Ήταν η πρώτη φορά που κάτι αληθινά μεγάλο φάνηκε να έρχεται, εκπλήσσοντας ευχάριστα. Κατέβηκαν άνθρωποι στο δρόμο που δεν είχαν ξανακατέβει, όχι με τα συνήθη συντεχνιακά αιτήματα αλλά με αίτημα τη ριζική αλλαγή της πραγματικότητας γύρω τους – της πολιτικής, της μιντιακής, της κοινωνικής πραγματικότητας. Αυτή ήταν χθες η αίσθηση, ότι σαν να ξύπνησαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι 150.000 και περισσότεροι που με καθαρά, ξέσκεπα πρόσωπα γέμισαν τους δρόμους της Αθήνας. Και είπαν να κάνουν την παρουσία τους αισθητή στους εκλεγμένους τους ‘εκπροσώπους’ στη Βουλή, πολιορκώντας την. Ακόμα και ιδιωτικοί υπάλληλοι όπως ο υποφαινόμενος, σε μια δουλειά που αν απεργήσεις την επόμενη μέρα μπορεί να είσαι άνεργος, θέλαμε να πεταχτούμε από τα γραφεία μας, νιώθαμε τα πόδια μας ελαφρύτερα, συναισθανόμασταν ότι κάτι ωραίο, κάτι πρωτόγνωρο, κάτι
αλλιώτικο συμβαίνει εκεί έξω. Ότι κάτι μπορούσε να αλλάξει, ότι κάτι θα άλλαζε, δε μπορούσε, όταν τόσοι άνθρωποι, όπως τους βλέπαμε στο BBC, έφταναν μέχρι τα σκαλοπάτια της Βουλής. Είπαμε ότι δε μπορεί, θα το έπαιρναν το μήνυμα οι ‘εθνοπατέρες’ και η πολιτική θα αποκτούσε άλλο νόημα, η λέξη η ίδια θα άρχιζε να ξεβρωμίζει, η ίδια η ζωή θα άνοιγε
άλλους, απάτητους δρόμους. Αφού ξύπνησαν οι για δεκαετίες κοιμώμενοι νεοέλληνες,
όλα μπορούσαν να γίνουν. Και ξαφνικά άρχισαν να έρχονται οι νεκροί. Ένας στην αρχή, μετά δυο, τελικά τρεις. Και όλα πάγωσαν. Κατέρρευσαν. Αυτό το υπέροχο κύμα που φούσκωνε, έμεινε μετέωρο, ασάλευτο. Και η ζοφερή μιντιακή και πολιτική πραγματικότητα που είχε βγάλει όλους αυτούς τους ανθρώπους στους δρόμους, επανήλθε δριμύτερη σαν να μην είχε λείψει λεπτό. Σήμερα, στη Βουλή, ο ένας εθνοπατέρας κατηγορεί τον άλλον για το ποιος έχει στο ενεργητικό του τα περισσότερα σκάνδαλα. Και οι τηλεδημοσιογράφοι στις οθόνες των τηλεοράσεων έχουν βουτήξει μέχρι το λαιμό στις ‘πολιτικές εξελίξεις’, αναλύοντας αχόρταγα. Τίποτα δεν θυμίζει τη χθεσινή μέρα, το χθεσινό όνειρο, που άξαφνα έγινε εφιάλτης. Αλλά αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα.
9 σχόλια:
Γεράσιμε εμένα με εφιάλτη μου έμοιαζε, όχι με όνειρο. Η πλειοψηφία των συγκεντρωμένων μάλλον Δ.Υ. πρέπει να ήταν (από τους κυριους υπεύθυνους γι αυτό το χάλι) και φώναζαν εναντίον ποιού; Εναντίον του εαυτού τους θα έπρεπε να φωνάζουν. Και να εργαστούν και 2 ώρες παραπάνω αντί να απεργούν διαρκώς μπας και βγούμε απ αυτό το χάλι.
Ήταν και οι γνωστές αηδιαστικές φάτσες του ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, Σόμπολου, κ.α. "προοδευτικών" δυνάμεων που έδειχναν καθαρά ότι πρόκειται για τον ίδιο χυλό που κρατά τη χώρα στην καθυστέρηση χρόνια τώρα.
Στο τέλος έκαψαν και αυτούς που χάνουν τα νιάτα τους στις τρισάθλιες νεοελληνικές κρατικοδιάιτες ιδιωτικές εταιρείες. Αυτούς που εργάζονται σκληρά μπας και αλλάξει τίποτα. Στην κατάσταση που είμαστε μόνο όσους "κάνουν" κάτι παραδέχομαι και θαυμάζω, όχι όσους ακολουθούν την ίδια αποτυχημένη συνταγή της άκαρπης διαμαρτυρίας για τα "κεκτημένα".
