Όπως ίσως έχετε αντιληφθεί, τελευταία, παρά τις συχνές αναρτήσεις, δε μου μένει πολύς χρόνος για blogging. Ανεβάζω αναρτήσεις συχνά αλλά επιπόλαια, σε άλλα blogs δεν πολυμπαίνω και όταν μπαίνω δεν πολυσχολιάζω. Γιατί; Διότι έχει γεμίσει η ‘έξω’ ζωή μου. Πέραν των ωρών που καθημερινά εργάζομαι έχει μεγαλώσει και η οικογένειά μου με τη γέννηση μιας κόρης. Γι’ αυτό και προτεραιότητα ψυχικά έχω δώσει σε όλα αυτά τα καινούργια που έχουν μπει και διαρκώς μπαίνουν στη ζωή μου, τόσο εργασιακά όσο και οικογενειακά, σε βάρος του παλιού πλέον – κοντεύει να κλείσει 3 χρόνια – blog. Παλιότερα έλεγα ότι όταν γεμίζει η ζωή μας αδειάζει το blog μας και αντιστρόφως. Αυτό ακριβώς βλέπω να επιβεβαιώνεται αυτό το διάστημα. Επιπλέον, όμως, επιβεβαιώνεται και μια άλλη υποψία μου, ότι το blogging ήταν και παραμένει ομαδικό σπορ. Τι εννοώ; Ότι αν δε συμμετέχει κανείς στο δούναι και λαβείν του μπλογκόκοσμου, αν δεν μπαίνει δηλαδή και σε άλλα blogs για να αφήσει τον οβολό-σχόλιό του – αυτό μπορεί να ακούγεται λίγο κυνικό, αλλά δεν το θεωρώ ανακριβές – σιγά-σιγά θα αραιώσουν και οι επισκέπτες του blog του. Μέχρι και το σημείο που θα αρχίσει να νιώθει ότι όσα λέει στο blog τα απευθύνει πλέον περισσότερο στον εαυτό του, παρά σε οιονδήποτε άλλο. Ουδέν το μεμπτό σε όλα αυτά. Άλλωστε ακόμα και πριν τις σαρωτικές αλλαγές στη ζωή μου είχα αρχίσει να χάνω τον αρχικό ενθουσιασμό μου για το blogging. Κι αυτό ίσως φάνηκε στις αναρτήσεις μου, που γίνονταν όλο και πιο γκρινιάρικες, όλο και πιο προβλέψιμες. Γι’ αυτό και σκέφτομαι να χαλαρώσω λίγο τους ρυθμούς: να αφήσω το blog να υπάρχει για να βρίσκω σε αυτό ένα μέσο έκφρασης, εξωτερίκευσης, αλλά χωρίς καταναγκασμούς. Ίσως έτσι επανέλθει κάποια στιγμή και ο αρχικός ενθουσιασμός, η παλιά όρεξη. Επιφυλάσσομαι λοιπόν για αραιότερες και πιο ενδιαφέρουσες αναρτήσεις. Προς το παρόν, καλό σας σαββατοκύριακο. Και μην ξεχνάτε! Αξίζει τον κόπο να γεμίζει η ‘έξω’ ζωή μας, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα αδειάσει το blog μας. ;-)
10 σχόλια:
Γεράσιμε καλή χρονιά!
Είναι λογικό η γέννηση της κόρης σου να μην σου αφήνει ούτε χρόνο αλλά ούτε και μυαλό για οτιδήποτε άλλο. Γέμισε με αυτή τις ώρες σου και το Blogging θα είναι εδώ. Οσα κείμενα όμως γράφουμε είναι καλό να τα ανεβάζουμε. Εφενός μεν κάποιοι μπορεί να τα βρουν ενδιαφέροντα και αφετέρου δεν υπάρχει κανένας απολυτως λόγος να μένουν σε ένα φάκελο του υπολογιστή μας.
Γερή και πολύχρονή και πάλι!
Ευχαριστώ, καλή χρονιά και σ' εσένα! Όπως βλέπεις παραπάνω - στην καινούργια ανάρτηση -, ακολούθησα ήδη τη συμβουλή σου! :-)
Με συγχωρείτε, γιατί πρέπει η ζωή εδώ μέσα και η ζωή εκεί έξω να είναι δυο διαφορετικές καταστάσεις; Σκέφτομαι καμιά φορά αν είχα ελεύθερο χρόνο κάποιες λογικές ώρες και όχι μόνο αργά το βράδυ και έπαιζα μπάσκετ ή αν έκανα μαθήματα ζωγραφικής θα ζούσα άλλες ζωές; Δεν είναι χόμπι το blogging; Δεν υπάρχουν πραγματικοί άνθρωποι πίσω από τα καλώδια; Δεν λέω καμιά φορά κάποιοι υπερβάλλουμε με έντονες μουσικές και λίγο "φευγάτες" σκέψεις αλλά πάντα υπάρχει μια πραγματική αιτία κι ένα νόημα από πίσω.
