Η γιαγιά μου γεννήθηκε λίγο πριν τη Μικρασιατική καταστροφή και βρέθηκε στην Ελλάδα μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες άλλους πρόσφυγες, το '22. Ο πατέρας μου γεννήθηκε λίγο πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην σκληρή, απάνθρωπη Αθήνα της κατοχής. Εγώ γεννήθηκα μέσα στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Και η κόρη μου γεννήθηκε πριν λίγους μήνες, μέσα στην τρέχουσα κρίση. Νομίζω ότι ζούμε σε μια χώρα στην οποία η κάθε γενιά, χωρίς να έχει φταίξει η ίδια, ζει την προσωπική της τραγωδία: ξεριζωμούς, κατοχές, εμφυλίους, δικτατορίες, χρεωκοπίες. Κάθε γενιά τον τελευταίο τουλάχιστον αιώνα είχε τη δική της σκοτεινή συγκυρία, με την οποία αναγκάστηκε να μετρηθεί, να σταθεί όρθια και να βγει νικήτρια – ή έστω όχι σακατεμένη. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζουμε να κάνουμε παιδιά, ελπίζοντας ότι αυτά τουλάχιστον θα μεγαλώσουν και θα ζήσουν σε μια
άλλη Ελλάδα, ότι όσα μας ταλαιπωρούν, όσα βασάνισαν γενιές και γενιές πριν τη δική μας δεν θα είναι γι’ αυτά παρά μια μακρινή ιστορική ανάμνηση, μια παράγραφος, άντε δυο, σε κάποια ιντερνετική εγκυκλοπαίδεια. Και η αλήθεια είναι ότι σε σχέση με τις προηγούμενες εποχές της χώρας αυτής βλέπω αλλαγές προς το καλύτερο: νέοι άνθρωποι μορφωμένοι και καλλιεργημένοι στο εξωτερικό που επιστρέφουν στην Ελλάδα με
άλλες νοοτροπίες, αναμφισβήτητη βελτίωση των συνθηκών ζωής σε σχέση με περασμένες δεκαετίες για πολλούς ανθρώπους και άλλα πολλά, τα οποία οι πιο ηλικιωμένοι εντοπίζουν αλλά οι νεότεροι θεωρούν δεδομένα και δεν πολυδίνουν σημασία. Ο ήλιος ανατέλλει καινούργιος κάθε μέρα, έλεγε ο Ηράκλειτος. Και σε αυτή την ηλιόλουστη πατρίδα νομίζω αυτό ισχύει ενισχυμένο, αρκεί να δούμε τα πράγματα λίγο αλλιώς. Λίγο φωτεινότερα.
5 σχόλια:
Μπράβο Γεράσιμε, να σε χαρώ! Αυτή είναι θετική ματιά των πραγμάτων!
Σ' ευχαριστώ!
Πολύ μου άρεσε η αισιόδοξη ματιά σου!
Μου θύμισες ένα δάσκαλο που είχαμε στην 6η Δημοτικού, στα μέσα της δεκαετίας του '80. Μας έγραψε κάποτε στον πίνακα όλες τις "ιστορικές" για την Ελλάδα χρονολογίες του 20ου αιώνα. Φαινόταν ξεκάθαρα πως ήδη στα μέσα του '80, είχαμε περάσει τη μεγαλύτερη περίοδο (από το 1974) χωρίς σημαντικά προβλήματα. Ευτυχώς η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε μέχρι σήμερα, και σίγουρα βελτιώθηκε. Κανένας, ας πούμε, δε φοβάται σήμερα πως μπορεί να γίνει στρατιωτικό πραξικόπημα ή πόλεμος με την Τουρκία. Ακόμα και η κρίση που ζούμε σήμερα είναι μικρή (πιστεύω) σε σχέση με γεγονότα του παρελθόντος, και ίσως να είναι τελικά μια ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι.
Γεράσιμε μου,
εγώ νομίζω ότι τα συγκεντρώνω όλα, πόλεμο, δικτατορία, προσφυγιά κλπ. Γεννήθηκα στην Κύπρο, επί Αγγλοκρατίας, κάπου στη δεκαετία του 50. Όταν άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο, η κατάσταση ήταν εμπόλεμη, λόγω του αγώνα της ΕΟΚΑ. θυμάμαι μάλιστα θαμπά, ένα βράδυ, που μπήκαν ένοπλοι Άγγλοι στο σπίτι μας για να κάνουν έρευνα και αναγκάστηκε η μαμά μου να μας ξυπνήσει και βγήκαμε έξω μέσα στη νύχτα και περιμέναμε να τελειώσει η έρευνα. Μετά από χρόνια που ρώτησα τους γονείς μου τι έψαχναν μέσα στη νύχτα, μου είπαν τον Αυξεντίου (τον ήρωα που μετά έκαψαν στο κρησφύγετο του). Τότε κρυβόταν στο χωριό μας. Στη συνέχεια έζησα τις ταραχές μεταξύ των δύο κοινοτήτων του νησιού μου και ακολούθως όταν ήλθα στην Αθήνα για σπουδές, έζησα τη δικτατορία, τις διαδηλώσεις. Έλαβα μέρος στην κατάληψη της Νομικής και στο Πολυτεχνείο. Το καλοκαίρι του 74 έζησα την εισβολή του Αττίλα (στο χωριό μου, μια κωμόπολη της Κερύνειας, έγινε η πρώτη απόβαση του τουρκικού στρατού). Μετά έζησα τον εφιάλτη της προσφυγιάς. Και τώρα αυτή την οικονομική κρίση. Είμαι συγκρατημένα αισιόδοξη. Αφού πέρασαν όλα τα πιο πάνω, θα περάσει κι αυτό. Φτάνει να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο και να μη δαιμονοποιούμε τα πάντα.
SeaGulL :-)
Οδυσσέα ίσως η κρίση να είναι μια ευκαιρία για μας, την 'καλομαθημένη' γενιά που δεν γνώρισε πολέμους, κατοχές, δικτατορίες, να γίνουμε λίγο σοφότεροι...
Μερόπη η Κύπρος από μόνη της μια τραγωδία...
Το σφίξιμο στο ζωνάρι είναι 10 φορές καλύτερο από όλα όσα πέρασαν οι προηγούμενες γενιές ή όσα πρόσφατα πέρασε στα δικά μας χρόνια η Μερόπη και μείς με την χούντα.
Δημοσίευση σχολίου