Τα μέτρα που δεν πάρθηκαν...

Μια ομιλία που ‘βρωμάει’ από χιλιόμετρα – για όσους έχουμε έστω και ελάχιστη εμπειρία ως λογογράφοι – ότι έχει γραφτεί από επαγγελματίες λογογράφους ή αν θέλετε επικοινωνιολόγους, ιδίως στα περί ‘νέου πατριωτισμού’ και άλλα τέτοια επικοινωνιακά καρυκεύματα. Ένας πρωθυπουργός που ακόμα και σε αυτή την κρίσιμη ώρα δεν μπορεί να σηκώσει το κεφάλι από τα γραπτά του, να μας κοιτάξει έστω και για λίγο στα μάτια, να δώσει έστω μια ψευδαίσθηση αμεσότητας. Τα ίδια τα μέτρα θα έπρεπε να είχαν παρθεί από πολλά χρόνια. Η παγκόσμια πρωτοτυπία του 13ου και 14ου μισθού στους δημοσίους υπαλλήλους που εκτόξευαν τις απολαβές τους ακόμη πιο ψηλά σε σχέση με των σκληρότερα εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα ήταν ώρα να τεθεί υπό αμφισβήτηση. Η απελευθέρωση των απολύσεων (συνεπώς και των προσλήψεων) όπως ήδη συμβαίνει σε χώρες όπως η Φινλανδία ή η Δανία, η εξυγίανση εν γένει της βαριά άρρωστης εργασιακής μας πραγματικότητας ήταν καιρός να έρθει. Και μια και οι αιωνίως φοβούμενοι το ‘πολιτικό κόστος’ άτολμοι πολιτικοί ταγοί της ταλαίπωρης αυτής χώρας δεν είχαν τα κότσια να πάρουν τις απαιτούμενες πρωτοβουλίες, ήταν ανάγκη να φτάσουμε ως εδώ, να περιμένουμε το ΔΝΤ για να αναλάβει το ίδιο αυτό το δυσβάσταχτο κόστος, να το πάρει από τις πλάτες τους. Το ότι φτάσαμε ως εδώ δεν οφείλεται μόνο στους ίδιους τους πολίτες – αυτούς που οι μεγαλόστομοι πολιτικοί αρέσκονται να αποκαλούν ‘ελληνικό λαό’ – που αφέθηκαν να αποχαλινωθούν, που δόθηκαν ψυχή τε και σώματι στον άκρατο καταναλωτισμό, τον εαυτουλισμό, τον δηθενισμό, τον μηδενισμό που διαποτίζει ιδίως τους νεότερους. Η σημερινή κατάντια οφείλεται κυρίως στους άτολμους, ασπόνδυλους πολιτικούς που επί δεκαετίες μετρούσαν το πολιτικό κόστος για το καθετί, φοβούνταν να αντιπαρατεθούν με τα συντεχνιακά συμφέροντα που κατάπιναν τα ευρωπαϊκά πακέτα στήριξης για να μη χάσουν την πολύτιμη εκλογική τους πελατεία, δίσταζαν – ακόμη και τώρα διστάζουν – να πουν αλήθειες, να δυσαρεστήσουν, να μιλήσουν ανοιχτά. Και δυστυχώς ακόμα και σε αυτό το σταυροδρόμι στο οποίο βρεθήκαμε δεν μπορεί κανείς να περιμένει πολλά. Το ΔΝΤ ήρθε, θα φύγει και θα μας αφήσει πάλι με τους ίδιους άβουλους, ασίγαστους στα περί ‘νέων πατριωτισμών’ – πόσο αστείο να μιλάμε ακόμη για πατριωτισμούς στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, καβαλώντας μια σανίδα σωτηρίας που προσφέρθηκε από μια Ευρωπαϊκή Ένωση και ένα Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – επικοινωνιακά τους πυροτεχνήματα, ανίκανους να σηκώσουν για λίγο τα μάτια από τις προκατασκευασμένες τους ομιλίες, κυβερνώντες.