Ώρα ανευθυνότητας

«Είναι ώρα ευθύνης για την προάσπιση της κοινωνικής συνοχής αυτής της χώρας, της ίδιας της ζωής των συμπολιτών μας και κανένας δεν μπορεί να κρύβεται αυτές τις στιγμές», δήλωσε ο πρωθυπουργός. Και όμως, από το 1974 και μετά υπάρχουν πολλοί που κρύφτηκαν, που κρύβονται πίσω από τέτοιες δηλώσεις όταν ήρθε, όταν έρχεται η ώρα αυτή της ευθύνης. Τα τελευταία 36 χρόνια ούτε ένας πολιτικός δεν έχει παραιτηθεί από ευθιξία, από συναίσθηση των ευθυνών του απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνία που βλέπει να εκτροχιάζεται μέρα με τη μέρα. Η ώρα της ευθύνης ήρθε, ξαναήρθε και κανείς δεν την πήρε ποτέ χαμπάρι από όσους πολιτικούς μιλάνε από χθες για την «ώρα ευθύνης». Στη Βρετανία, που ψηφίζουν σήμερα, 11 βουλευτές παραιτήθηκαν πέρσι λόγω ενός σκανδάλου με αδικαιολόγητες δαπάνες – μικροσκανδάλου για τα ελληνικά δεδομένα. Στην Ελλάδα έχουμε φτάσει να χάνουν εντελώς παράλογα και αναίτια τη ζωή τους, στο κέντρο της Αθήνας, τρεις εργαζόμενοι πολίτες και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη αντί να παραιτηθεί ΑΜΕΣΑ αποδεχόμενος την αποτυχία του να προστατεύσει αυτούς τους πολίτες – ασχέτως των ευθυνών της ίδιας της τράπεζας ή όποιων άλλων – ενώνει τη φωνή του με τη χορωδία που μιλά για την ώρα ευθύνης: «ο μόνος τρόπος ώστε οι δυνάμεις τυφλής βίας να τεθούν στο περιθώριο είναι η στάση ευθύνης όλων μας». Μια χορωδία στην οποία συμμετέχει ο επίσης σκανδαλωδώς μη παραιτηθείς δήμαρχος, που αντί να σιγήσει τουλάχιστον αναλογιζόμενος τις ευθύνες του φώναζε χθες στα κανάλια για κάποιες κατεστραμμένες από τα επεισόδια ζαρντινιέρες του Δήμου. Το ότι οδηγηθήκαμε ως εδώ από τη συλλογική ανευθυνότητα σειράς κυβερνήσεων στις οποίες και οι ίδιοι μετείχαν, μάλλον δεν το σκέφτηκε κανένας τους.