Δράση και αντίδραση

Σήμερα το ΚΚΕ ανέβασε άλλο  ένα πανό στα αγγλικά στην Ακρόπολη. Αύριο θα απεργήσουν ακόμη και οι έμποροι, σε μια μέρα που προβλέπεται ‘καυτή’ σε αντιδράσεις. Ήδη η περιρρέουσα οργή έχει αρχίσει να ξεχειλίζει, στοχοποιώντας τους πλέον άσχετους (γιατί δεν ξέρω πώς γίνεται αλλά στην Ελλάδα για οτιδήποτε την πληρώνουν οι λιγότερο φταίχτες): μιλάω βέβαια για τη δημόσια λοιδορία του Απόστολου Κακλαμάνη, αξιοπρεπέστατου εναπομείναντα της παλιάς γενιάς πολιτικών, ανθρώπου που σε αντίθεση με πολλούς παλιούς του ή και νεότερους ‘συντρόφους’ του ΠΑΣΟΚ δεν έδωσε ποτέ δικαιώματα. Παρ’ όλα αυτά, βρέθηκε τη λάθος ώρα στο λάθος μέρος. Κάτι που στο εξής φαίνεται να ισχύει γενικότερα για τους πολιτικούς: θα βρίσκονται στη λάθος χώρα τη λάθος χρονική περίοδο. Την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι βραβεύονται. Αποδεικνύοντας ότι ακόμη κάποιοι μπορούν και κολυμπάνε κόντρα στα δυνατά ρεύματα που θέλουν να μετατρέψουν τη νέα γενιά σε ένα απέραντο πλήθος κυνικών νάρκισσων θαμώνων του Facebook, καφενόβιων και κλαμπόβιων. Κάποιοι άλλοι ή πιο συγκεκριμένα μια καλή μου φίλη, φεύγουν. Φεύγει η φίλη σε ανθρωπιστική αποστολή στην Αϊτή με μια ΜΚΟ, για ένα χρόνο. Δείχνοντας και αυτή ότι υπάρχει αυτή η περιβόητη άλλη Ελλάδα που τώρα τελευταία λάμπει δια της απουσίας της, ότι εξακολουθούν ορισμένοι μεταξύ μας να παραμένουν απρόσβλητοι από τα μικρόβια που κυοφορεί η ρουτίνα, η καθημερινότητα (ξέρετε για τι είδους μικρόβια μιλάω, απ’ αυτά που κρύβονται στα μαξιλάρια του καναπέ τα βραδάκια μπροστά στην TV). Προτιμώ να σκέφτομαι αυτούς που φεύγουν, αυτούς που βραβεύονται από αυτούς που μένουν αναρτώντας πανό στην Ακρόπολη ή βρίζοντας ανυποψίαστους πολιτικούς εξιλαστήρια θύματα. Γιατί η καλύτερη αντίδραση είναι η δράση η οραματική, η ρηξικέλευθη. Όχι η εύκολη, η ‘μια από τα ίδια’ ενέργεια που δεν φέρει εντός της το διαφορετικό, το εναλλακτικό. Νομίζω.