Δεν ξέρω, μπορεί και να έχεις δίκιο. Αλλά απ' την άλλη να πω ότι στον ιδιωτικό τομέα τουλάχιστον που εργάζομαι εγώ υπάρχει τέτοια διάβρωση στην εργοδοσία που δεν πιάνει τόπο η καλή δουλειά (είμαι δηλαδή απ' "αυτούς που εργάζονται σκληρά μπας και αλλάξει τίποτα" αλλά βλέπω ότι ματαιοπονώ). Και να σου πω και για το άλλο που είπες, για όσους "κάνουν" κάτι: και αυτό το "δοκίμασα" προσωπικά, κινούμενος ως συγγραφέας στον φαινομενικά απρόσβλητο από την περιρρέουσα παρακμή χώρο του βιβλίου και είδα και εκεί σαπίλα και διαπλοκή αφάνταστη. Γι' αυτό και εδώ που φτάσαμε πιστεύω ότι μόνο αν βγούμε ΟΛΟΙ στους δρόμους ανακτώντας την κοινωνική συνοχή μας και αναγνωρίζοντας τις συλλογικές μας ευθύνες, δίνοντας ένα ηχηρό μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν πάει άλλο, ίσως κάτι να αλλάξει.
ΟΛΟΙ εκτός από τους Δ.Υ.
Αυτοί πρέπει να δουλεύουν διπλή βάρδια για να εξιλεωθούν.
Απόγονε επίτρεψέ μου να επαναλάβω, ότι εδώ που φτάσαμε πρέπει να ξεπεράσουμε τα 'εμείς' και 'αυτοί', όσα δηλαδή μας χωρίζουν και να δούμε όσα μας ενώνουν, όσα θα έπρεπε να μας ενώνουν. Να δώσουμε τρόπον τινά αμνηστία σε όσους συμπολίτες μας χρησιμοποίησαν 'παραθυράκια' για να διοριστούν στο δημόσιο ή δεν ξέρω τι άλλο (σε όσους δηλαδή εκμεταλλεύτηκαν το πελατειακό πολιτικό μας σύστημα προς ίδιον όφελος) και να δούμε από εδώ και πέρα τι κάνουμε, αναλογιζόμενοι ο καθένας τις προσωπικές μας ευθύνες αλλά όχι, όπως οι πολιτικοί, επιρρίπτοντας ο ένας ευθύνες στον άλλον.
μα οι Δ.Υ. συνεχίζουν να διεκδικούν το δικαίωμα στην αφασία και τα παλαβά επιδόματα. Να τους δώσουμε άφεση για ότι έγινε μέχρι τώρα, αλλά όχι να δεχόμαστε να συνεχίζουν το καταστρεπτικό τους έργο.
Γεράσιμε μου,
Έχω κι εγώ την εντύπωση (όπως ο @Απόγονος) ότι οι περισσότεροι διαδηλωτές βγήκαν στο δρόμο να διατρανώσουν τη θέληση τους να διατηρηθεί η προ των μέτρων κατάσταση που μας έφερε στο χείλος του γκρεμού, παρά να βροντοφωνάξουν ΟΧΙ στα ρουσφέτια, τις πλασματικές υπερωρίες, τη διαφθορά, την εισφοροροδιαφυγή, τη φοροδιαφυγή κλπ.
Μερόπη και Απόγονε, νομίζω ότι ΠΟΤΕ δεν μπορούμε να ξέρουμε γιατί βγαίνει κάποιος στο δρόμο. Ιδίως όταν βλέπουμε 150.000 ανθρώπους να βγαίνουν στους δρόμους, να πολιορκούν τη Βουλή, με πολλούς νέους ανάμεσά τους. Πιστεύετε ότι όλοι αυτοί ήταν καθοδηγούμενοι από τους γνωστούς εργατοπατέρες για να διεκδικήσουν τα θλιβερά 'κεκτημένα';
Όχι όλοι βέβαια, αλλά οι περισσότεροι, νομίζω ναι. Δεν διεκδικώ βέβαια το αλάθητο.
Αυτά που λέω δεν αφορούν όλους. Όμως είμαι σίγουρος ότι οι πλειοψηφία αυτό είχε κατά νού: να μην αλλάξει τίποτα.
Δημοσίευση σχολίου