Η δημοκρατία των δημοσιογράφων

Όλο και συχνότερα τελευταία – τους τελευταίους μήνες, τα τελευταία χρόνια – βλέπω σε πάνελ ενημερωτικών εκπομπών καλεσμένους από τους οικοδεσπότες δημοσιογράφους αντί για τους άμεσα εμπλεκόμενους στο όποιο ζήτημα άλλους… δημοσιογράφους. Αυτό το βλέπω συγκεκριμένα τόσο στην κατά τα άλλα αξιολογότατη εκπομπή του Γιάννη Πολίτη στη ΝΕΤ, όσο και σε άλλες, όπως σε αυτήν της περασμένης Δευτέρας του Νίκου Χατζηνικολάου στο Alter με καλεσμένο τον υπουργό Οικονομικών και τρεις… δημοσιογράφους. Η εντύπωσή μου είναι ότι όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι που μονοπωλούν τα τηλεοπτικά πάνελ έχουν αναλάβει, αναλαμβάνουν όλο και περισσότερο έναν πληθωρικό ρόλο εκπροσώπησης κοινωνικών ομάδων και απόψεων, περίπου όπως και οι πολιτικοί, αλλά χωρίς καν να έχουν ψηφιστεί: αυθαίρετα δηλαδή και αυτόκλητα. Αν για παράδειγμα οι οικοδεσπότες έχουν καλεσμένη, όπως ο Γιάννης Πολίτης την περασμένη Δευτέρα, την υπουργό Παιδείας και στο τραπέζι το θέμα των αδιόριστων εκπαιδευτικών, δεν ακούγεται στην εκπομπή η φωνή κάποιου εκπροσώπου των εκπαιδευτικών (διότι δεν έχει καλεστεί) αλλά ενός δημοσιογράφου του πάνελ που έχει αναλάβει να… μεταφέρει στην υπουργό τις απόψεις των εκπαιδευτικών. Ή αν, όπως στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου πάλι της περασμένης Δευτέρας, έχουν καλεσμένο τον υπουργό Οικονομικών, αμέσως μάλιστα μετά την ανακοίνωση των νέων μέτρων, δεν υπάρχει στο πάνελ κάποιος εκπρόσωπος των θιγόμενων εργαζόμενων ή συνταξιούχων αλλά δυο ή τρεις δημοσιογράφοι – διευθυντές εφημερίδων και σχολιαστές δελτίων ειδήσεων – που ‘εκπροσωπούν’ τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους και συνδιαλέγονται με τον υπουργό εκ μέρους τους. Αυτή η τακτική δυστυχώς ακολουθείται πολύ καιρό τώρα, ρηχαίνοντας την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου ιδίως πάνω σε φλέγοντα ζητήματα και δημιουργώντας ένα σκανδαλώδες δημοκρατικό έλλειμμα. Νομίζω ότι ούτε ειδικοί επί παντός επιστητού μπορούν να είναι οι διευθυντές εφημερίδων που κλήθηκαν στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου να κουβεντιάσουν με τον οικονομολόγο υπουργό Οικονομικών την στενά οικονομική ορθότητα των μέτρων, ούτε και θα έπρεπε εν γένει να λειτουργούν οι ενημερωτικές εκπομπές βάσει της τακτικής του καρπουζιού και του μαχαιριού ή του Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει. Ο πλουραλισμός, ο άμεσος, ουσιαστικός διάλογος άνευ αυτόκλητων μεσολαβητών και ‘εκπροσώπων’, η ριζική και όχι διαμεσολαβημένη αντιπαράθεση μεταξύ αρμόδιων υπουργών ή εκπροσώπων μιας κυβέρνησης και θιγόμενων από τις πολιτικές τους πολιτών αποτελεί την ψυχή, τον πυρήνα μιας δημοκρατικής πολιτείας. Και στους καιρούς που ζούμε λάμπει δια της απουσίας της ή μάλλον δια της πανταχού παρούσας δημοσιογραφικής μεσολάβησης.