Για τον Γιάννη Βούλτεψη

Βούιξε και εξακολουθεί να βουίζει ο τόπος για το θάνατο του Νίκου Κακαουνάκη. Οι ως συνήθως υπερβολικοί συνάδελφοί του τα έδωσαν για μια ακόμη φορά - όπως έκαναν λίγο νωρίτερα με τον Χρήστο Λαμπράκη - όλα. Εν μια νυκτί ο εκλιπών μεταμορφώθηκε μέσα από τηλεοπτικά αφιερώματα σε σεβάσμια μορφή της δημοσιογραφίας, σε δάσκαλο δημοσιογραφικής δεοντολογίας, σε ακούραστο παλικάρι του ρεπορτάζ. Και μέσα σε όλον αυτόν τον χαμό, που συνεχίζεται με την αντιπαράθεση μεταξύ της οικογένειάς του και των γιατρών του - λες και έχουν κανένα νόημα όλα αυτά, ιδίως όταν λαμβάνουν χώρα δημοσίως - πέρασε στο "ντούκου" ο θάνατος ενός πραγματικά μεγάλου δημοσιογράφου, του Γιάννη Βούλτεψη.

Λιγότερο γνωστός από τον Κακαουνάκη, ίσως διότι δεν συνήθιζε να βγαίνει φωνάζοντας σε τηλεπαράθυρα σε ώρες υψηλής τηλεθέασης, ο Γιάννης Βούλτεψης ήταν, μαζί με τον Γιώργο Ρωμαίο και τον Γιώργο Μπέρτσο, ο δημοσιογράφος που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διερεύνηση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη, την ταραγμένη δεκαετία του '60. Όπως λέει ένας άλλος δημοσιογράφος, ο Βασίλης Ραφαηλίδης, στην κωμικοτραγική ιστορία του νεοελληνικού κράτους που μας άφησε: 'Ίσως οι δικαστές που ερευνούσαν την υπόθεση της δολοφονίας του Λαμπράκη να μην κατάφερναν και πολλά, αν δεν είχαν μια δημοσιογραφική βοήθεια, που δεν τη ζήτησαν… Οι μεγάλοι σολίστες στην υπόθεση Λαμπράκη ήταν δυο δημοσιογράφοι, που άλλη μια φορά έσωσαν την τιμή και του επαγγέλματος και της δημόσιας ζωής. Πρόκειται για τον Γιάννη Βούλτεψη, συντάκτη τότε της εφημερίδας "Aυγή"… και τον Γιώργο Ρωμαίο, συντάκτη τότε της εφημερίδας "Το Βήμα"… Ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστα αυτά που πέτυχαν οι δυο δημοσιογράφοι, και κυρίως ο Βούλτεψης, ψάχνοντας, με κίνδυνο της ζωής τους, στους σκοτεινούς διαδρόμους του πολιτικού εγκλήματος. Κάθε ντοκουμέντο που έφερναν στο φως της δημοσιότητας, η δικαιοσύνη δεν μπορούσε παρά να το ψάξει, πολύ περισσότερο που οι δυο δημοσιογράφοι εκπροσωπούσαν δυο σοβαρές εφημερίδες, διαφορετικής πολιτικής τοποθετήσεως.'

Αν βρισκόμασταν σε κάποια άλλη χώρα που παίρνει σοβαρά τον εαυτό της και κατ' επέκταση τους δημοσιογράφους της, ο Βούλτεψης θα είχε έκτοτε γίνει διάσημος, θα είχε δημιουργήσει "σχολή", θα είχε αποκτήσει περιουσία παραδίδοντας σεμινάρια και εκφωνώντας ομιλίες περί δημοσιογραφίας. Όμως ζούμε στη χώρα των τηλεπαραθύρων, της τηλεδημοσιογραφίας των άναρθρων κραυγών και των "αφήστε με να ολοκληρώσω", των μεγαλοδημοσιογράφων-εκδοτών. Και ο Γιάννης Βούλτεψης δεν υπήρξε ποτέ ούτε τηλεαστέρας, ούτε "παραθυράκιας", ούτε μεγαλοδημοσιογράφος-εκδότης.