Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές

Σήμερα το πρωί, στο αναγκαστικό λόγω απεργιών στα μέσα μαζικής μεταφοράς ταξί. Είμαι ο δεύτερος που ανεβαίνει, κάθομαι μπροστά. Από το πίσω κάθισμα ακούω μια κυρία να ωρύεται για την κατάντια των πολιτικών, τα μεγαλοσυμφέροντα, τους κλέφτες, όλα αυτά τα γνωστά. Όποτε σταματάει να πάρει ανάσα, ο νεαρός οδηγός συμφωνεί και της ρίχνει ‘γέφυρες’ για να συνεχίσει στο ίδιο τροπάριο. Κάποια στιγμή λέει η κυρία: ‘εμείς τους ψηφίσαμε όλους αυτούς που τώρα κυβερνάνε’. Συμφωνεί και ο οδηγός, εμείς τους ψηφίσαμε. Παύση. Όσο να 'ναι, μια τέτοια παραδοχή φρενάρει απότομα την κουβέντα. Δεν έχει τι άλλο να πει κανείς, έχει μόνο να σκεφτεί, γιατί και πώς τους ψήφισε, τι κάνουμε τώρα. Η κυρία όμως έχει κι άλλα να πει, δεν τη σταματά τίποτα σήμερα. Αλλάζει τόνο και ‘ανοίγει’ την κουβέντα λέγοντας ότι τώρα θα χρεοκοπήσει και η Γερμανία, σύντομα και άλλες χώρες, αλυσιδωτά. Στη συμφωνία του οδηγού απαντά ότι για όλα αυτά φταίνε οι Αμερικάνοι, οι Εβραίοι (εδώ σπεύδει να διευκρινίσει: οι πλούσιοι Εβραίοι, όχι ο φτωχός κοσμάκης), οι Μασόνοι. Συμφωνεί ξανά ο οδηγός μας κουνώντας το κεφάλι. Όλη αυτή την ώρα, παρά τις λέξεις που χτυπάνε η μια μετά την άλλη στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου σαν ρουκέτες, δεν μιλάω. Ακούω. Σκέφτομαι ότι η κυρία πίσω μου είναι θυμωμένη. Θυμωμένος αν και ηρεμότερος φαίνεται και ο νεαρός οδηγός μας, που συμφωνεί μαζί της σε κάθε της ξέσπασμα. Σκέφτομαι ακόμα ότι όσο ζω σε αυτή τη χώρα ψάχνουμε για τους φταίχτες, τους ενόχους. Και όσο τους ψάχνουμε, τόσο δεν βρίσκονται. Όσο τους αναζητούμε σηκώνοντας κάθε πέτρα, γυρίζοντας ανάποδα γη και ουρανό, τόσο αυτοί αποδεικνύονται αόρατοι, άπιαστοι. Θυμάμαι για παράδειγμα το ‘βρώμικο’ '89, με την ‘κάθαρση’ που τότε επιχειρήθηκε αλλά δεν έφερε αποτέλεσμα. Θυμάμαι και τα αμέτρητα σκάνδαλα έκτοτε που το κάθε ένα έδινε αφορμή να ακουστούν φωνές σαν της κυρίας στο πίσω κάθισμα: ‘να πληρώσουν οι φταίχτες, να τιμωρηθούν οι ένοχοι, το μαχαίρι να φτάσει στο κόκκαλο!’. Και όμως, πάλι τίποτα. Όχι μόνο τίποτα, λιγότερο από τίποτα, γιατί το επόμενο σκάνδαλο αποδεικνυόταν πολλές φορές χειρότερο, πιο δύσοσμο από το προηγούμενο. Η αέναη αυτή και αποτυχημένη αναζήτηση φταιχτών μου θυμίζει Αγκάθα Κρίστι. Και συγκεκριμένα το Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές, όπου σπάζοντας το κεφάλι του να λύσει το μυστήριο ενός φόνου ο Ηρακλής Πουαρό ανακαλύπτει ότι όλοι οι ύποπτοι είναι ένοχοι: ο καθένας είχε βάλει το δαχτυλάκι του στον φόνο. Ο καθένας τους είχε δώσει από μια μαχαιριά στο θύμα, ώστε κανείς να μην ξέρει ποιανού ήταν το μοιραίο χτύπημα. Και καθώς ο Πουαρό τους αποκαλύπτει με λεπτομέρειες το περίπλοκο σχέδιό τους, ξεσπούν σε κλάματα. Εμείς ξεσπάμε φωνάζοντας.