Κατά συρροή δανειοφάγοι

Είδα σήμερα τον πρωθυπουργό να διαβεβαιώνει, για να μας καθησυχάσει όσους ανησυχούμε, ότι ούτε από το ευρώ θα βγούμε, ούτε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα προσφύγουμε. Όπερ σημαίνει ότι υπάρχει πολύ σοβαρό ενδεχόμενο να συμβούν ΚΑΙ τα δυο αυτά ακριβώς όπως μας διαβεβαίωσε ότι ΔΕΝ θα συμβούν. Ιδίως αν σκεφτούμε ότι από ιδρύσεώς του πριν 180 χρόνια το ελληνικό κράτος και η ελληνική οικονομία υπάρχουν χάρη σε δάνεια των φιλεύσπλαχνων Μεγάλων Δυνάμεων αρχικά, των Αμερικανών αργότερα και της Ευρωπαϊκής Ένωσης τώρα τελευταία. Δάνεια, τα οποία όλα αυτά τα κορόιδα μας έδιναν αφειδώς για να μας δουν κάποια στιγμή να προκόβουμε ως χώρα, να αποκτούμε βιομηχανία, να κάνουμε εξαγωγές, να βγαίνουμε από το ρόλο των γκαρσονιών της Ευρώπης. Όμως, τα δάνεια αυτά, ήδη από την εποχή του Καποδίστρια, του Τρικούπη, του Βενιζέλου και μέχρι σήμερα φαγώνονταν και εξακολουθούν να φαγώνονται - με τα αποτελέσματα που βλέπουμε. Και με τους ελεγκτές που ήρθαν να ελέγξουν τι τα κάνουμε, τι τα κάναμε τέλος πάντων όλα αυτά τα δισεκατομμύρια Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης, του σχεδίου Μάρσαλ παλιότερα, των Προστάτιδων Δυνάμεων ακόμα παλιότερα, τόσα και τόσα χαμένα χρήματα. Τα κάναμε μερσεντές, μεζονέτες μπροστά στη θάλασσα, λογαριασμούς σε ελβετικές τράπεζες, εν ολίγοις τα φάγαμε. Και ακόμη τα τρώμε. Ας μη μας κακοφαίνεται λοιπόν που ήρθαν οι άνθρωποι να δουν ΠΟΣΟ μπορεί να φάει ένας λαός. Ούτε να μας κακοφανεί αν κάποια στιγμή οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αγανακτήσουν και μας πετάξουν έξω από το ευρώ. Τα μεταξωτά βρακιά, λένε, θέλουν και επιδέξιους πωπούς (επί το ευγενέστερον). Και εμείς, οι κατά συρροή δανειοφάγοι, θέλαμε το μεταξωτό βρακί που λέγεται ευρώ.