24 Ιαν 2010

Εντυπώσεις από μια αλλιώτικη συνάντηση

Χθες το βράδυ πήγα σε ένα reunion με παλιούς συμμαθητές από το Γυμνάσιο και το Λύκειο, με τους οποίους είχαμε να βρεθούμε είκοσι δυο χρόνια. Δεν κρύβω ότι προηγουμένως είχα διάφορους ενδοιασμούς για το πώς θα ήταν. Καταρχήν, να πω ότι ήμασταν μια τάξη σε ένα δημόσιο σχολείο που το πρώτο που μαθαίναμε, από τον κάθε καθηγητή που έμπαινε για μάθημα, ήταν ότι ήμασταν 'το χειρότερο τμήμα που είχε ποτέ'. Μάλλον όμως, όπως αποδείχτηκε χθες, δεν είχαμε εμείς το πρόβλημα αλλά περισσότερο οι καθηγητές, αν κρίνω από το ότι στη συντριπτική μας πλειοψηφία οι συμμαθητές μορφωθήκαμε, παραμείναμε όπως διαπίστωσα ανέγγιχτοι από δηθενισμούς και άλλα τέτοια μικρόβια της εποχής και πάνω απ' όλα, αυτό που απλώς θα έλεγα καλά παιδιά. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που αποφάσισα να πάω σε αυτό το reunion: θυμόμουν μια τάξη με καλά παιδιά (αλλά, απ' ό, τι φαίνεται εκ των υστέρων, όχι τόσο καλούς καθηγητές). Θυμηθήκαμε τα παλιά, είδαμε ότι οι περισσότεροι - εκτός από κάποιους που είχαν λιγάκι πέσει τα μαλλιά τους (τα οποία για να τους παρηγορήσω τους είπα ότι πιθανότατα έγιναν μυαλά) και είχαν πάρει κάποια κιλάκια - είχαμε μείνει όπως ήμασταν. Και δεν εννοώ μόνο εμφανισιακά, αλλά κυρίως και αυτό θεωρώ και σημαντικότερο, χαρακτηρολογικά. Μου έδωσε μεγάλη χαρά το ότι είχαμε παραμείνει απλοί, γνήσια τέκνα της μη υλιστικής, 'ρομαντικής' για τα σημερινά δεδομένα εποχής μας. Γελάσαμε με τα ίδια αστεία που κάναμε και πριν είκοσι δυο χρόνια που αποφοιτήσαμε, κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο με αγάπη (μια λέξη που έχει κάπως χάσει το παλιό της, αλλοτινό νόημα στις μέρες μας), αλλάξαμε εμπειρίες για τις οικογένειές μας και γενικά ζήσαμε, ρουφήξαμε θα έλεγα μια ανθρώπινη ατμόσφαιρα. Παρότι προερχόμασταν από μια τάξη που ήταν το 'χειρότερο τμήμα' των καθηγητών της, είδα ότι όλοι οι παρευρισκόμενοι είχαμε πεισματωδώς ακολουθήσει αυτό που μας άρεσε, είχαμε βρει το δρόμο που από την τρυφερή εκείνη ηλικία μας είχε θέλξει. Και αυτό ίσως πρόσφερε τη μεγαλύτερη, την πιο βαθιά ικανοποίηση. Αλλά μαζί με την ικανοποίηση, έρχεται κι ένας προβληματισμός. Και αλήθεια δεν ξέρω αν αυτό που θα πω δείχνει ότι απλώς μεγαλώνουμε, αλλά εκείνη η εποχή όπως την ξαναέζησα χθες, χωρίς ίντερνετ και facebook, χωρίς κινητά και ιδιωτική σκουπιδοτηλεόραση, χωρίς malls και SUV με θερμαινόμενα καθίσματα, ήταν αλλιώς. Και από κάποιες απόψεις πιο ανθρώπινη, πιο κοντά στα μέτρα τα ανθρώπινα. Ή τουλάχιστον εμείς, η γενιά μου, η τάξη μου, οι συμμαθητές, ήμασταν και παραμένουμε αλλιώς.

9 σχόλια:

Meropi είπε...

Γεράσιμε μου,
χάρηκα που πέρασες καλά και δεν απογοητεύτηκες από τη συνάντηση των παλιών συμμαθητών. Να σου πω ένα περίεργο. Κι εγώ πριν μερικά χρόνια που είχαμε μια reunion μετά από 30! χρόνια από την αποφοίτηση μας, πέρασα ωραία, συγκινήθηκα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να κρατήσω επαφή στο εξής. Κι όμως δεν κράτησα. Η ζωή τελικά έχει τους δικούς της κανόνες.

gerasimos είπε...

Μερόπη νομίζω ότι όσο μεγαλώνουμε δυσκολευόμαστε να βάλουμε καινούργιους ανθρώπους στη ζωή μας (ακόμα κι αν έρχονται από τα... παλιά). Προτιμάμε πολλές φορές να μένουμε με τους παλιούς ακόμα κι αν δεν έχουμε τίποτα να πούμε, παρά να πλησιάσουμε κάποιον καινούργιο που μπορεί κι αυτός να ζητά την παρέα μας. Γι' αυτό και παρότι μπορεί να ξαναβρεθούμε με κάποιους, ξαναχανόμαστε.

