες κ.λπ.
είναι μαγκιά, βλέπεις, να καπνίζεις ενώ απαγορεύεται, διότι εμείς είμαστε έλληνες(και άρα ανώτεροι!), δεν μπορούμε να πίνουμε το καφέ μας έτσι σκέτο, δεν μας νοιάζει αν ο διπλανός δεν θέλει αυτές τις ουσίες στα πνευμόνια του...εδώ στις καφετέριες γίνεται το αντίστροφο: οι καπνίζοντες μέσα-οι μη έξω(προσωπική εμπειρία)
Locus Publicus σε κάτι τέτοια, όπως με τα ποτηράκια, είμαστε... άπιαστοι. Και για να απαντήσω στη ρητορική σου ερώτηση, κανείς δεν προβλέπεται να ξανασχoληθεί με τα αντικαπνιστικά μέτρα. Μέτρα ήταν και πέρασαν...
Απόγονε μπορεί τα Starbucks να τα αδικώ αλλά, διάολε, θα ήθελα να έχω και περισσότερες επιλογές.
Έλλη το έχω ακούσει αυτό για τα πατώματα που γίνονται σταχτοδοχεία... ή είμαστε large ή δεν είμαστε. :-P
Τα ίδια έγραφα κι εγώ πριν κανένα μήνα... Και πιο πολύ από το κάπνισμα με ενοχλεί η αδυναμία μας να σεβαστούμε τον διπλανό μας και να τηρήσουμε έναν νόμο που σε όσες άλλες χώρες έχει ψηφιστεί έχει τηρηθεί (ακόμα και στην Ιταλία)...
Οδυσσέα αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά ότι δεν είμαστε για τίποτα και λυπάμαι που το λέω εν έτει πλέον 2010. Αλλά αυτή είναι η εντύπωσή μου.
Γεράσιμε, η κατάσταση είναι ενδεικτική της κατάντιας της χώρας. Ακόμα και στην Ιταλία -με το λεγόμενο μεσογειακό τεμπεραμέντο- το μέτρο εφαρμόζεται. Εμείς είμαστε στην ίδια κατηγορία με τους άλλους θεριακλήδες, τους γείτονες Τούρκους.
Η κατάσταση έτσι έχει και στην Αθήνα, λίγο - πολύ... Σπάνια πια βρίσκεις χώρους, όπου πράγματι απαγορεύεται το κάπνισμα - όπου, δηλαδή, απλώς τηρείται η νομοθετημένη απαγόρευση!
Και θυμάμαι τώρα όσους από την αρχή στοιχημάτιζαν ότι στην Ελλάδα δεν περνάνε τέτοιες απαγορεύσεις, ότι δεν θάταν ποτέ δυνατόν να πάει κανείς σε μπαρ ή στα μπουζούκια και να κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα!!!
Δίκηο είχαν - αλλά πιστεύω ότι το παιχνίδι σε μια χώρα, όπως η "ατίθαση", απείθαρχη Ελλάδα χάθηκε στην υπερβολή, στην ακρότητα της καθολικής απαγόρευσης.
Καθολικές απαγορεύσεις περνάνε μόνο σε πολύ πειθαρχημένες κοινωνίες και η δική μας, είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν είναι πειθαρχημένη...
Πάνο η Ιταλία ανήκει στην Ευρώπη. Εμείς στα Βαλκάνια...
Καλώς τον Αστεροϊδή... χρόνια και ζαμάνια... :-) Νομίζω ότι γενικά δε σηκώνει απαγορεύσεις ο Έλληνας. Ιδίως όταν αφορούν την καλοπέρασή του.
Δημοσίευση σχολίου