Fade out

Περπατώντας σήμερα το πρωί, ένα μηχανάκι με τον αναβάτη του έχει καβαλήσει και διαγωνίως καταλαμβάνει ολόκληρο το πεζοδρόμιο μπροστά μου. Περνώντας δίπλα του, αναρωτιέμαι φωναχτά: ‘γιατί ανεβαίνετε στα πεζοδρόμια βρε παιδιά;’. Και κάτω από το κράνος του απαντά θυμωμένα ο αναβάτης: ‘τι είσαι εσύ, μπάτσος να επιβάλλεις την τάξη;’. ‘Όχι, είμαι πολίτης που σέβεται τους άλλους’ του ανταπαντώ και τον κοιτάζω. Κάτω από το κράνος βλέπω έναν γενειοφόρο μεσήλικα, με τον εκνευρισμό ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Αναρωτιέμαι πώς μπορεί κάποιος να έχει τόσα νεύρα τόσο πρωί, δεν συνεχίζω και του γυρνάω την πλάτη. Όμως με πετυχαίνει στη γωνία του τετραγώνου για να μου πει ότι πρέπει ‘να τους φτιάξουν χώρους στάθμευσης’, μια και στον δρόμο δεν επιτρέπεται να παρκάρει διότι θα καταλάβει θέσεις στάθμευσης που υποτίθεται προορίζονται για αυτοκίνητα. Από την όλη κουβέντα μας, όπως και με έναν άλλο μοτοσικλετιστή που σε ανάλογο διαπληκτισμό παλιότερα μου είχε απαντήσει ‘μην τα θέλετε (οι πεζοί) όλα δικά σας’, έβγαλα το τελικό συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι αυτοί σκέφτονται κινηματογραφικά. Τι εννοώ; Ότι για να καβαλήσουν με τα μηχανάκια ή τις μοτοσικλέτες τους το δημόσιο χώρο που λέγεται πεζοδρόμιο έχουν ήδη μπει σε έναν δικό τους, ιδιωτικό χώρο, όπου οι ‘άλλοι’ δεν υπάρχουν. Ή μάλλον υπήρχαν, αλλά εξαφανίστηκαν με την κινηματογραφική τεχνική του fade out, που κάνει μια εικόνα να σκοτεινιάζει και σιγά-σιγά να εξαφανίζεται. Έτσι και οι άλλοι, σκοτεινιάζουν σιγά-σιγά μέχρι που εξαφανίζονται τελείως από τον ορίζοντα του σημερινού κυρίου με το μηχανάκι ή του άλλου με τη μοτοσικλέτα. Και μένει ο πρωταγωνιστής μας μόνος, με το δίτροχό του, σε ένα πεζοδρόμιο που προσφέρεται για να κόψει δρόμο, να αποφύγει τα μποτιλιαρίσματα, να παρκάρει. Αποδεικνύοντας περίτρανα ότι ο κινηματογράφος δεν βαφτίστηκε αδίκως έβδομη τέχνη. Έχει εφαρμογές, με τις τεχνικές του, ακόμα και στον τρόπο που βλέπουμε τους άλλους.