αθεόφοβος είπε...

Δυστυχώς μια φορά που έμαθα για μια συνάντηση παλαιών συμμαθητών επέστρεφα από την Γερμανία και αργά το βράδυ και δεν την πρόλαβα.
Όμως έχω πάει σε 3-4 συναντήσεις παλαιών συμφοιτητών και αυτό που μπορώ να πώ είναι ότι κάτι πανάσχημες συμφοιτήτριες καθώς μεγάλωσαν ήσαν καλύτερες από νέες για δύο πολύ απλούς λόγους.
Απέκτησαν λεφτά και φρόντισαν τον εαυτό τους και επίσης γιατί και οι όμορφες γερνώντας ασχήμυναν και αυτές οπότε όλες ήσαν το ίδιο άσχημες!

gerasimos είπε...

Αμάν βρε αθεόφοβε! Άκου γερνώντας ασχήμυναν άπασες οι συμφοιτήτριες. Για τις δικές μου συμμαθήτριες έχω να πω ότι τις είδα μια χαρά, μανούλες πλέον οι περισσότερες και γλυκύτατες. Ενώ εμείς οι άντρες, μου φανήκαμε ότι ίδιοι μείναμε...

fevis είπε...

Εγώ πάντως απο μια συνάντηση παλιών συμμαθητριών πριν από χρόνια είχα φύγει τρέχοντας.. Οι μισές είχαν γίνει μεγαλοκυρίες με γούνες, φιλιπινέζες και τα λοιπά αξεσουάρ, κάτι άλλες ήταν γυναίκες καριέρας με χαρτοφύλακες και ύφος εκατό καρδιναλίων και το 99% έμοιαζαν δέκα χρόνια μεγαλυτερες μου και όχι δεν είμαι ψωνάρα, αλήθεια... Άρα, ή τυχερός είσαι ή η τάξη σου ήταν πολύ γερό κύτταρο...:-) Φιλιά...

Ανώνυμος είπε...

Ίσως είναι επειδή είμαι από επαρχία, αλλά διατηρώ ακόμα την παρέα από το σχολείο. Βασικα μου αρέσει γιατί όταν βρισκόμαστε κάνουμε τον ίδιο χαβαλέ που κάναμε στο Λύκειο, αυτόν που είναι κοντά στην καφρίλα και το ξεκάρδισμα. Και όλοι ξέρουμε ότι αυτή είναι η καλύτερη πλάκα :)

gerasimos είπε...

fevis δεν ξέρω για τη δική μου τάξη αλλά η δική σου βρε παιδί μου... τέτοια κατάληξη; Απαπααα

zoi20! Υπάρχεις ακόμη (διαδικτυακά); Δε μπορείς να φανταστείς τι χαρούμενες αναμνήσεις μου ξύπνησε το ιντερνετικό μουτράκι σου! Μήπως να οργανώναμε κανένα reunion παλιών μπλόγκερς; Και αντιλαμβάνομαι απόλυτα αυτό που λες, για το παλιό καλό ξεκάρδισμα. Να σου δώσω ένα παράδειγμα. Με δυο συμμαθητές παίζαμε ένα παιχνίδι, τις πρωτεύουσες. Ο ένας έλεγε χώρες και εγώ με τον άλλο διαγωνιζόμασταν ποιος θα πει πρώτος την πρωτεύουσα. Συνήθως εγώ ήμουν να κερδίσω, αλλά επειδή οι δυο τους ήταν φιλαράκια, όταν έβλεπε ότι πάω να κερδίσω ο... εκφωνητής το γύριζε στις σκανδιναβικές χώρες, των οποίων μπέρδευα πάντα τις πρωτεύουσες. Με αποτέλεσμα τελικά να κερδίζει ο φίλος του, που δεν τις μπέρδευε. Ε, λοιπόν ακριβώς το ίδιο συνέβη το περασμένο Σάββατο, μετά από 22 χρόνια, ξαναπαίζοντας πρωτεύουσες. Και μια και ήταν πια και κουμπάροι οι δυο τους, αστειεύτηκα (στις διαβεβαιώσεις τους ότι παίξαμε τίμια και καθαρά) λέγοντας ότι άμα μπλέξει κανείς με κουμπάρους στην Ελλάδα τη σήμερον ημέρα, άντε να δει προκοπή. Περιττό να πω ότι και μόνο γι' αυτό το ξεκαρδιστικό deja vu άξιζε το reunion!

Ανώνυμος είπε...

Ναι για κάτι τέτοια αξίζει να κρατάς αυτές τις επαφές:)

Και εγώ χάρηκα που σας ξαναβρήκα. Μερικοί βέβαια απο τους παλιούς φίλους σταματήσανε να δηλώνουν παρουσία, αλλά πολλοί συνεχίζετε και μάλιστα με όλο και πιο ενδιαφέροντα ποστ.

Άνια είπε...

Το διαβάζω ένα χρόνο+ μετά... και δακρύζω από συγκίνηση... ξέρεις μετά από αυτή τη συνάντηση, πραγματικά ξανάνιωσα... :)