Τι κακό έχουν οι γκρινιάρικες αναρτήσεις , με τόσα που συμβαίνουν γύρω μας;
Σχετικά με τις παρεούλες-κλίκες έχετε δίκιο, έτσι λειτουργούν αρκετοί, δεν κάνουμε όμως όλοι δημόσιες σχέσεις. Για παράδειγμα (αναγκαστικά θα μιλήσω για μένα) δεν σας έχω δει ποτέ στο μπλογκ μου, ούτε θέλω να μάθω γιατί και πως και παρόλα αυτά διαβάζω τις αναρτήσεις σας και αφήνω σχόλια όταν γράφετε για κάποιο θέμα που με ενδιαφέρει.
Τέλος, όσο γνωρίζουμε ποιες είναι οι προτεραιότητες μας και όσο μας ευχαριστούν κάποια πράγματα, τίποτα δεν είναι μεμπτό.
Να σας ζήσει η κόρη!!!
Ευχαριστώ. Και δεν διαφωνώ. Διατυπώνουμε νομίζω δυο απόψεις που αλληλοσυμπληρώνονται, εκφράζοντας διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Και να προσθέσω ότι μπαίνω κάποιες φορές στο μπλογκ σας, αλλά παραμένω 'αόρατος' - δηλαδή δε σχολιάζω. ;-)
Εγώ συμμερίζομαι τους ενδοιασμούς σου για το blogging και έχω γράψει σχετική ανάρτηση τώρα τελευταία. Είναι στα αγγλικά αλλά ξέρω ότι δεν θα έχεις πρόβλημα να τη διαβασεις.
Επίσης για να σου δώσω τροφή για περαιτέρω σκέψεις σχετικά με το πως το Διαδίκτυο αλλάζει το τρόπου που σκεφτόμαστε και ενεργούμε -όχι πάντα για καλό κοίτα εδώ:
http://www.thesunmagazine.org/issues/399/computing_the_cost
Και κάτι που ξέχασα. Φρόντισε να χαρείς τη κόρη σου και να βοηθάς τη γυναίκα σου. Θυμάμαι κάτι μεταμεσονύχτια ξυπνήματα για να ταϊσω τη κόρη μου που μ' έκαναν να παραπατάω το πρωί αλλά το άξιζε και με το παραπάνω.
Γεράσιμε Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά!
Φαντάζομαι βέβαια ότι η γέννηση της κόρης σου έχει ήδη επιβεβαιώσει ότι η χρονιά θα είναι καλή, οπότε ίσως η συγκεκριμένη ευχή να είναι περιττή:)
Σχετικά με την "ενδοσκόπηση", νομίζω ότι σε καταλαβαίνω απόλυτα. Πριν από 7 χρόνια όταν γεννήθηκε η πρώτη μας κόρη, αποφάσισα να περιορίσω μία επιπλέον δραστηριότητα τόσο για να βιώσω αλλά και να προσφέρω το χρόνο και τη βοήθειά μου στις νέες συνθήκες που προέκυψαν. Όταν μετά από 2 χρόνια γεννήθηκε και η 2η κόρη μας, την περιόρισα ακόμα περισσότερο.
Κάτι ανάλογο εκτιμώ ότι περνάς και εσύ αυτό τον καιρό με το blogging.
Πάντως τα ίδια τα παιδιά και οι εμπειρίες που έχεις μαζί τους, μπορούν να σου δώσουν αφορμή για να αναπτύξεις και άλλα θέματα στο blog σου.
Σχετικά με τις επισκέψεις σου και τους σχολιασμούς σε άλλα blogs:
η γνώμη μου είναι ότι κάποιος θα διαβάσει ή όχι τον Γεράσιμο για αυτά που γράφει και όχι για το αν μπαίνει στο blog του να αφήσει σχόλια ή έχει δηλώσει αναγνώστης του.
Να σας ζησει η κορη!!!
Ειναι το πρωτο σας παιδι;
Ποσο ειναι;
Οσο για το blog, φυσικα και ειναι δευτερευον σε τετοιες μοναδικες περιπτωσεις. Για να μην πω οτι ειναι τελευταιο...
Έννοια σου, πολλοί έχουμε παρόμοια προβλήματα ;)
Καλημέρα, καλή εβδομάδα και καλή συνέχεια!
Πάνο χαίρομαι που συμμερίζεσαι τους προβληματισμούς μου.
Βασίλη καλή χρονιά και σ' εσένα. Από την αρχή που ξεκίνησα αυτό το μπλογκ επέλεξα να αφήσω όσο γινόταν την προσωπική μου ζωή απ' έξω και έτσι θα ήθελα να συνεχίσω. Και γενικά είμαι κατά του να κάνουμε τα παιδιά μας ποστ. (Οι λόγοι πολύ συγκεκριμένοι και θέμα άλλου ποστ που έχω προς το παρόν στα 'πρόχειρα'.)
Ευχαριστώ Αντώνη. Ναι είναι το πρώτο και σε λίγο γίνεται έξι μηνών.
Καλή εβδομάδα φίλε χασοδίκη. Φαντάζομαι όλοι μας, ιδίως οι παλιότεροι, έχουμε μια σχέση αγάπης-μίσους με το μπλογκ μας...
Δημοσίευση σχολίου