Αλέκα Παπαρήγα: ρεκόρ μακροβιότητας ή αυταρχισμού;

Έσπασε όλα τα ρεκόρ μακροβιότητας η Αλέκα Παπαρήγα στο κόμμα με τους μακροβιότερους ηγέτες, καταρρίπτοντας ακόμη και το προηγούμενο ρεκόρ μακροβιότητας στην ηγεσία του ΚΚΕ, που ήταν του προκατόχου της Χαρίλαου Φλωράκη με δεκαεφτά χρόνια. Και αναδείχτηκε στη μακροβιότερη πολιτική αρχηγό όλων των εποχών σε κοινοβουλευτικό κόμμα, με την επανεκλογή της στην ηγεσία του ΚΚΕ – στην οποία βρίσκεται από το 1991 – στο 18ο Συνέδριό του που έληξε χθες. Δεν ξέρω εσάς, αλλά εμένα όλα αυτά τα ρεκόρ μακροβιότητας κάπως μου μυρίζουν: μου μυρίζουν έλλειμμα εσωτερικής δημοκρατίας, μου μυρίζουν κομματικούς μηχανισμούς άκαμπτους και σκουριασμένους, μου μυρίζουν γενικώς. Νομίζω ότι η εσωτερική οργάνωση ενός κόμματος θα ’πρεπε να αποτελεί μικρογραφία της δημοκρατικής οργάνωσης της ευρύτερης πολιτικής κοινωνίας στην οποία αυτό δραστηριοποιείται. Και θα έπρεπε, επιπλέον, να αποτελεί όχι μόνο αυτού του είδους τη μικρογραφία, αλλά και πρότυπο δημοκρατικότητας, παράδειγμα προς μίμηση τόσο από τα άλλα κόμματα όσο και από την ευρύτερη πολιτική κοινωνία εν τω συνόλω της. Γιατί; Διότι μια υποτίθεται σύγχρονη αντιπροσωπευτική δημοκρατία που αποτελείται από κόμματα με αυταρχική εσωτερική οργάνωση και αδύναμους δημοκρατικά εσωτερικούς θεσμούς και μηχανισμούς αποτελεί μεγάλη αντίφαση. Και προκαλεί προβληματισμούς. Και ερωτηματικά. Μήπως θα έπρεπε τα στελέχη και τα απλά μέλη του ΚΚΕ να προβληματιστούν και οι ίδιοι πάνω σ’ αυτό; Και να αναρωτηθούν αν θέλουν ένα κόμμα ζωντανό, δημοκρατικό, πολυφωνικό ή αντίθετα, έναν αποστεγνωμένο από φωνές διαφωνίας, αυταρχικά δομημένο και ηγετοκρατούμενο πολιτικό σχηματισμό; Το ΚΚΕ επιπλέον φιλοδοξεί να δομήσει και να αρθρώσει έναν άλλο λόγο: λόγο διαμαρτυρίας, λόγω διαφωνίας, λόγο «εναλλακτικό», σε πολλά απ’ όσα τα υπόλοιπα κόμματα συμβαδίζουν. Μήπως θα το βοηθούσε, στη διαμόρφωση αυτού του άλλου πολιτικού λόγου, η διαμόρφωση μιας πιο δημοκρατικής, πολυφωνικής και εν τέλει ζωντανής και υγιούς εσωτερικής συγκρότησης;